Þegar ég varð ær Gerður Kristný skrifar 15. mars 2008 06:00 Þótt maðurinn minn væri að eignast sitt fyrsta barn þarna fyrir rúmum þremur árum var eins og hann hefði margoft staðið í þessum sporum. Ég veitti því nefnilega athygli að í hvert sinn sem ljósmóðir eða læknir minntist á eitthvað varðandi fæðinguna eða sjálft ungbarnið gat hann alltaf komið fénu á Syðri-Hofdölum í Viðvíkursveit að. „Já, maður sér þetta náttúrlega hjá kindunum ..." byrjaði mörg setningin á. Um leið fannst mér sem hann væri að líkja mér saman við skepnurnar en þar sem ég hafði lesið í bókum að nýbakaðar mæður væru eitthvað svo óttalega viðkvæmar ákvað ég að þegja. Þegar næsta barn boðaði komu sína tók klár kona af mér loforð um að vera nú duglegri en áður að tjá tilfinningar mínar. Ég fór yfir það sem betur hefði mátt fara þegar frumburðurinn leit dagsins ljós og mundi þá eftir öllum athugasemdunum sem maðurinn minn hafði látið flakka um rollurnar sem hann hafði séð bera út um allar koppagrundir í æsku. ,,Ég er ekki kind," klykkti ég út með. Ekki gat maðurinn annað en samsinnt því. Síðan fékk ég son númer tvö í fangið og lagði mér á brjóst eins og ég hefði ekki gert annað um ævina. Allt var gott og nú vissi ég heilan helling sem ég hafði ekki haft hugmynd um þegar ég eignaðist son númer eitt. Ljósmóðir beið með okkur hjónunum í vöknuninni eftir að deyfingin fjaraði út og ég gæti farið að hreyfa tærnar. Það var hún sem benti mér á að barnið væri ekki bara að fylla vömbina heldur líka að örva mjólkurframleiðsluna. Varla hafði hún sleppt orðinu þegar ég tók eftir því að brúnir eiginmannsins lyftust. Eitthvað mikið bærðist um í kollinum á honum og viti menn, enn á ný hafði fé fortíðarinnar sótt á hann. Áður en við var litið sagði hann: „Já, maður sér þetta náttúrlega hjá kindunum. Lömbin svoleiðis reka trýnin upp í júgrin á þeim einmitt til að örva mjólkurframleiðsluna." Ég var alveg að fara að minna hann á það sem hann hafði lofað mér en sá skyndilega að mér. Þetta voru ekki bara einhverjar rollur sem hann var að tala um, heldur þrautgott kyn sem staðið hafði af sér móðuharðindi, sóttir og sult. Það er í raun öfundsvert að fá að deila æsku sinni með slíkum stofni og ekkert nema hroki að telja sig hafna yfir íslensku kindina. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Mest lesið Halldór 15.06.2024 Halldór Drasl Hafþór Reynisson Skoðun Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Atvinnulífið og fíkniefnasalan Ólafur Kjartansson Skoðun Förum vel með byggingarvörur Eyþór Bjarki Sigurbjörnsson Skoðun Núll prósent skynsemi Lára G. Sigurðardóttir Skoðun Er lýðræðinu viðbjargandi? Reynir Böðvarsson Skoðun Ljúgandi málpípa Sjálfstæðisflokksins Tómas Kristjánsson Skoðun Tvö hundruð milljarða afsláttur VG Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Hvers eiga Vestfirðingar að gjalda? Ingólfur Ásgeirsson Skoðun
Þótt maðurinn minn væri að eignast sitt fyrsta barn þarna fyrir rúmum þremur árum var eins og hann hefði margoft staðið í þessum sporum. Ég veitti því nefnilega athygli að í hvert sinn sem ljósmóðir eða læknir minntist á eitthvað varðandi fæðinguna eða sjálft ungbarnið gat hann alltaf komið fénu á Syðri-Hofdölum í Viðvíkursveit að. „Já, maður sér þetta náttúrlega hjá kindunum ..." byrjaði mörg setningin á. Um leið fannst mér sem hann væri að líkja mér saman við skepnurnar en þar sem ég hafði lesið í bókum að nýbakaðar mæður væru eitthvað svo óttalega viðkvæmar ákvað ég að þegja. Þegar næsta barn boðaði komu sína tók klár kona af mér loforð um að vera nú duglegri en áður að tjá tilfinningar mínar. Ég fór yfir það sem betur hefði mátt fara þegar frumburðurinn leit dagsins ljós og mundi þá eftir öllum athugasemdunum sem maðurinn minn hafði látið flakka um rollurnar sem hann hafði séð bera út um allar koppagrundir í æsku. ,,Ég er ekki kind," klykkti ég út með. Ekki gat maðurinn annað en samsinnt því. Síðan fékk ég son númer tvö í fangið og lagði mér á brjóst eins og ég hefði ekki gert annað um ævina. Allt var gott og nú vissi ég heilan helling sem ég hafði ekki haft hugmynd um þegar ég eignaðist son númer eitt. Ljósmóðir beið með okkur hjónunum í vöknuninni eftir að deyfingin fjaraði út og ég gæti farið að hreyfa tærnar. Það var hún sem benti mér á að barnið væri ekki bara að fylla vömbina heldur líka að örva mjólkurframleiðsluna. Varla hafði hún sleppt orðinu þegar ég tók eftir því að brúnir eiginmannsins lyftust. Eitthvað mikið bærðist um í kollinum á honum og viti menn, enn á ný hafði fé fortíðarinnar sótt á hann. Áður en við var litið sagði hann: „Já, maður sér þetta náttúrlega hjá kindunum. Lömbin svoleiðis reka trýnin upp í júgrin á þeim einmitt til að örva mjólkurframleiðsluna." Ég var alveg að fara að minna hann á það sem hann hafði lofað mér en sá skyndilega að mér. Þetta voru ekki bara einhverjar rollur sem hann var að tala um, heldur þrautgott kyn sem staðið hafði af sér móðuharðindi, sóttir og sult. Það er í raun öfundsvert að fá að deila æsku sinni með slíkum stofni og ekkert nema hroki að telja sig hafna yfir íslensku kindina.
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun