Lifi Sparisjóður Dalvíkur 31. ágúst 2007 00:01 Þetta gæti verið upphaf á gömlu lagi með Megasi: Það eru allir svo brjálaðir út í bankana. Svo gætu erindin tuttugu og sjö öll hafist á svipuðum nótum. Það eru allir svo bitrir út í bankana, það blæs ekki byrlega fyrir bönkunum... Ég held allavega að það sé eðlilegt að verða pirraður við að horfa upp á eitthvað bákn sem á svo mikið af peningum að enginn veit hvað á að gera til að grynnka á þeim og að lokum sitjum við uppi með Elton John að syngja Sorry Seems to be the Hardest Word í einhverri frystigeymslu og enginn man hvernig það flipp byrjaði. Það er mótsagnakennt að heyra örvæntingarfulla kennara hamra á mikilvægi þess að kenna krökkum að fara með peninga þegar sýnilegustu fjármálastofnanir samfélagsins finna sér það helst til dundurs að flytja inn afdankaða poppara, skipta um nafn í sífellu með tilheyrandi auglýsingaherferðum og rafvæða Stuðmenn öllum til ama. Að maður tali nú ekki um jólagjafirnar til viðskiptavina, sem bréfberar landsins standa sveittir við að troða inn um ósamvinnuþýðar dyralúgur - enda ekki gerðar fyrir flísteppi, tertuspaða og brauðkörfur. Allt merkt viðkomandi banka í bak og fyrir og orðið ennþá hallærislegra þegar hann skiptir um nafn tveimur mánuðum síðar. (Og þó, kannski væri gaman að eiga tertuspaða merktan Útvegsbankanum.) Það er alltaf óþolandi að horfa upp á fólk sem á meiri pening en maður sjálfur eyða honum í eitthvað sem manni finnst sjálfum vera vitleysa: Oj, ekki myndi ég kaupa þennan asnalega húsbíl. En það er virkilega óþolandi þegar ekki er um að ræða fólk með vilja og langanir heldur fyrirtæki þar sem nægir að einum plebba detti í hug að tíu þúsund bestu viðskiptavinum bankans gæti þótt huggulegt að kúra sig undir flísteppi. Eins og tíu þúsund bestu viðskiptavinir bankans hafi ekki efni á að kaupa sér kasmírsjal með engu lógói. Bankarnir eru verstu mögulegu fyrirmyndir þegar kemur að fjárhagslegu aðhaldi. Þeir eiga okkur ekki skilið. Ég ætla að flytja öll mín viðskipti yfir í Sparisjóð Dalvíkur, sem aldrei hringir í mig á óguðlegum tíma til að þröngva upp á mig viðbótarlífeyrissparnaði, rétt skriðna yfir tvítugt, eða sigar á mig jakkafataklæddum útsendurum í Bóksölu stúdenta. Ég ráðlegg öllum að gera slíkt hið sama. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kristín Svava Tómasdóttir Mest lesið Þátttökuverðlaun Þórdísar Ragnar Þór Pétursson Skoðun Er ég ömurlegt foreldri ef ég segi nei við barnið mitt? Stefán Þorri Helgason Skoðun Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun Ákall til ESB-sinna: Hvar eru undanþágurnar? Einar Jóhannes Guðnason Skoðun Vindorkuvæðing í skjóli nætur Kristín Helga Gunnarsdóttir Skoðun Fjármálaráðherra búinn að segja A Ögmundur Jónasson Skoðun Ótryggt aðgengi á Veðurstofureit Friðjón R. Friðjónsson Skoðun Hagfræði-tilgáta ómeðtekin Karl Guðlaugsson Skoðun Byggjum fyrir eldra fólk, ekki ungt Ólafur Margeirsson Skoðun Stattu vörð um launin þín Davíð Aron Routley Skoðun
Þetta gæti verið upphaf á gömlu lagi með Megasi: Það eru allir svo brjálaðir út í bankana. Svo gætu erindin tuttugu og sjö öll hafist á svipuðum nótum. Það eru allir svo bitrir út í bankana, það blæs ekki byrlega fyrir bönkunum... Ég held allavega að það sé eðlilegt að verða pirraður við að horfa upp á eitthvað bákn sem á svo mikið af peningum að enginn veit hvað á að gera til að grynnka á þeim og að lokum sitjum við uppi með Elton John að syngja Sorry Seems to be the Hardest Word í einhverri frystigeymslu og enginn man hvernig það flipp byrjaði. Það er mótsagnakennt að heyra örvæntingarfulla kennara hamra á mikilvægi þess að kenna krökkum að fara með peninga þegar sýnilegustu fjármálastofnanir samfélagsins finna sér það helst til dundurs að flytja inn afdankaða poppara, skipta um nafn í sífellu með tilheyrandi auglýsingaherferðum og rafvæða Stuðmenn öllum til ama. Að maður tali nú ekki um jólagjafirnar til viðskiptavina, sem bréfberar landsins standa sveittir við að troða inn um ósamvinnuþýðar dyralúgur - enda ekki gerðar fyrir flísteppi, tertuspaða og brauðkörfur. Allt merkt viðkomandi banka í bak og fyrir og orðið ennþá hallærislegra þegar hann skiptir um nafn tveimur mánuðum síðar. (Og þó, kannski væri gaman að eiga tertuspaða merktan Útvegsbankanum.) Það er alltaf óþolandi að horfa upp á fólk sem á meiri pening en maður sjálfur eyða honum í eitthvað sem manni finnst sjálfum vera vitleysa: Oj, ekki myndi ég kaupa þennan asnalega húsbíl. En það er virkilega óþolandi þegar ekki er um að ræða fólk með vilja og langanir heldur fyrirtæki þar sem nægir að einum plebba detti í hug að tíu þúsund bestu viðskiptavinum bankans gæti þótt huggulegt að kúra sig undir flísteppi. Eins og tíu þúsund bestu viðskiptavinir bankans hafi ekki efni á að kaupa sér kasmírsjal með engu lógói. Bankarnir eru verstu mögulegu fyrirmyndir þegar kemur að fjárhagslegu aðhaldi. Þeir eiga okkur ekki skilið. Ég ætla að flytja öll mín viðskipti yfir í Sparisjóð Dalvíkur, sem aldrei hringir í mig á óguðlegum tíma til að þröngva upp á mig viðbótarlífeyrissparnaði, rétt skriðna yfir tvítugt, eða sigar á mig jakkafataklæddum útsendurum í Bóksölu stúdenta. Ég ráðlegg öllum að gera slíkt hið sama.
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun