Þegar við föttuðum plottið 23. desember 2009 06:00 Það er auðvelt að gabba íslenska æsku með jólasveinaspaugi. Bæði er þráin til að trúa á hið góða rík og síðan er gervið gott. Gæran sem hylur andlit leikaranna gerir þá óþekkjanlega. Eins er hún einmitt eins og barn ímyndar sér að skegg hellisbúa eigi að vera, allavega að vetrarlagi. Hér í þorpinu Zújar á Spáni eru vitringarnir þrír notaðir í stað jólasveina til að kæta krakkana og færa þeim gjafir. Þeir birtast á nýjársdag til að taka við óskalistum en koma síðan færandi hendi á þrettándanum. Vandi leikaranna sem fara með hlutverk vitringanna er mikill því þeir hafa enga gæru til að skýla sér á bak við. Til að bæta gráu ofan á svart verður einn vitringanna að vera svartur en engum hörundsdökkum er fyrir að fara í þorpinu. Það kemur því venjulega í hlut Pedros bakara að mála sig brúnan í framan og fara um þorpið ásamt tveimur öðrum með kórónu á kolli og skikkju um herðar. Krakkarnir eru ekki orðnir háir í loftinu þegar þeir spyrja af hverju í ósköpunum þeir eigi að láta bakarann hafa óskalistann sinn. En þó frammistaða Pedros og félaga sé ekki betri en raun ber vitni verður það ekki til þess að krakkarnir hætti að trúa á vitringanna. Því á sama tíma og þremenningarnir spígspora um þorpið með kameldýrið í eftirdragi er bein útsending frá Madríd þar sem óþekkjanlegir vitringar fara fyrir mikilli skrúðgöngu. Þetta eru hinir sönnu vitringar í augum ungra Zújarbúa. Mín kynslóð gat líka verið barnaleg þó hún væri fljót að sjá í gegnum jólasveinaplottið. Við trúðum því til dæmis flest hver að Skröggur hefði verið í Lundúnum á 19. öld eins og Dickens skráði. Svo fórum við að vinna baki brotnu; keyptum íbúð og þá bíl sem varð að vera flottari en nágrannans og síðan varð að fylla herbergi barnanna með tækjum og tölvum því við höfðum ekki tíma til að tala við þau. Loks urðum við að kaupa græjur og golfsett til þess að hafa örugglega ekki tíma til að heimsækja afa og ömmu sem reyndu að gera sig skiljanlega á elliheimilinu við starfsfólk frá suðurhveli jarðar. Einhversstaðar í þessu ferli áttuðum við okkur á því að hinn eini sanni Skröggur er sá sem bærist í brjósti okkar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Halldór 24.05.2025 Halldór #blessmeta - önnur grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir Skoðun Tuttugu ár af röddum sem áður voru þaggaðar, og framtíðin er okkar Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Hamas og átökin við Ísrael – hvað er ekki sagt upphátt? Einar G Harðarson Skoðun Hvers virði er lambakjöt? Hafliði Halldórsson Skoðun Nú þurfa foreldrar að vera hugrakkir Jón Pétur Zimsen Skoðun Daði Már týnir sjálfum sér Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Stéttarkerfi Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun „Litla stúlkan og ruddarnir“ - Hugleiðing um stöðu Íslands á alþj.vettv. Flosi Þorgeirsson Skoðun
Það er auðvelt að gabba íslenska æsku með jólasveinaspaugi. Bæði er þráin til að trúa á hið góða rík og síðan er gervið gott. Gæran sem hylur andlit leikaranna gerir þá óþekkjanlega. Eins er hún einmitt eins og barn ímyndar sér að skegg hellisbúa eigi að vera, allavega að vetrarlagi. Hér í þorpinu Zújar á Spáni eru vitringarnir þrír notaðir í stað jólasveina til að kæta krakkana og færa þeim gjafir. Þeir birtast á nýjársdag til að taka við óskalistum en koma síðan færandi hendi á þrettándanum. Vandi leikaranna sem fara með hlutverk vitringanna er mikill því þeir hafa enga gæru til að skýla sér á bak við. Til að bæta gráu ofan á svart verður einn vitringanna að vera svartur en engum hörundsdökkum er fyrir að fara í þorpinu. Það kemur því venjulega í hlut Pedros bakara að mála sig brúnan í framan og fara um þorpið ásamt tveimur öðrum með kórónu á kolli og skikkju um herðar. Krakkarnir eru ekki orðnir háir í loftinu þegar þeir spyrja af hverju í ósköpunum þeir eigi að láta bakarann hafa óskalistann sinn. En þó frammistaða Pedros og félaga sé ekki betri en raun ber vitni verður það ekki til þess að krakkarnir hætti að trúa á vitringanna. Því á sama tíma og þremenningarnir spígspora um þorpið með kameldýrið í eftirdragi er bein útsending frá Madríd þar sem óþekkjanlegir vitringar fara fyrir mikilli skrúðgöngu. Þetta eru hinir sönnu vitringar í augum ungra Zújarbúa. Mín kynslóð gat líka verið barnaleg þó hún væri fljót að sjá í gegnum jólasveinaplottið. Við trúðum því til dæmis flest hver að Skröggur hefði verið í Lundúnum á 19. öld eins og Dickens skráði. Svo fórum við að vinna baki brotnu; keyptum íbúð og þá bíl sem varð að vera flottari en nágrannans og síðan varð að fylla herbergi barnanna með tækjum og tölvum því við höfðum ekki tíma til að tala við þau. Loks urðum við að kaupa græjur og golfsett til þess að hafa örugglega ekki tíma til að heimsækja afa og ömmu sem reyndu að gera sig skiljanlega á elliheimilinu við starfsfólk frá suðurhveli jarðar. Einhversstaðar í þessu ferli áttuðum við okkur á því að hinn eini sanni Skröggur er sá sem bærist í brjósti okkar.
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun