Ólögmæt sóun skattfjár Markús Ingólfur Eiríksson skrifar 12. nóvember 2024 07:15 Þjóðfélagslega umræðan undanfarið hefur verið lituð af vangaveltum um í hvað skattpeningarnir okkar fara því fólki finnst réttilega að sú þjónusta sem það á rétt á af hálfu ríkisins sé verulega ábótavant. Í mínum huga snýst vandinn fyrst og fremst um þá gríðarlegu sóun sem á sér stað á fjármunum ríkisins fremur en einhver pólitísk þrætuepli. Almenn sátt ætti að ríkja um að allir landsmenn hefðu eftir þörfum aðgengi að hágæða þjónustu af hálfu ríkisins, t.d. heilbrigðis-, mennta-, samgöngu, og löggæsluþjónustu, fyrir það skattfé sem er til ráðstöfunar hverju sinni. Síðan má deila pólitísk um hversu háir skattar eigi að vera og hversu mikla þjónustu eigi að veita, en það mikilvægasta er að binda enda á þá sóun á skattfé sem hefur fengið að grassera alltof lengi. Það er reyndar bundið í lög um opinber fjármál að ráðstöfun á skattfé okkar eigi að tryggja „skilvirka og hagkvæma opinbera fjárstjórn og starfsemi.“ Þetta er alls ekki gert í heilbrigðisgeiranum og þar er ekki við forstjóra ríkistofnana að sakast heldur heilbrigðisráðuneytið sjálft og ráðherra málaflokksins. Órökréttur ríkisrekstur Forsenda þess að hægt sé að leysa vanda hverju sinni er að átta sig á í hverju hann felst og viðurkenna hann. Því meira sem ég hef kynnst ríkisrekstrinum, því minna skil ég í honum enda er hann órökréttur. Í rauninni er sóunin það mikil að mér ofbýður hvernig farið er með skattfé í landinu okkar. Langflestir finna það á eigin skinni að sú þjónusta sem fólk á rétt á, er verulega ábótavant en áttar sig eðlilega ekki á því hvar er pottur brotinn. Því lít ég á það sem mína samfélagslega skyldu að miðla þeirri vitneskju sem ég hef öðlast svo unnt sé að grípa til bráðnauðsynlegra aðgerða til að draga úr sóun. Það eru kosningar eftir fáar vikur og tíminn er því aldrei betri en núna. Afar mikilvægt er að næsta ríkisstjórn skipi ráðherra sem búi yfir getu til að standa undir þeirri ábyrgð sem þeim verður falin. Krónunni kastað fyrir aurinn Listinn yfir brotalamir í rekstri ríkisins er því miður alltof langur. Það sem stingur einna mest í augu er að þegar ákvarðanir um útgjöld eru teknar eru hlutirnir ekki hugsaðir til enda. Aurinn er hirtur og krónunni kastað. Þannig er ekki nægilegu fé varið til fjárfestinga sem draga úr útgjöldum ríkisins síðar meir. Samkvæmt lögreglustjóranum á Suðurnesjum skortir fjárveitingar á landamærunum til þess að hindra för erlendra glæpamanna á leið inn í landið. Skaðinn sem þeir valda íbúum landsins og kostnaður í dómskerfinu er miklu meiri en það myndi kosta að koma í veg fyrir að þeir kæmust inn í landið. Hver er á endanum sparnaður ríkisins af slíku „aðhaldi í ríkisfjármálum“? Það er eins og annað í ríkisrekstrinum, spara aurinn en kasta krónunni. Ef heimili landsins yrðu rekin eins og íslenska ríkið myndu þau draga úr útgjöldum til kaupa á tannburstum og tannkremi og svo þegar fram liðu stundir, neyðast til að velta vöngum yfir mjög auknum kostnaði vegna tíðra heimsókna til tannlækna. Þeir sem hafa þekkinguna á kerfinu, hafa völdin Til að útskýra hvernig íslenska ríkinu er stjórnað má vitna til bresku sjónvarpsþáttanna „Já ráðherra“ (e. Yes minister). Í þeim kemur glöggt fram að þekkingin á hvernig kerfið virkar liggur fyrst og fremst hjá embættismönnunum í ráðuneytunum enda þurfa þeir einvörðungu að setja sig inn í málaflokka þeirra ráðuneytis. Eðli máls samkvæmt eykst þekkingin með starfsaldri þeirra sem er oft langur. Aftur á móti er æði misjafnt hvaða þekkingu þeir hafa á rekstri. Slíkt er bagalegt þar sem að þeir embættismenn sem taka ákvarðanir um fjárveitingar ríkisins hafa í reynd öll völdin í hendi sér. Sá hópur embættismanna er ekki mjög fjölmennur. Öðru máli gegnir um þekkingu ráðherra sem staldra jafnvel stutt við eða hafa ekki getu til að valda sínu hlutverki. Sömu sögu má segja um kjörna fulltrúa á Alþingi sem hafa það hlutverk að hafa eftirlit með framkvæmdavaldinu. Það má nefnilega vera ljóst af hnignandi stöðu heilbrigðiskerfisins, að þekking innan þingsins á því hvernig það virkar, er verulega ábótavant. Af þessum sökum þarf að gera þinginu kleift að greiða fyrir veitta sérþekkingu og innsýn í kerfið. Þannig er hægt að snúa upplýsingahallanum við þannig að ráðuneytisstarfsfólkið geti ekki misbeitt þekkingarvaldi sínu. Plástrar munu ekki duga Í mínum huga er vandinn við uppbyggingu stjórnkerfis landsins það djúpstæður að hann verður ekki leystur nema með uppstokkun. Að öðrum kosti heldur embættismannaflokkurinn áfram að stjórna landinu með ólýðræðislegum hætti. Þá verðum bara já-ráðherruð áfram, greiðum háa skatta og fáum ófullnægjandi þjónustu af hálfu ríkisins að launum. Höfundur er doktor í endurskoðun. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skattar og tollar Markús Ingólfur Eiríksson Mest lesið Hver á að fá súrefnisgrímuna fyrst? Davíð Bergmann. Skoðun Elsku Íslendingar, styðjum saman Grindavík Dagmar Valsdóttir Skoðun Þeir sem verja stórútgerðina – og heimsvaldastefnuna Karl Héðinn Kristjánsson Skoðun Betri vegur til Þorlákshafnar er samkeppnismál Ólafur Stephensen Skoðun Óvirðing við lýðræðislegar hefðir, gegn stjórnarskrá, trúnaðarbrot gagnvart kjósendum Arnar Þór Jónsson Skoðun Gervigreindin beisluð Hanna Kristín Skaftadóttir,Helga Sigrún Harðardóttir Skoðun Lík brennd í Grafarvogi Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Baráttan um kjör eldra fólks Jónína Björk Óskarsdóttir Skoðun Svigrúm Eydísar á fölskum grunni Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Skoðun Skoðun Hver á að fá súrefnisgrímuna fyrst? Davíð Bergmann. skrifar Skoðun Baráttan um kjör eldra fólks Jónína Björk Óskarsdóttir skrifar Skoðun Menntamál íslenskra grunnskólabarna hafa verið til umfjöllunar – sem er vel. Miklu verra er tilefnið Karen Rúnarsdóttir skrifar Skoðun Elsku Íslendingar, styðjum saman Grindavík Dagmar Valsdóttir skrifar Skoðun Svigrúm Eydísar á fölskum grunni Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Betri vegur til Þorlákshafnar er samkeppnismál Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Óvirðing við lýðræðislegar hefðir, gegn stjórnarskrá, trúnaðarbrot gagnvart kjósendum Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Lík brennd í Grafarvogi Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Er handahlaup valdeflandi? Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Á jaðrinum með Jesú Daníel Ágúst Gautason skrifar Skoðun Þeir sem verja stórútgerðina – og heimsvaldastefnuna Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Gervigreindin beisluð Hanna Kristín Skaftadóttir,Helga Sigrún Harðardóttir skrifar Skoðun Kúnstin að vera ósammála sjálfum sér Heiða Ingimarsdóttir skrifar Skoðun Óboðlegt ástand á Landspítala – okkar sjónarhorn Hildur Jónsdóttir,Einar Freyr Ingason,Þórir Bergsson skrifar Skoðun Geislameðferð sem lífsbjörg Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Þetta eru ekki eðlileg vinnubrögð Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Stöðvum helvíti á jörðu Birna Þórarinsdóttir,Bjarni Gíslason,Gísli Rafn Ólafsson,Sigríður Schram,Stella Samúelsdóttir,Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Hversu mikið er nóg? Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Til þeirra sem fagna Sigurður Gísli Bond Snorrason skrifar Skoðun Að semja er ekki veikleiki – það er forsenda lýðræðis Elliði Vignisson skrifar Skoðun Tekist á um hvort lýðræðið á Íslandi sé virkt eða hvort hefðaréttur sé á völdum Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Sumar og sól – en ekki alltaf sátt í sálinni Ellen Calmon skrifar Skoðun Að flokka hver vinnur og hver tapar Tryggvi Rúnar Brynjarsson skrifar Skoðun Hagur hluthafanna alltaf og undantekningarlaust í forgangi Jón Kaldal skrifar Skoðun Má berja blaðamenn? Sigríður Dögg Auðunsdóttir skrifar Skoðun Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir skrifar Skoðun Vonir um vopnahlé eins og hálmstrá Sveinn Rúnar Hauksson skrifar Skoðun Samfélagið innan samfélagsins Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Til hamingju Íslendingar með nýja Óperu Andri Björn Róbertsson skrifar Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson skrifar Sjá meira
Þjóðfélagslega umræðan undanfarið hefur verið lituð af vangaveltum um í hvað skattpeningarnir okkar fara því fólki finnst réttilega að sú þjónusta sem það á rétt á af hálfu ríkisins sé verulega ábótavant. Í mínum huga snýst vandinn fyrst og fremst um þá gríðarlegu sóun sem á sér stað á fjármunum ríkisins fremur en einhver pólitísk þrætuepli. Almenn sátt ætti að ríkja um að allir landsmenn hefðu eftir þörfum aðgengi að hágæða þjónustu af hálfu ríkisins, t.d. heilbrigðis-, mennta-, samgöngu, og löggæsluþjónustu, fyrir það skattfé sem er til ráðstöfunar hverju sinni. Síðan má deila pólitísk um hversu háir skattar eigi að vera og hversu mikla þjónustu eigi að veita, en það mikilvægasta er að binda enda á þá sóun á skattfé sem hefur fengið að grassera alltof lengi. Það er reyndar bundið í lög um opinber fjármál að ráðstöfun á skattfé okkar eigi að tryggja „skilvirka og hagkvæma opinbera fjárstjórn og starfsemi.“ Þetta er alls ekki gert í heilbrigðisgeiranum og þar er ekki við forstjóra ríkistofnana að sakast heldur heilbrigðisráðuneytið sjálft og ráðherra málaflokksins. Órökréttur ríkisrekstur Forsenda þess að hægt sé að leysa vanda hverju sinni er að átta sig á í hverju hann felst og viðurkenna hann. Því meira sem ég hef kynnst ríkisrekstrinum, því minna skil ég í honum enda er hann órökréttur. Í rauninni er sóunin það mikil að mér ofbýður hvernig farið er með skattfé í landinu okkar. Langflestir finna það á eigin skinni að sú þjónusta sem fólk á rétt á, er verulega ábótavant en áttar sig eðlilega ekki á því hvar er pottur brotinn. Því lít ég á það sem mína samfélagslega skyldu að miðla þeirri vitneskju sem ég hef öðlast svo unnt sé að grípa til bráðnauðsynlegra aðgerða til að draga úr sóun. Það eru kosningar eftir fáar vikur og tíminn er því aldrei betri en núna. Afar mikilvægt er að næsta ríkisstjórn skipi ráðherra sem búi yfir getu til að standa undir þeirri ábyrgð sem þeim verður falin. Krónunni kastað fyrir aurinn Listinn yfir brotalamir í rekstri ríkisins er því miður alltof langur. Það sem stingur einna mest í augu er að þegar ákvarðanir um útgjöld eru teknar eru hlutirnir ekki hugsaðir til enda. Aurinn er