Mjúki penninn Berglind Pétursdóttir skrifar 29. febrúar 2016 07:00 Þegar ég byrjaði að skrifa bakþanka lagðist ég næstum í rúmið af áhyggjum. Bakþankar eru nefnilega settir á vefinn líka og þar lúrir þjóðflokkur virkra í athugasemdum og segir skoðun sína á mönnum og málefnum. Ég hef ekki fengið slæma útreið þar enn sem komið er (sjö, níu, þrettán) en bíð spennt, þetta er allt að koma. Til dæmis var kvartað yfir síðasta bakþanka um að ég væri ekki nógu beittur penni. Sá pistill fjallaði um bjór og förðun, sem í augum margra er kannski óþarfi en þetta eru tveir mikilvægustu hlutirnir í mínu lífi svo að ég skellti pælingunum umhugsunarlaust á blað. Ég tók þessar virku athugasemdir um skerpu skrifanna kannski ekki beint nærri mér en ég fór samt aðeins að hugsa um þetta. Stundum þegar skrifaðar eru greinar um bærilegan léttleika tilverunnar, og annað léttmeti, finnst mér ég sjá ummæli eins og „af hverju er verið að skrifa þetta, hver er tilgangurinn með þessu?“ Svona eins og þegar það er spurt hvort fréttir séu fréttir. Ég held að léttmeti á baksíðu sé alls ekki af hinu slæma. Af hverju má ekki líka skrifa um bara eitthvað? Ég er því miður ekki nógu fróð um stjórnmál eða efnahaginn til að skrifa um það þrjú hundruð orð, þá fyrst yrði ég kallaður penni með einhverju hræðilegu forskeyti. Ég er ráðin til þess að vera beitt á vettvangi mjúkra málefna og ætla að halda mig við það enn um skeið. Eða má kannski bjóða einhverjum að lesa skrif mín um ESB eða einhverja aðra skammstöfun sem ég veit jafnvel minna um? Nje. Frekar kýs ég að gera nákvæmlega eins og tónlistarmaðurinn GKR, fá mér morgunmat og gera mitt thang. Lífið er best þegar maður er svolítið léttur ef þið vitið hvað ég meina. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Berglind Pétursdóttir Mest lesið Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson Skoðun Halldór 01.06.2024 Halldór Svona velur þú þér forseta í dag Kolbeinn Karl Kristinsson Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving Skoðun Land míns föður, land minnar móður, landið mitt Jón Gnarr Skoðun Ég vel Höllu Hrund í liðið mitt Guðmundur Þórður Guðmundsson Skoðun „Svona er á síld“ Stefán Hilmarsson Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir Skoðun Takk, Katrín Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir Skoðun Má Katrín Jakobsdóttir bjóða sig fram? Jón Ólafsson Skoðun
Þegar ég byrjaði að skrifa bakþanka lagðist ég næstum í rúmið af áhyggjum. Bakþankar eru nefnilega settir á vefinn líka og þar lúrir þjóðflokkur virkra í athugasemdum og segir skoðun sína á mönnum og málefnum. Ég hef ekki fengið slæma útreið þar enn sem komið er (sjö, níu, þrettán) en bíð spennt, þetta er allt að koma. Til dæmis var kvartað yfir síðasta bakþanka um að ég væri ekki nógu beittur penni. Sá pistill fjallaði um bjór og förðun, sem í augum margra er kannski óþarfi en þetta eru tveir mikilvægustu hlutirnir í mínu lífi svo að ég skellti pælingunum umhugsunarlaust á blað. Ég tók þessar virku athugasemdir um skerpu skrifanna kannski ekki beint nærri mér en ég fór samt aðeins að hugsa um þetta. Stundum þegar skrifaðar eru greinar um bærilegan léttleika tilverunnar, og annað léttmeti, finnst mér ég sjá ummæli eins og „af hverju er verið að skrifa þetta, hver er tilgangurinn með þessu?“ Svona eins og þegar það er spurt hvort fréttir séu fréttir. Ég held að léttmeti á baksíðu sé alls ekki af hinu slæma. Af hverju má ekki líka skrifa um bara eitthvað? Ég er því miður ekki nógu fróð um stjórnmál eða efnahaginn til að skrifa um það þrjú hundruð orð, þá fyrst yrði ég kallaður penni með einhverju hræðilegu forskeyti. Ég er ráðin til þess að vera beitt á vettvangi mjúkra málefna og ætla að halda mig við það enn um skeið. Eða má kannski bjóða einhverjum að lesa skrif mín um ESB eða einhverja aðra skammstöfun sem ég veit jafnvel minna um? Nje. Frekar kýs ég að gera nákvæmlega eins og tónlistarmaðurinn GKR, fá mér morgunmat og gera mitt thang. Lífið er best þegar maður er svolítið léttur ef þið vitið hvað ég meina.