Erum við hætt að hlusta á Þórólf? Marta Eiríksdóttir skrifar 9. maí 2020 10:50 Einu sinni var veröld sem splundraðist á nokkrum vikum, veröld þar sem græðgi og gróði, arður og siðleysi réði oft ríkjum. Veröld þar sem markmiðið var að græða og græða sama hvað það kostaði. Náttúran varð undir. Samskipti urðu undir. Fjölskyldur urðu undir. Bilið á milli efnameiri og fátækra óx jafnt og þétt. Peningaöflin höfðu að leiðarljósi að græða og græða. Samskipti fólks urðu rýr, engin hafði tíma, margir voru á hlaupabrettinu og héldu áfram dag eftir dag af gömlum vana. Best að hugsa ekki neitt. Allir voru orðnir úttaugaðir. Einmanaleiki óx. Börnin þyrstu í gæðastundir. Ruslið frá okkur kæfði náttúruna, mengaði höfin og loftið, við vorum á endalausu fyllerí. Ferðalög út um allan heim. Ekkert var kyrrt. Allir voru á ferð og flugi en hættu raunverulega að njóta. Engin ró. Órói magnaðist. Innst inni vissum við að þetta gengi ekki svona til lengdar en við gátum ekki stoppað. Allt varð að vera á fullri keyrslu, við höfðum engan tíma til að hlusta á innri röddina. Þá gerðist nokkuð mjög óvænt. Eitthvað sem engum hefði dottið í hug að setja í gang til að stoppa okkur af, nema náttúrunni sjálfri. Menn höfðu haldið ráðstefnur í mörg ár um að minnka mengun í heiminum og settu sér endalaus langtímamarkmið, peningaöflin vildu stjórna og halda völdum aðeins lengur. Lítið breyttist. Á meðan valdhafar gáfu fögur loforð inn í framtíð, horfðum við upp á hnignun náttúrunnar og einnig hnignun í samskiptum fólksins. Andleg fátækt óx, kvíði, kulnun og þunglyndi varð almennara. Þá kom lítil veira þegar náttúran hafði fengið nóg af mannanna börnum. Kórónaveira hét hún sem lamaði allt efnahagslíf á methraða. Henni tókst að koma í verk því sem mennirnir höfðu talað allt of lengi um en gerðu lítið í. Nú tók nefnilega náttúran til sinna ráða með lítilli veiru sem engan hefði órað fyrir, að óreyndu að gæti velt öllu um koll. Allt efnahagslíf lamaðist á örfáum vikum. Hvernig var það hægt, hvað gerði veiran sem var svona einstakt? Jú, hún leiddi inn ótta hjá almenningi en það var eina vopnið sem hún átti og jafnframt eina leiðin til að fá fólkið til að hlusta. Veiran var svo bráðsmitandi að fólk varð að staldra við og fara í felur. Efnahagskerfi út um allan heim fóru í stopp. Fram á sjónarsviðið kom nýtt fólk, hópur sem ekki hafði neinna peningahagsmuna að gæta, heldur hafði heilbrigði og heilsu almennings að leiðarljósi, þríeykið kölluðum við þau á Íslandi. Þeim þremur tókst með klókindum og góðum ráðum að sveigja þjóðina af gömlum vana sínum. Þau báðu fólk að vera heima til þess að forðast smit og best var að hlýða fyrirmælum þeirra. Nú voru þau allt í einu orðnir valdhafar landsins, ásamt heilbrigðisstéttinni sem stormaði fram á sjónvarsviðið eins og löngu gleymdar hetjur. Loksins fékk heilbrigðisstarfsfólk að ljóma, varpa ljósi á mikilvægi sitt og koma þjóðinni til bjargar á ögurstundu. Ísland farsælda frón, það vitum við nú. Hvernig væri að varðveita landið okkar núna? Afleiðingar kóvid 19 veirufaraldursins urðu eins og við vitum öll, innilokun og hjól atvinnulífsins nánast stöðvuðust. Fólk fór heim til sín og horfði á hvert annað; Hver ert þú? Sá betur hvernig heimilið leit út og uppgötvaði allt draslið í kompunni sinni eða bílskúrnum, sá veggina sem voru orðnir skítugir og þurfti að fríska upp á með nýjum lit. Heimilið fékk loksins athygli þegar fólk fór að róa sig niður. Ríkið reis upp og bauð fram hjálparhönd í innkomu tekna, svo engin þyrfti að óttast um afkomu sína. Þetta var að vísu misnotað af peningaöflunum og er efni í aðra grein um taumlausa græðgi þeirra. Allt í einu fór fólk að hlusta inn á við og á þríeykið sem ráðlagði skynsamlega svo við kæmumst öll fljótt og vel í gegnum þessa stærstu áskorun sem heimurinn hefur þurft að horfast í augu við á okkar tímum. Margir hafa sjálfsagt uppgötvað margt gott í þessu innilokaða ástandi, jafnvel uppgötvað að starfið gamla var þeim ekki kært lengur, ákveðið að sigla í nýja átt þegar dyrnar opnuðust aftur. Lífið var búið var vera eitt stórt span fyrir marga í svo mörg ár. Aldrei tími til neins eða að sinna fólkinu í lífi sínu. Það tók ekki nema nokkrar vikur að umbreyta hugarfari fólks. Núna er gamli heimurinn í dauðatygjunum, af því hann þarf að deyja. Nú þurfum við að leyfa okkur að endurmeta stöðuna, lífið okkar, lífið í landinu og skoða hvert við viljum stefna. Vorum við ánægð? Viljum við halda áfram eins og við vorum? Nú er lag að gera eitthvað nýtt, hafa jafnvægi og náttúru að leiðarljósi. Peningaöflin í landinu hafa haldið að sér höndum of lengi og vilja útrás, vilja galopna landið fyrir fólki utan úr heimi. Vilja auglýsa Ísland aftur upp en nú á nýjan hátt; Landið sem kórónaveiran náði ekki að leggja flatt. Nú eygja þessi peningaöfl von um að græða með þeirri hugmynd. Sama hvað það kostar þjóðina, fólkið í landinu. Mammon er vaknaður í öllu sínu veldi, nú þarf hann sitt. Þórólfur Guðnason, sóttvarnalæknir, bendir yfirvöldum á að fara sér hægt í opnun landsins næstu vikur og jafnvel mánuði. Við vitum öll að þar er á ferð ráðagóður maður sem ásamt teymi sínu bjargaði þjóðinni, maður sem hefur engra hagsmuna að gæta í fjármálaheiminum. Maður sem ber hag heilsu almennings, samferðamanna sinna á Íslandi fyrir brjósti, fyrst og fremst. Maður sem við treystum fyrir heilsu lands og þjóðar. Ætlum við að hunsa ráðin hans? Höfum við ekkert lært? Hefurðu velt því fyrir þér hvers vegna veiran kom? Ekkert er tilviljun segja sumir. Getur það verið að náttúran sjálf hafi verið búin að fá nóg af börnum sínum og viljað kúvenda samfélögum, breyta áherslum og leyfa því sem öllu máli skiptir að rísa á ný? Hvað skiptir máli fyrir framtíð okkar? Hvað uppgötvaðir þú nýtt á meðan þú varst beðin um að lifa hægar og vera meira heima? Fékkstu kannski nýja hugmynd sem gæti orðið að einhverju spennandi verkefni fyrir þig og þína, hugmynd sem er í samhljóma við náttúru lands og þjóðar. Er æðri tilgangur á bakvið það sem gerðist? Nú verður hver að svara fyrir sig. Góðar stundir. Höfundur er rithöfundur. Uppfært 19:48 Upphaflegri fyrirsögn greinarinnar var breytt að ósk höfundar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Umhverfismál Mest lesið Kemur þín háskólagráða úr kornflakes pakka? Davíð Már Sigurðsson Skoðun Hinn óseðjandi Eiríkur Ólafsson Skoðun Ef þið þurfið að segja upphátt að þið séuð ekki rasistar... Nichole Leigh Mosty Skoðun Þéttari byggð: Hver nýtur ábatans — og hver borgar brúsann? Daði Freyr Ólafsson Skoðun NordAN: Vegið að norrænni forvarnarstefnu Siv Friðleifsdóttir Skoðun Það ætti ekki vera í boði að útskifa fólk úr viðtalstímum hjá geðlæknum Atli Már Haraldsson Zebitz Skoðun Af hverju byggjum við innan gróinna hverfa? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun 56.000 krónur í vasa Kópavogsbúa Ásdís Kristjánsdóttir Skoðun Sýnum fordómum ekki umburðarlyndi Snorri Sturluson Skoðun Eins skýrt og það verður Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Kemur þín háskólagráða úr kornflakes pakka? Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Hinn óseðjandi Eiríkur Ólafsson skrifar Skoðun Þéttari byggð: Hver nýtur ábatans — og hver borgar brúsann? Daði Freyr Ólafsson skrifar Skoðun Það ætti ekki vera í boði að útskifa fólk úr viðtalstímum hjá geðlæknum Atli Már Haraldsson Zebitz skrifar Skoðun Ef þið þurfið að segja upphátt að þið séuð ekki rasistar... Nichole Leigh Mosty skrifar Skoðun Hugleiðingar og skoðanaskipti um rasisma og útlendingahatur Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun 56.000 krónur í vasa Kópavogsbúa Ásdís Kristjánsdóttir skrifar Skoðun NordAN: Vegið að norrænni forvarnarstefnu Siv Friðleifsdóttir skrifar Skoðun Af hverju byggjum við innan gróinna hverfa? Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Gigt, vinnumarkaðurinn, fjölgun hlutastarfa og viðeigandi aðlögun Hrönn Stefánsdóttir skrifar Skoðun Er stríðsglæpamaður í rútunni? Ragnhildur Hólmgeirsdóttir, Hrönn Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Til hamingju með sjómannadaginn Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Er ekki tími til kominn að tengja? Kristín María Birgisdóttir skrifar Skoðun Barnasáttmáli fyrir öll börn Guðný Björk Eydal,Paola Cardenas skrifar Skoðun Ójafnvægið sem heimurinn býr við – og skellur á Bakka Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Bensínstöðvardíll og Birkimelur Helgi Áss Grétarsson skrifar Skoðun Trollveiðar og veiðiráðgjöf Magnús Jónsson skrifar Skoðun Gríðarlegir hagsmunir í húfi Sigurður Ingi Jóhannsson skrifar Skoðun Skynsamleg forgangsröðun fjár Ragnhildur Jónsdóttir skrifar Skoðun Eins skýrt og það verður Jóna Hlíf Halldórsdóttir skrifar Skoðun Tjáningarfrelsi, gagnrýni og Snorri Másson Birgir Orri Ásgrímsson skrifar Skoðun Að sameinast fjölskyldu sinni Guðrún Brynjólfsdóttir skrifar Skoðun Þögnin sem skapaði ótta – arfleifð Þórarins í Sameyki Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Súrdeigsbrauð, ilmkjarnaolíur og Samtökin 78 Snorri Másson skrifar Skoðun Eru forvarnir í hættu? Dagbjört Harðardóttir skrifar Skoðun Tveir alþingismenn og Gaza Sverrir Agnarsson skrifar Skoðun Hver borgar fyrir ódýrar lóðir? Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Erum við að lengja dauðann en ekki lífið? Ágúst Ólafur Ágústsson skrifar Skoðun Mikill munur á aðgengi að líknarmeðferð í Evrópu Kristín Lára Ólafsdóttir skrifar Sjá meira
