Stundum verður maður ótrúlega þreyttur á hvað þessi þjóð er lútersk og leiðinleg. Sammælist um að gera hvunndaginn að endalausum táradal og ef einhver vogar sér í grámyglu skamm-degisins að gera sér glaðan dag þá rjúka allir harðlífismenn þjóðarinnar upp til handa og fóta og hneykslast.
Áður en tókst að koma því inn í þjóðina að veran í þessum heimi ætti mestanpart að vera þjáning, þá kunnu Íslendingar að halda almennileg partí. Þjóðarframleiðslan lá nánast niðri meðan menn drukku brullaup svo vikum skipti. Að þessu gáskafulla lífi löknu fóru menn svo til Valhallar og þar var náttúrlega gegndarlaust partí áfram.
Síðan tók harðlífið við og það er ekki fyrr en á allra síðustu árum sem okkur er farið að takast að komast aftur á braut þess að geta án þjakandi samviskubits gert okkur glaðan dag. Í traust þess að við séum að læra að gleðjast hafa nokkrir auðmenn og fyrirtæki staðið fyrir líflegum partíum og um leið styrkt góð málefni, eins og nánast gleymdar poppstjórnur.
Mér hefur gengið allt í haginn í lífinu, hef nóg umleikis og hef gaman af því að láta vini mína njóta með mér. Ég sé bara ekkert athugavert við það að skemmta mér vel og ég hef vel efni á því.
Hitt er svo annað að uppeldið segir líka til sín og ég hef ekki látið mitt eftir liggja í því að styðja ýmis góð málefni í gegnum tíðina. Þrátt fyrir að ég birtist stundum sem græðgin uppmáluð verður að segjast eins og er að mér er annt um náungann og mér líður betur þegar öðrum líður vel. Það er nú allur galdurinn og má til sanns vegar færa að þar geri ég góðverk af eigingjörnum hvötum. Og hvað með það.
Ég kann líka að gleðjast með náunganum og sá hæfileiki hefur líka gert það að verkum að ég hef skellt mér með í hin og þessi ferðalög með ríkustu mönnum landsins, Þannig keypti ég í Búnaðarbankanum og naut ávaxtanna af þeim snjalla leik Ólafs Ólafssonar að sameina bankann Kaupþingi. Ég get vel unnt honum þess að halda glæsilegt partí fyrir vini og samstarfsmenn. Ég sé ekki ofsjónum yfir því.
Þar fyrir utan þá var sjóðstofnunin hjá honum glæsilegt framtak og gleðilegt að menn sinni því að láta þá sem þurfa njóta velgengni sinnar. Milljarður í sjóð er ekki lítið fé, jafnvel ekki fyrir menn eins og Ólaf Ólafsson. Ég mun á endanum gera eitthvað svona, því ekki tekur maður neitt með sér í lokaferðina og í Valhöll er hvort eð er nóg til af öllu.
Spákaupmaðurinn á horninu
