Þegar ég var lítill drengur var bókin um Gosa einhvern tímann lesin fyrir mig. Á þeim tíma hafði sagan ekki mikla þýðingu fyrir mér aðra en þá að ég lærði að maður skyldi aldrei segja ósatt. Þá gæti nefið á manni nefnilega stækkað óhóflega. Lengi vel var þetta það eina sem ég mundi um Gosa. Nú mörgum árum síðar stend ég í þeim mögnuðu sporum að vera sjálfur orðinn faðir og það eru engar ýkjur að segja að ég sé farinn að sjá lífið allt í nýju ljósi. Þar á meðal ævintýrið um spýtudrenginn Gosa.

Ég horfði nýlega á teiknimyndina og mér til mikillar furðu var hún troðfull af myndmáli sem talaði til mín og snerti djúpt. Þegar trésmiðurinn Jakob horfir upp til stjarnanna og óskar sér að strengjabrúðan sem hann bjó til verði að lifandi dreng. Að sköpunarverki hans verði ekki lengur stjórnað af utanaðkomandi öflum heldur verði að raunverulegri, alvöru manneskju. Eitthvað sem ég skil í dag að er auðvitað æðsta ósk allra foreldra.

Kraftmikill boðskapur sögunnar kemst að lokum best í gegn þegar bláa heilladísin lætur ósk Jakobs rætast með því skilyrði að Gosi tileinki sér ákveðin gildi. Hugrekki, sannsögli og ósérhlífni verða síðan á endanum það sem glæðir hann raunverulegu lífi. Í þessu býr mikill lærdómur. Og þó ég telji til of mikils ætlast að lítil börn læri sannleikann um lífið með því að horfa á teiknimyndina um Gosa þá er ævintýrið góð áminning, fyrir ungt fólk sem er að verða að alvöru manneskjum, um hvernig best er að uppfylla heitustu ósk þeirra sem elska okkur mest. Foreldrar okkar eiga það jú inni hjá okkur.