Ber list Bryndís Björnsdóttir skrifar 9. maí 2022 14:30 Fyrir átta árum síðan lét þáverandi menningar- og menntamálaráðherra þau orð falla í ræðu við úthlutun Myndlistarsjóðs að stjórnmálamenn ættu að vera hræddir við listamenn en ekki öfugt. Þessi orð vöktu athygli mínu á sínum tíma. Hvers vegna heyrðust þau úr þessari átt? Hvaða jarðvegur varð til þess að maður í embætti ráðherra beinlínis bað listamenn um að hræða sig? Voru þau meint sem öfugmæli, hagið ykkur til að njóta góðs af, eða var þetta einlæg brýning frá ráðherra um að starfsumhverfi listamanna mætti ekki verða samdauna ráðandi öflum? Ég býð mig fram sem formaður Sambands íslenskra myndlistarmanna (SÍM) með það í huga að styrkja samtökin sem hagsmunasamtök listamanna.Við lifum á tímabili þar sem listheimurinn skilgreinist í vaxandi mæli út frá því sem aktívistinn, listamaðurinn og fræðimaðurinn Gregory Sholette kallar bera list, á ensku bare art, ástand þar sem listrænu starfi er ekki ætlað sjálfræði heldur að ganga í þjónustu annarra hagsmuna. Eitt af einkennum þessa ástands má finna í drögum að opinberri Myndlistarstefnu, þeirri fyrstu sem gerð hefur verið hér á landi. Í þeim drögum er mikil áhersla á markaðsdrifna starfsemi myndlistar eða það er alþjóðlegri markaðsetningu sem dregur erlenda ferðamenn til landsins. Myndlist á Íslandi er þannig skipaður sess sem útflutningsvara innan hins nýstofnaða ráðuneytis menningar viðskipta og ferðamála. Innan slíks umhverfis er hætt við að lítill grundvöllur reynist fyrir þá gagnrýnu nálgun við listsköpun, sem þó er lögð áhersla á í stefnunni sjálfri. Styrkja og launakerfið er ekki nógu burðugt og því hefur líklega hefur ekki farið fram hjá mörgum hversu mikill þorsti er í úrræði til að afla listafólki tekna, eins og má sjá í offramboði af jólamörkuðum á síðustu árum. Hvað varðar ramma og útgangspunkt myndlistarsýninga hefur í nokkrum tilfellum borið á þeirri áherslu að sýna listamenn sem mætti skilgreina sem fulltrúa kynslóða. Sú áhersla birtist mér sem viðbragð til að skerpa á nöfnum sem ættu að standa ofarlega í baráttu við þá smáu úthlutun sem er í boði þegar kemur að listamannalaunum. Annað einkenni ástandsins er vöntun á sjálfstæðum listamannareknum listrýmum. Nýleg viðbót í Marshallhúsið hefur skerpt á þeirri birtingarmynd að utan þeirra veggja er fremur ólífvænlegt að starfrækja listamannarekin rými. Marshallhúsið er orðið að nokkurskonar Kringlu myndlistar innan borgarlandslagsins. Hvað varðar aðgengi að rýmum í borginni orka aðgerðir SÍM tvímælis. Samtök sem eiga að verja hagsmuni listamanna fást við að leigja út vinnustofur með hagnaði. Slíkt fyrirkomulag skapar einfaldlega jarðveg fyrir hagsmunaárekstra. Við erum að ræða um kerfi sem er að mörgu leyti beinlínis óvinveitt hagsmunum listamanna og hefur þróast og mótast í þá átt hægt og mallandi síðustu árin. Slíkar óvinveittar aðstæður gefa um leið fáum færi á að setjast hér að og koma sér fyrir. Þrátt fyrir fjölbreytt myndlistarlíf er listalífið á Íslandi fremur einsleitt hvað varðar uppruna fólks. Það er mikið um -dóttir og -son eftirnöfn innan samsýninga. Það er eitt er ekki mælikvarði en segir margt um aðgengi. Einstaklingur þarf að hafa möguleikan á því að taka lán til að nema við Listaháskólann, leyfi til að dvelja hér eftir námið og koma sér fyrir án þess að eiga von á að vera vísað úr landi, og forsendur fyrir þeirri einföldu aðgerð að skrifa út reikning fyrir sína verktakavinnu. Það að skrifa út reikning er þáttur í allri verktakavinnu en ef aðili kemur utan Evrópsasambandins og Evrópska efnahagsvæðisins þarf að vera til staðar ráðningarsamningur á sínu sérsviði. Hlutastarf, eins