Það er ekki auðvelt að vera uppistandari, greinahöfundur eða skopmyndateiknari þessa dagana. Menn eru sífellt að móðga einhvern sem fer beina leið á netmiðlana og ásakar viðkomandi fyrir rasisma, kvenfyrirlitningu, hommahatur eða afneitun á umhverfisvandanum. Netið hefnir sín síðan grimmilega á hverjum þeim sem ekki fylgir óskráðum leikreglum þess.



Ísland á 17du og 18du öld var samfélag óttans. Drauga-, djöfla- og galdratrú var allsráðandi. Kirkjan hélt fólki í heljargreipum enda boðuðu klerkar ofurvald djöfulsins með tilheyrandi gífuryrðum. Öll afbrot voru dauðasyndir og djöfullinn sífellt á sálnaveiðum. Allt sem túlkast gat sem guðlast leiddi til félagslegrar útskúfunar.



Í nútímasamfélagi er pólitískt rétt að vera stöðugt móðgaður fyrir hönd ofsóttra minni- og meirihlutahópa. Margir hoppa á vagninn og slást í för með hinum móðguðu á sama hátt og allur almenningur fyrri alda tók þátt í kirkjulegri skoðanakúgun. Þessi tíðarandi réttlátrar reiði gerir grófar svívirðingar og hótanir fullkomlega eðlilegar. Vídalínspostilla er safn gífurmæla til að halda fólki í viðjum óttans. Kommentakerfið er drullupollur skítkasts og illmælgi. Þetta þrengir tjáningarfrelsið enda er einungis ein skoðun leyfileg. Fullkomið húmorleysi er einkenni hinnar pólitískt rétthugsandi þjóðar.



Hjónabandsráðgjafar tala oft um jarðsprengjusvæði í samskiptum hjóna sem ræður því hvað má segja (mjög lítið) og hvað má ekki segja (mjög mikið). Á sumum heimilum má einungis tala um veðrið. Íslenska þjóðin siglir inn í veruleika þar sem skoðanalögregla internetsins er búin að svipta stóran hluta hennar lífsgleði og kímnigáfu. Í staðinn er komin hneykslaða og móðgaða þjóðin sem verður leiðinlegri með hverjum deginum sem líður.