Sælir eru einfaldir Kolbeinn Óttarsson Proppe skrifar 12. ágúst 2009 00:01 Raunveruleikinn er fyrirbæri sem oft og tíðum er ofmetið. Þannig getur það verið mun auðveldara að lifa lífinu í þeirri von að hlutirnir æxlist eftir þeim formerkjum sem manni sjálfum líkar, en að horfast í augu við blákaldan veruleikann; sumsé að oftar en ekki er þetta allt saman ansi skítt. Ósanngjarnt. Gremjulegt. Og þó að vissulega geti verið fínt að loka augunum fyrir því og treysta á að lífið geti einfaldlega ekki verið svona ósanngjarnt, þá er það ekki mjög gefandi afstaða. Ansi margir virðast undanfarið hafa fengið heimsókn frá raunveruleikanum. Þannig furða margir sig á því að það hafi verið höfuðmarkmið kapítalistanna sem áttu peninga fyrir hrunið að eignast meiri peninga. Menn spyrja sig í forundran að því hvort það hafi verið aðalmarkmiðið? Voru menn virkilega bara að hugsa um að græða meiri peninga fyrir sjálfan sig og sáust ekki fyrir í gerðum sínum að öðru leyti? Sú mýta hafði nefnilega skotið rótum að íslensku kapítalistarnir væru ólíkir öllum öðrum í heiminum. Þeir væru ekki bara klárari, þeir bæru hag lands og þjóðar fyrir brjósti. Og þess vegna myndi eigin gróðavon aldrei verða þjóðarhag ofar. Þess vegna vöknuðu sumir upp við vondan draum þegar þeir áttuðu sig á því að sama hreyfiafl réði gjörðum íslenskra auðmanna sem annarra slíkra; að græða meiri peninga. Þetta hefðu allir átt að sjá, en glýja gullsins getur verið blindandi. Eins virðast ansi margir trúa því að sanngirnissjónarmið ráði í samskiptum ríkja á millum. Það að öflugri ríki kúski hin veikari til hlýðni tilheyri horfnum tíma, þegar „real"-pólitíkin réði ríkjum. Nútíma utanríkispólitík snúist um að færa nógu sterk rök fyrir máli sínu; nokkurs konar milliríkja-Morfís. Mögulega geti eiginhagsmunir ráðið ríkjum, en alls ekki á milli vestrænna vinaþjóða. Þar muni sanngirnin ein ríkja. Þeir sem hafa þá skoðun þyrftu að leggja við hlustir þegar veruleikinn ræskir sig og átta sig á því að ansi lítið hefur breyst í henni versu. Hinir sterku kúga enn þá veikari og auðmenn sækjast fyrst og fremst eftir frekari auði. Fyrir sjálfa sig. Raunveruleikinn getur stundum verið fjandanum ósanngjarnari, en valið við hann er blekkingin. Og hún dugar ekki til lengdar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Óttarsson Proppé Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Breytum reiði í gleði Natan Kolbeinsson Skoðun Þú getur leyft þér það Rannveig Borg Skoðun Þarf að rífa eina niður til að hífa mig upp? Þórunn Rakel Gylfadóttir Skoðun Almannahagsmunir, fúsk eða spilling? Brynjar Níelsson Skoðun Látum frambjóðendur njóta sannmælis Vésteinn Ólason Skoðun Blóðugt upp fyrir axlir Arnar Eggert Thoroddsen Skoðun Fyrir ykkur, Blessing, Mary og Esther Guðrún Árnadóttir,Þorgerður Jörundsdóttir Skoðun Greind eða dómgreindarskortur Birna Gunnlaugsdóttir Skoðun Halldór 13.05.2024 Halldór Fylgishrun Höllu Hrundar staðfest Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun
Raunveruleikinn er fyrirbæri sem oft og tíðum er ofmetið. Þannig getur það verið mun auðveldara að lifa lífinu í þeirri von að hlutirnir æxlist eftir þeim formerkjum sem manni sjálfum líkar, en að horfast í augu við blákaldan veruleikann; sumsé að oftar en ekki er þetta allt saman ansi skítt. Ósanngjarnt. Gremjulegt. Og þó að vissulega geti verið fínt að loka augunum fyrir því og treysta á að lífið geti einfaldlega ekki verið svona ósanngjarnt, þá er það ekki mjög gefandi afstaða. Ansi margir virðast undanfarið hafa fengið heimsókn frá raunveruleikanum. Þannig furða margir sig á því að það hafi verið höfuðmarkmið kapítalistanna sem áttu peninga fyrir hrunið að eignast meiri peninga. Menn spyrja sig í forundran að því hvort það hafi verið aðalmarkmiðið? Voru menn virkilega bara að hugsa um að græða meiri peninga fyrir sjálfan sig og sáust ekki fyrir í gerðum sínum að öðru leyti? Sú mýta hafði nefnilega skotið rótum að íslensku kapítalistarnir væru ólíkir öllum öðrum í heiminum. Þeir væru ekki bara klárari, þeir bæru hag lands og þjóðar fyrir brjósti. Og þess vegna myndi eigin gróðavon aldrei verða þjóðarhag ofar. Þess vegna vöknuðu sumir upp við vondan draum þegar þeir áttuðu sig á því að sama hreyfiafl réði gjörðum íslenskra auðmanna sem annarra slíkra; að græða meiri peninga. Þetta hefðu allir átt að sjá, en glýja gullsins getur verið blindandi. Eins virðast ansi margir trúa því að sanngirnissjónarmið ráði í samskiptum ríkja á millum. Það að öflugri ríki kúski hin veikari til hlýðni tilheyri horfnum tíma, þegar „real"-pólitíkin réði ríkjum. Nútíma utanríkispólitík snúist um að færa nógu sterk rök fyrir máli sínu; nokkurs konar milliríkja-Morfís. Mögulega geti eiginhagsmunir ráðið ríkjum, en alls ekki á milli vestrænna vinaþjóða. Þar muni sanngirnin ein ríkja. Þeir sem hafa þá skoðun þyrftu að leggja við hlustir þegar veruleikinn ræskir sig og átta sig á því að ansi lítið hefur breyst í henni versu. Hinir sterku kúga enn þá veikari og auðmenn sækjast fyrst og fremst eftir frekari auði. Fyrir sjálfa sig. Raunveruleikinn getur stundum verið fjandanum ósanngjarnari, en valið við hann er blekkingin. Og hún dugar ekki til lengdar.