og tíðkast innan listaheimsins, er ekki í boði í þessum tilfellum. Hér birtist þá snertiflötur hugtaksins ber list við hitt sem Sholette dregur það af, bert líf, hugtak Giorgios Agamben um tilveru vegabréfa- og þar með réttindalausra hópa. Dæmi eru um listafólk sem útskrifast úr námi hér á landi og er gert að yfirgefa landið beint í kjölfarið. Pappírsleysi birtist einnig í því að hafa ekki aðgengi að vegabréfsáritunum, geta ekki komið til lengri dvalar eða sest hér að. Undanliðið ár hef ég tekið þátt í stofnun hópsins Artists in Iceland Visa Action Group (AIVAG) sem meðal annars er ætlað að berjast fyrir betra aðgengi listafólks að vegabréfsáritunum, auk almennra réttinda fyrir aðflutta listamenn á Íslandi til að starfa innan listasenunnar hér. Við þekkjum öll viðkvæmleika þess að starfa innan þessa geira en það að líta framhjá sameiginlegri ábyrgð okkar á að hlú að aðgengi og fjölbreytileika gæti snúist í andhverfu sína og orðið að baráttu um brauðmola. Slík barátta gerir samfélagt rýrt í stað þess að finna grundvöll samstöðu og vinna út frá því. Starfsemi AIVAG hópsins og áherslur ættu einnig mjög vel við innan ramma SÍM. Sem formaður SÍM myndi ég vilja mynda starfshópa og virkja samfélag listamanna til að kanna þennan málaflokk, meðal annarra. Slíkt er gert með því að efla um leið samræðuvettvang þar sem hægt er að ræða og velta fyrir sér baráttumálum og ágreiningsmálum. Það þarf yfirhalningu á því hvernig SÍM starfar og slíkt er gert með því að virkja og heyra í félagsmönnum. Þau baráttuefni sem ég hef nefnt, aðgengi listamanna að kerfum sem varða berstrípaða hagsmuni, styrkjakerfi og launakerfi, dvalarleyfi og atvinnuleyfi, vinnustofur og sýningarými í borginni eru málefni sem þetta samfélag þarf að ræða. Á myndinni af mér sem ég læt fljóta með í þessari kosningabaráttu má sjá sverar handleggi. Þetta er líkamleg birtingarmynd af vinnu, til dæmis í saltfiski, sem ég vann til að bera kostnað þess að vinna að listaverkefni. Þess konar fyrirkomulag, að laun eða styrkir dugi ekki til lágmarksframfærslu innan þessara hringlandi vinnuhjóla hefur myndað það sem mætti skilgreina sem þrautseigju og útsjónarsemi listamanna. Það er ekki hægt að byggja á slíkri berstrípun líkama til lengdar. Mætum fremur og vöggum bátnum og hræðum stjórnmálamenn með því einu að berjast fyrir réttindum okkar, valdeflandi hagsmunafélagi listamanna. Höfundur býður sig fram í embætti formanns Sambands íslenskra myndlistarmanna, SÍM. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Myndlist Félagasamtök Mest lesið Halldór 23.8.2025 Halldór „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Mikilvægi félagasamtaka og magnað maraþon Þuríður Harpa Sigurðardóttir Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Skoðun Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir skrifar Skoðun Mikilvægi félagasamtaka og magnað maraþon Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar Skoðun Allt sem ég þarf að gera Dagbjartur Kristjánsson skrifar Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson skrifar Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Notkun ökklabanda Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir skrifar Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson skrifar Skoðun Þjóðarmorð, fálmandi mjálm eða aðgerðir? Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Vin í eyðimörkinni – almenningsbókasöfn borgarinnar Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson skrifar Skoðun Tíu staðreyndir um alvarlegustu kvenréttindakrísu heims Stella Samúelsdóttir skrifar Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir skrifar Skoðun Mestu aularnir í Vetrarbrautinni Kári Helgason skrifar Skoðun Fjárfestum í fyrsta bekk, frekar en fangelsum Hjördís Eva Þórðardóttir skrifar Skoðun Eftirlíking vitundar og hætturnar sem henni fylgja Þorsteinn Siglaugsson skrifar Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Gagnvirkni líkama og vitundar til heilbrigðis Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Nýjar lausnir í kennslu – gamlar hindranir Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Kópavogsleiðinn Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Samstarf sem skilar raunverulegum loftslagsaðgerðum Nótt Thorberg skrifar Skoðun Lærum að lesa og reikna Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Loforðið sem borgarstjóri gleymdi Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Kristrún, það er bannað að plata Snorri Másson skrifar Skoðun Öndunaræfingar í boði SFS Vala Árnadóttir skrifar Skoðun Öndum rólega – á meðan húsið brennur Magnús Magnússon skrifar Sjá meira
Fyrir átta árum síðan lét þáverandi menningar- og menntamálaráðherra þau orð falla í ræðu við úthlutun Myndlistarsjóðs að stjórnmálamenn ættu að vera hræddir við listamenn en ekki öfugt. Þessi orð vöktu athygli mínu á sínum tíma. Hvers vegna heyrðust þau úr þessari átt? Hvaða jarðvegur varð til þess að maður í embætti ráðherra beinlínis bað listamenn um að hræða sig? Voru þau meint sem öfugmæli, hagið ykkur til að njóta góðs af, eða var þetta einlæg brýning frá ráðherra um að starfsumhverfi listamanna mætti ekki verða samdauna ráðandi öflum? Ég býð mig fram sem formaður Sambands íslenskra myndlistarmanna (SÍM) með það í huga að styrkja samtökin sem hagsmunasamtök listamanna.Við lifum á tímabili þar sem listheimurinn skilgreinist í vaxandi mæli út frá því sem aktívistinn, listamaðurinn og fræðimaðurinn Gregory Sholette kallar bera list, á ensku bare art, ástand þar sem listrænu starfi er ekki ætlað sjálfræði heldur að ganga í þjónustu annarra hagsmuna. Eitt af einkennum þessa ástands má finna í drögum að opinberri Myndlistarstefnu, þeirri fyrstu sem gerð hefur verið hér á landi. Í þeim drögum er mikil áhersla á markaðsdrifna starfsemi myndlistar eða það er alþjóðlegri markaðsetningu sem dregur erlenda ferðamenn til landsins. Myndlist á Íslandi er þannig skipaður sess sem útflutningsvara innan hins nýstofnaða ráðuneytis menningar viðskipta og ferðamála. Innan slíks umhverfis er hætt við að lítill grundvöllur reynist fyrir þá gagnrýnu nálgun við listsköpun, sem þó er lögð áhersla á í stefnunni sjálfri. Styrkja og launakerfið er ekki nógu burðugt og því hefur líklega hefur ekki farið fram hjá mörgum hversu mikill þorsti er í úrræði til að afla listafólki tekna, eins og má sjá í offramboði af jólamörkuðum á síðustu árum. Hvað varðar ramma og útgangspunkt myndlistarsýninga hefur í nokkrum tilfellum borið á þeirri áherslu að sýna listamenn sem mætti skilgreina sem fulltrúa kynslóða. Sú áhersla birtist mér sem viðbragð til að skerpa á nöfnum sem ættu að standa ofarlega í baráttu við þá smáu úthlutun sem er í boði þegar kemur að listamannalaunum. Annað einkenni ástandsins er vöntun á sjálfstæðum listamannareknum listrýmum. Nýleg viðbót í Marshallhúsið hefur skerpt á þeirri birtingarmynd að utan þeirra veggja er fremur ólífvænlegt að starfrækja listamannarekin rými. Marshallhúsið er orðið að nokkurskonar Kringlu myndlistar innan borgarlandslagsins. Hvað varðar aðgengi að rýmum í borginni orka aðgerðir SÍM tvímælis. Samtök sem eiga að verja hagsmuni listamanna fást við að leigja út vinnustofur með hagnaði. Slíkt fyrirkomulag skapar einfaldlega jarðveg fyrir hagsmunaárekstra. Við erum að