hirtur og krónunni kastað. Þannig er ekki nægilegu fé varið til fjárfestinga sem draga úr útgjöldum ríkisins síðar meir. Samkvæmt lögreglustjóranum á Suðurnesjum skortir fjárveitingar á landamærunum til þess að hindra för erlendra glæpamanna á leið inn í landið. Skaðinn sem þeir valda íbúum landsins og kostnaður í dómskerfinu er miklu meiri en það myndi kosta að koma í veg fyrir að þeir kæmust inn í landið. Hver er á endanum sparnaður ríkisins af slíku „aðhaldi í ríkisfjármálum“? Það er eins og annað í ríkisrekstrinum, spara aurinn en kasta krónunni. Ef heimili landsins yrðu rekin eins og íslenska ríkið myndu þau draga úr útgjöldum til kaupa á tannburstum og tannkremi og svo þegar fram liðu stundir, neyðast til að velta vöngum yfir mjög auknum kostnaði vegna tíðra heimsókna til tannlækna. Þeir sem hafa þekkinguna á kerfinu, hafa völdin Til að útskýra hvernig íslenska ríkinu er stjórnað má vitna til bresku sjónvarpsþáttanna „Já ráðherra“ (e. Yes minister). Í þeim kemur glöggt fram að þekkingin á hvernig kerfið virkar liggur fyrst og fremst hjá embættismönnunum í ráðuneytunum enda þurfa þeir einvörðungu að setja sig inn í málaflokka þeirra ráðuneytis. Eðli máls samkvæmt eykst þekkingin með starfsaldri þeirra sem er oft langur. Aftur á móti er æði misjafnt hvaða þekkingu þeir hafa á rekstri. Slíkt er bagalegt þar sem að þeir embættismenn sem taka ákvarðanir um fjárveitingar ríkisins hafa í reynd öll völdin í hendi sér. Sá hópur embættismanna er ekki mjög fjölmennur. Öðru máli gegnir um þekkingu ráðherra sem staldra jafnvel stutt við eða hafa ekki getu til að valda sínu hlutverki. Sömu sögu má segja um kjörna fulltrúa á Alþingi sem hafa það hlutverk að hafa eftirlit með framkvæmdavaldinu. Það má nefnilega vera ljóst af hnignandi stöðu heilbrigðiskerfisins, að þekking innan þingsins á því hvernig það virkar, er verulega ábótavant. Af þessum sökum þarf að gera þinginu kleift að greiða fyrir veitta sérþekkingu og innsýn í kerfið. Þannig er hægt að snúa upplýsingahallanum við þannig að ráðuneytisstarfsfólkið geti ekki misbeitt þekkingarvaldi sínu. Plástrar munu ekki duga Í mínum huga er vandinn við uppbyggingu stjórnkerfis landsins það djúpstæður að hann verður ekki leystur nema með uppstokkun. Að öðrum kosti heldur embættismannaflokkurinn áfram að stjórna landinu með ólýðræðislegum hætti. Þá verðum bara já-ráðherruð áfram, greiðum háa skatta og fáum ófullnægjandi þjónustu af hálfu ríkisins að launum. Höfundur er doktor í endurskoðun.
Óvirðing við lýðræðislegar hefðir, gegn stjórnarskrá, trúnaðarbrot gagnvart kjósendum Arnar Þór Jónsson Skoðun
Skoðun Menntamál íslenskra grunnskólabarna hafa verið til umfjöllunar – sem er vel. Miklu verra er tilefnið Karen Rúnarsdóttir skrifar
Skoðun Óvirðing við lýðræðislegar hefðir, gegn stjórnarskrá, trúnaðarbrot gagnvart kjósendum Arnar Þór Jónsson skrifar
Skoðun Óboðlegt ástand á Landspítala – okkar sjónarhorn Hildur Jónsdóttir,Einar Freyr Ingason,Þórir Bergsson skrifar
Skoðun Stöðvum helvíti á jörðu Birna Þórarinsdóttir,Bjarni Gíslason,Gísli Rafn Ólafsson,Sigríður Schram,Stella Samúelsdóttir,Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar
Skoðun Tekist á um hvort lýðræðið á Íslandi sé virkt eða hvort hefðaréttur sé á völdum Þórður Snær Júlíusson skrifar
Skoðun Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir skrifar
Óvirðing við lýðræðislegar hefðir, gegn stjórnarskrá, trúnaðarbrot gagnvart kjósendum Arnar Þór Jónsson Skoðun