Einu sinni var veröld sem splundraðist á nokkrum vikum, veröld þar sem græðgi og gróði, arður og siðleysi réði oft ríkjum. Veröld þar sem markmiðið var að græða og græða sama hvað það kostaði. Náttúran varð undir. Samskipti urðu undir. Fjölskyldur urðu undir. Bilið á milli efnameiri og fátækra óx jafnt og þétt. Peningaöflin höfðu að leiðarljósi að græða og græða. Samskipti fólks urðu rýr, engin hafði tíma, margir voru á hlaupabrettinu og héldu áfram dag eftir dag af gömlum vana. Best að hugsa ekki neitt. Allir voru orðnir úttaugaðir. Einmanaleiki óx. Börnin þyrstu í gæðastundir. Ruslið frá okkur kæfði náttúruna, mengaði höfin og loftið, við vorum á endalausu fyllerí. Ferðalög út um allan heim. Ekkert var kyrrt. Allir voru á ferð og flugi en hættu raunverulega að njóta. Engin ró. Órói magnaðist. Innst inni vissum við að þetta gengi ekki svona til lengdar en við gátum ekki stoppað. Allt varð að vera á fullri keyrslu, við höfðum engan tíma til að hlusta á innri röddina. Þá gerðist nokkuð mjög óvænt. Eitthvað sem engum hefði dottið í hug að setja í gang til að stoppa okkur af, nema náttúrunni sjálfri. Menn höfðu haldið ráðstefnur í mörg ár um að minnka mengun í heiminum og settu sér endalaus langtímamarkmið, peningaöflin vildu stjórna og halda völdum aðeins lengur. Lítið breyttist. Á meðan valdhafar gáfu fögur loforð inn í framtíð, horfðum við upp á hnignun náttúrunnar og einnig hnignun í samskiptum fólksins. Andleg fátækt óx, kvíði, kulnun og þunglyndi varð almennara. Þá kom lítil veira þegar náttúran hafði fengið nóg af mannanna börnum. Kórónaveira hét hún sem lamaði allt efnahagslíf á methraða. Henni tókst að koma í verk því sem mennirnir höfðu talað allt of lengi um en gerðu lítið í. Nú tók nefnilega náttúran til sinna ráða með lítilli veiru sem engan hefði órað fyrir, að óreyndu að gæti velt öllu um koll. Allt efnahagslíf lamaðist á örfáum vikum. Hvernig var það hægt, hvað gerði veiran sem var svona einstakt? Jú, hún leiddi inn ótta hjá almenningi en það var eina vopnið sem hún átti og jafnframt eina leiðin til að fá fólkið til að hlusta. Veiran var svo bráðsmitandi að fólk varð að staldra við og fara í felur. Efnahagskerfi út um allan heim fóru í stopp. Fram á sjónarsviðið kom nýtt fólk, hópur sem ekki hafði neinna peningahagsmuna að gæta, heldur hafði heilbrigði og heilsu almennings að leiðarljósi, þríeykið kölluðum við þau á Íslandi. Þeim þremur tókst með klókindum og góðum ráðum að sveigja þjóðina af gömlum vana sínum. Þau báðu fólk að vera heima til þess að forðast smit og best var að hlýða fyrirmælum þeirra. Nú voru þau allt í einu orðnir valdhafar landsins, ásamt heilbrigðisstéttinni sem stormaði fram á sjónvarsviðið eins og löngu gleymdar hetjur. Loksins fékk heilbrigðisstarfsfólk að ljóma, varpa ljósi á mikilvægi sitt og koma þjóðinni til bjargar á ögurstundu. Ísland farsælda frón, það vitum við nú. Hvernig væri að varðveita landið okkar núna? Afleiðingar kóvid 19 veirufaraldursins urðu eins og við vitum öll, innilokun og hjól atvinnulífsins nánast stöðvuðust. Fólk fór heim til sín og horfði á hvert annað; Hver ert þú? Sá betur hvernig heimilið leit út og uppgötvaði allt draslið í kompunni sinni eða bílskúrnum, sá veggina sem voru orðnir skítugir og þurfti að fríska upp á með nýjum lit. Heimilið fékk loksins athygli þegar fólk fór að róa sig niður. Ríkið reis upp og bauð fram hjálparhönd í innkomu tekna, svo engin þyrfti að óttast um afkomu sína. Þetta var að vísu misnotað af peningaöflunum og er efni í aðra grein um taumlausa græðgi þeirra. Allt í einu fór fólk að hlusta inn á við og á þríeykið sem ráðlagði skynsamlega svo við kæmumst öll fljótt og vel í gegnum þessa stærstu áskorun sem heimurinn hefur þurft að horfast í augu við á okkar tímum. Margir hafa sjálfsagt uppgötvað margt gott í þessu innilokaða ástandi, jafnvel uppgötvað að starfið gamla var þeim ekki kært lengur, ákveðið að sigla í nýja átt þegar dyrnar opnuðust aftur. Lífið var búið var vera eitt stórt span fyrir marga í svo mörg ár. Aldrei tími til neins eða að sinna fólkinu í lífi sínu. Það tók ekki nema nokkrar vikur að umbreyta hugarfari fólks. Núna er gamli heimurinn í dauðatygjunum, af því hann þarf að deyja. Nú þurfum við að leyfa okkur að endurmeta stöðuna, lífið okkar, lífið í landinu og skoða hvert við viljum stefna. Vorum við ánægð? Viljum við halda áfram eins og við vorum? Nú er lag að gera eitthvað nýtt, hafa jafnvægi og náttúru að leiðarljósi. Peningaöflin í landinu hafa haldið að sér höndum of lengi og vilja útrás, vilja galopna landið fyrir fólki utan úr heimi. Vilja auglýsa Ísland aftur upp en nú á nýjan hátt; Landið sem kórónaveiran náði ekki að leggja flatt. Nú eygja þessi peningaöfl von um að græða með þeirri hugmynd. Sama hvað það kostar þjóðina, fólkið í landinu. Mammon er vaknaður í öllu sínu veldi, nú þarf hann sitt. Þórólfur Guðnason, sóttvarnalæknir, bendir yfirvöldum á að fara sér hægt í opnun landsins næstu vikur og jafnvel mánuði. Við vitum öll að þar er á ferð ráðagóður maður sem ásamt teymi sínu bjargaði þjóðinni, maður sem hefur engra hagsmuna að gæta í fjármálaheiminum. Maður sem ber hag heilsu almennings, samferðamanna sinna á Íslandi fyrir brjósti, fyrst og fremst. Maður sem við treystum fyrir heilsu lands og þjóðar. Ætlum við að hunsa ráðin hans? Höfum við ekkert lært? Hefurðu velt því fyrir þér hvers vegna veiran kom? Ekkert er tilviljun segja sumir. Getur það verið að náttúran sjálf hafi verið búin að fá nóg af börnum sínum og viljað kúvenda samfélögum, breyta áherslum og leyfa því sem öllu máli skiptir að rísa á ný? Hvað skiptir máli fyrir framtíð okkar? Hvað uppgötvaðir þú nýtt á meðan þú varst beðin um að lifa hægar og vera meira heima? Fékkstu kannski nýja hugmynd sem gæti orðið að einhverju spennandi verkefni fyrir þig og þína, hugmynd sem er í samhljóma við náttúru lands og þjóðar. Er æðri tilgangur á bakvið það sem gerðist? Nú verður hver að svara fyrir sig. Góðar stundir. Höfundur er rithöfundur. Uppfært 19:48 Upphaflegri fyrirsögn greinarinnar var breytt að ósk höfundar.
Það ætti ekki vera í boði að útskifa fólk úr viðtalstímum hjá geðlæknum Atli Már Haraldsson Zebitz Skoðun
Skoðun Það ætti ekki vera í boði að útskifa fólk úr viðtalstímum hjá geðlæknum Atli Már Haraldsson Zebitz skrifar
Skoðun Gigt, vinnumarkaðurinn, fjölgun hlutastarfa og viðeigandi aðlögun Hrönn Stefánsdóttir skrifar
Skoðun Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir skrifar
Það ætti ekki vera í boði að útskifa fólk úr viðtalstímum hjá geðlæknum Atli Már Haraldsson Zebitz Skoðun