ræða um kerfi sem er að mörgu leyti beinlínis óvinveitt hagsmunum listamanna og hefur þróast og mótast í þá átt hægt og mallandi síðustu árin. Slíkar óvinveittar aðstæður gefa um leið fáum færi á að setjast hér að og koma sér fyrir. Þrátt fyrir fjölbreytt myndlistarlíf er listalífið á Íslandi fremur einsleitt hvað varðar uppruna fólks. Það er mikið um -dóttir og -son eftirnöfn innan samsýninga. Það er eitt er ekki mælikvarði en segir margt um aðgengi. Einstaklingur þarf að hafa möguleikan á því að taka lán til að nema við Listaháskólann, leyfi til að dvelja hér eftir námið og koma sér fyrir án þess að eiga von á að vera vísað úr landi, og forsendur fyrir þeirri einföldu aðgerð að skrifa út reikning fyrir sína verktakavinnu. Það að skrifa út reikning er þáttur í allri verktakavinnu en ef aðili kemur utan Evrópsasambandins og Evrópska efnahagsvæðisins þarf að vera til staðar ráðningarsamningur á sínu sérsviði. Hlutastarf, eins og tíðkast innan listaheimsins, er ekki í boði í þessum tilfellum. Hér birtist þá snertiflötur hugtaksins ber list við hitt sem Sholette dregur það af, bert líf, hugtak Giorgios Agamben um tilveru vegabréfa- og þar með réttindalausra hópa. Dæmi eru um listafólk sem útskrifast úr námi hér á landi og er gert að yfirgefa landið beint í kjölfarið. Pappírsleysi birtist einnig í því að hafa ekki aðgengi að vegabréfsáritunum, geta ekki komið til lengri dvalar eða sest hér að. Undanliðið ár hef ég tekið þátt í stofnun hópsins Artists in Iceland Visa Action Group (AIVAG) sem meðal annars er ætlað að berjast fyrir betra aðgengi listafólks að vegabréfsáritunum, auk almennra réttinda fyrir aðflutta listamenn á Íslandi til að starfa innan listasenunnar hér. Við þekkjum öll viðkvæmleika þess að starfa innan þessa geira en það að líta framhjá sameiginlegri ábyrgð okkar á að hlú að aðgengi og fjölbreytileika gæti snúist í andhverfu sína og orðið að baráttu um brauðmola. Slík barátta gerir samfélagt rýrt í stað þess að finna grundvöll samstöðu og vinna út frá því. Starfsemi AIVAG hópsins og áherslur ættu einnig mjög vel við innan ramma SÍM. Sem formaður SÍM myndi ég vilja mynda starfshópa og virkja samfélag listamanna til að kanna þennan málaflokk, meðal annarra. Slíkt er gert með því að efla um leið samræðuvettvang þar sem hægt er að ræða og velta fyrir sér baráttumálum og ágreiningsmálum. Það þarf yfirhalningu á því hvernig SÍM starfar og slíkt er gert með því að virkja og heyra í félagsmönnum. Þau baráttuefni sem ég hef nefnt, aðgengi listamanna að kerfum sem varða berstrípaða hagsmuni, styrkjakerfi og launakerfi, dvalarleyfi og atvinnuleyfi, vinnustofur og sýningarými í borginni eru málefni sem þetta samfélag þarf að ræða. Á myndinni af mér sem ég læt fljóta með í þessari kosningabaráttu má sjá sverar handleggi. Þetta er líkamleg birtingarmynd af vinnu, til dæmis í saltfiski, sem ég vann til að bera kostnað þess að vinna að listaverkefni. Þess konar fyrirkomulag, að laun eða styrkir dugi ekki til lágmarksframfærslu innan þessara hringlandi vinnuhjóla hefur myndað það sem mætti skilgreina sem þrautseigju og útsjónarsemi listamanna. Það er ekki hægt að byggja á slíkri berstrípun líkama til lengdar. Mætum fremur og vöggum bátnum og hræðum stjórnmálamenn með því einu að berjast fyrir réttindum okkar, valdeflandi hagsmunafélagi listamanna. Höfundur býður sig fram í embætti formanns Sambands íslenskra myndlistarmanna, SÍM.
Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar
Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar
Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar
Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar