Í sumar fór ég í verslun í miðbænum. Við innganginn var ég næstum gengin á kæli fullan af pilsner. Kælirinn var furðulega stór, á besta stað, upplýstur og nánast glimmerskreyttur, svo lokkandi var hann. Það er heldur undarlegt að verslun sem býður upp á einungis tvær tegundir af osti skuli státa af mörgum, ef ekki bara öllum, tegundum af pilsner. Enda tilgangurinn augljós; blekkja ferðamenn sem þekkja ekki til stífrar og séríslenskrar lagasetningar um bann við bjórsölu í búðum.
Enda stóð þarna eldri ferðamannsræfill og tíndi dósir ofan í körfu. Ég gat ekki horft upp á hann ganga í lokkandi gildruna og vatt mér því að manninum sem eftir langa mæðu náði skilaboðunum; að þetta væri alls ekki bjór. Hann horfði á mig í forundran og skilaði svo dósunum. Hann var nýfarinn þegar inn kom hópur af ungum ferðamönnum sem byrjuðu strax að birgja sig upp af pilsner. Einn skaust til að kaupa salthnetur. Kaupin voru svo partívæn að hver heilvita maður gat sagt sér að þau voru að gera sömu mistökin. Ég ákvað að hinkra og sjá hvort afgreiðslufólkið á kassanum myndi benda þeim á það. Það gerði það ekki. Ég, orðin sjálfskipaður sendiherra þess að plata ekki ferðamenn, skarst því í leikinn og benti þeim pent á að „bjórinn“ væri óáfengur. Þau hættu við kaupin og gengu hlæjandi út. Ég skildi þau vel.
Ég ákvað að gerast aktívisti. Ég leitaði í töskunni minni og fann þar post-it-miða. Vopnuð sannfæringu um að það sé ekki réttlætanlegt að plata í skjóli kjánalegra lagasetninga skrifaði ég á miðann skýrum stöfum Non alcoholic, festi á pilsnerkælinn og gekk hnarreist út. Svo það er rétt að koma með viðvörun til verslana: Ef Alþingi sér ekki sóma sinn í að afnema þetta löngu úrelta og vandræðalega bann og þið ætlið ykkur því að viðhalda sömu blekkingum gagnvart ferðamönnum í einhverju leikhúsi fáránleikans; I'll be back!
