Skoðun

Opið bréf til Katrínar Jakobs­dóttur og Ás­laugar Örnu Sigur­björns­dóttur

Margrét Kristín Blöndal skrifar

Enn reyni ég að ná sambandi við ykkur og nú í gegnum fjölmiðla þar sem tölvupóstar mínir, Facebook-skilaboð og símhringingar til ykkar hafa ekki fangað athygli ykkar enn. Erindi mitt við ykkur varðar manneskjur. Bæði börn og fullorðið fólk.

Litlu systkinin Ali, níu ára, Kayan, fimm ára, Saju, fjögurra ára og Jadin, eins árs og unga foreldra þeirra sem sækja átti einmitt þarliðna nótt og reka úr landi. Svo eru það systurnar Rita, fimm ára og Fatima, átta ára, þær eru hérna með pabba sínum Ali, frænku sinni Jwan sem er líka átta ára, foreldrum hennar og aldraðri ömmu sem Fatima heitir í höfuðið á.

Þessi litlu börn og fjölskyldur þeirra á að senda í viðurstyggilegar og stórhættulegar aðstæður til Grikklands. Það hefur þeim verið sagt. Mér er kunnugt um að fleiri barnafjölskyldur eiga slíkan flutning fyrir dyrum í næstu viku. Um mál þeirra hefur þegar verið fjallað í íslenskum fjölmiðlum

Starf og ákvarðanir Útlendingastofnunnar eru á ykkar ábyrgð ágæta Katrín og Áslaug Arna.

Ég heimsótti þessar fjölskyldur um daginn og þáði kaffisopa.  Það var afar ánægjulegt að hitta þau og gestrisnin með ólíkindum. Þau sögðu mér af sér og ég af mér, til dæmis það að ég væri móðir þriggja barna sem væru nú flest orðin fullorðin nema eitt. Ég sagði þeim líka frá því, eftir því sem á samtalið leið að ég ætti von á barnabarni og þá fóru þau fram á að fá að fylgjast með því þau vildu fá að gefa því gjöf. Þau sögðu mér svo, aðeins af sér, bara svona í grófum dráttum við þessi fyrstu kynni okkar.

Þau höfðu sum sé flúið frá Írak fyrir rúmlega tveimur árum, og með herkjum fengið far með litlum báti sem siglt var til Grikklands. Á siglingunni yfir hafið var fleira örvæntingarfullt fólk á flótta eins og þau, sem hélt í vonina um að einhverskonar öryggi og jafnvel bjartari framtíð biði þeirra á áfangastað. Þau sögðu mér líka frá því að á leiðinni hefði báturinn orðið of þungur og þá hefði fólki af handahófi verið hrint frá borði til þess að létta fleygið. Þær manneskjur drukknuðu að sjálfsögðu. Upp á það horfðu börnin, foreldrar þeirra og amma. 

Ég hugsaði með hryllingi, hvers konar sálrænar afleiðingar hljótast af slíkri reynslu fyrir börnin og allt fólkið um borð? Sennilega eitthvað sem ekkert þeirra nær sér af nokkurntíma.

Þegar til Grikklands kom var þeim komið fyrir í flóttamannabúðum, en þar bjuggu þá þegar tvöþúsund og fimmhundruð manneskjur í einhversskonar hreysum, þar sem lök og pappírs-eða plastdruslur skilja að litlar þröngar kytrur, og öll fjölskyldan bjó þar í kös, hvert ofan í öðru.  Í búðunum var enga læknisþjónustu að fá, hreinlætisaðstaða var engin þar sem tvö þúsund manns þurftu að deila tveimur klósettum! Það þýðir að mörg hundruð manns bíða í röð allan sólarhringinn eftir að komast á klósettið. Þau sýndu mér myndir af því hvernig umhorfs var hjá þeim þegar allt, bókstaflega allt, fer á flot í rigningum og þau liggja á jörðinni í drullu og skít því ekkert er rúmið, höfum það í huga. Skólpið flæðir bara út um allt. 

Enginn skóli er starfræktur fyrir börnin. Engin vinna í boði fyrir þá sem fullorðnir eru.  Í flóttamannabúðum er ekkert. Engin framtíð.  Aðeins eymd, hvern einasta dag.

Ég fór að velta ýmsu fyrir mér á meðan ég sat og hlýddi á frásögnina. Endurómurinn úr hádegisfréttunum sem höfðu sagt frá útbreiðslu Covid19 veirunnar hljómaði í höfði mér.  Hvernig ástand mun skapast í þessum búðum sem íslenskum yfirvöldum finnst ásættanlegur kostur fyrir þessa vini okkar, ekki ef, heldur þegar, Covid19 vírusinn breiðist þar út?  Getum við yfir höfuð ímyndað okkur glundroðann þá, hryllinginn?

Mér leikur forvitni á að vita og spyr ykkur stöllur, Áslaugu Örnu og Katrínu, sem farið fyrir ríkisstjórninni og eruð einnig í forsvari fyrir þennan málaflokk, nú á okkar víðsjárverðu tímum, minnug þess að heyra þig, Katrín lýsa því yfir í fréttum fyrir tveimur, þremur dögum að þú og þeir aðilar sem þú værir í samskiptum við væru algerlega sammála um eitt og það væri að setja almannahag í forgang. 

Gildir almannahagur ekki um alla hér á landi?

Ofan á þær óboðlegu ógeðslegu aðstæður sem bíða barnanna í flóttamannabúðum, viðgengst þar gríðarlegt ofbeldi sem fer vaxandi dag frá degi. Nú berast fréttir daglega af því að lögregla og almenningur í Grikklandi ráðist á flóttafólk og beiti það hryllilegu ofbeldi. Þann sama dag og þér var, Katrín tíðrætt um almannahag var flóttamaður í Grikklandi skotinn til bana. 

Rauði krossinn og Unicef hafa skorað á ykkur yfirvöld að hætta við að senda blásaklaus börnin og fjölskyldur til þessa helvítis sem þar er

Ég, þið báðar, hver einasti ráðherra í ykkar ríkisstjórn, allt starfsfólk Útlendingastofnunar, hver einasti fulltrúi ykkar í kærunefnd útlendingamála sem og allur almenningur veit upp á hár hvað bíður barnanna og foreldra þeirra eftir að lögreglan sækir þau að ykkar skipan og dregur þau nauðug um borð í flug til Grikklands í skjóli nætur. 

Spurningin sem brennur á vörum okkar almennings er: Hvernig er mögulegt að hafa þessa afstöðu til annars fólks? Hvernig getið þið hugsað ykkur að senda Ali, Kayan, Saja og Jadin, Fatimu, Jwan og Ritu með foreldrum sínum og ömmu í þetta skelfingarástand? Þar munu þau standa allslaus, án nokkurrar hjálpar, skelfingu lostin, í algerri örvæntingu.

Hvað gerist, ef þið beitið ykkur hörðu og reynið að setja ykkur í fótspor þeirra, Bærist eitthvað innra með ykkur?

Þið og ríkisstjórnin öll berið ábyrgð á þessari ákvörðun.  Þið farið með æðsta vald og getið auðveldlega komið í veg fyrir þetta.  

Hægt er hér á landi að leggja fram frumvarp og fá það samþykkt með hraði þegar mikið liggur við. Skemmst er að minnast frumvarps Kristjáns Þórs Júlíussonar sem hann lagði fram rétt eftir hádegi í byrjun október 2018 og fékk það samþykkt fyrir tíu sama kvöld.  Þau vinnubrögð voru fordæmisgefandi og þá voru ekki mannslíf eða velferð fólks í húfi heldur snerist frumvarpið um „bráða“nauðsyn breytinga á lögum um FISKELDI! 

Þið sem eruð yfirlýstir fylgjendur mannréttinda og jafnréttis og farið með því fororði fyrir þjóðinni ættuð ekki að láta hjá liggja að láta til ykkar taka og kalla á tafarlausar lagabreytingar sem tryggja almannahag.

Katrín Jakobsdóttir og Áslaug Arna, þið farið fyrir ríkisstjórn Íslands.  Ríkisstjórn sem lifir í vellystingum, við sældarkjör. Þið eruð foreldrar, fólk, sem gleðst yfir að geta boðið börnum ykkar upp á þau allrabestu hugsanlegu lífsskilyrði, menntun og atlæti sem völ er á. Hvernig getið þið boðið þessum litlu börnum og foreldrum þeirra upp á framtíð heilsuleysis, vanlíðunar, menntunarskorts, heimilisleysis, sársauka og örvæntingar, allt í krafti valds ykkar? Líf við hryllilegan aðbúnað þar sem brotið er á mannréttindum þeirra hvern einasta dag.

Með því brjótið þið lög og hafið að engu Barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna sem ríkisstjórn þessa lands hefur sjálf samþykkt og lögfest! 

Þið ráðakonur, berið, sem manneskjur, ævilangt ábyrgð á afleiðingunum ef þessar brottvísanir ná fram að ganga. Það verður þung byrði að bera.   Ég þori að fullyrða að fáir þegnar þessa lands hafa brjóst í sér til að reka þessa fjölskyldur eða aðrar í burtu í slíkar aðstæður og engum er áfram um að snúa lífi þessara barna eða annarra upp í allsherjar martröð. 

Eina fólkið sem virðist vilja börnin burt eruð þið, yfirvöld, og ég segi ykkur það satt að við almenningur, við skiljum það ekki og það sem er enn mikilvægara: VIÐ VILJUM ÞAÐ EKKI.

Ég skora á ykkur að standa í lappirnar og beita ykkur af alefli í þágu mannréttinda allra þessara barna og fjölskyldna þeirra. Þau óska sér að eiga hér heima.  Þau eru velkomin hingað. Þau eiga alla heimsins hamingju skilið.   Ef kennitöluleysi sviptir þau réttindum sínum hér, til grundvallar mannréttinda sem við hin njótum, þá, útvegið þeim kennitölu strax í dag.

Magga Stína




Skoðun

Skoðun

Er þetta eðli­legt?

Guðrún Árnadóttir,Guðrún Tara Sveinsdóttir,Hekla Kollmar,Þorgerður Jörundsdóttir skrifar

Sjá meira


×