Gott hjá RÚV að setja fátækt á dagskrá. Staða fátæks fólk er mikilvægur mælikvarði á þjóðfélagið, spegill sem segir okkur hversu miðar í átt að góðu samfélagi. Vönduð umfjöllun, studd rökum og rannsóknum þar sem staða fátækra er sett í sögulegt- og alþjóðlegt samhengi skiptir miklu máli. Á slíkum grundvelli getur almenningur myndað sér skoðun og stjórnmálamennirnir mótað stefnu. Þannig miðar okkur áfram.

RÚV hlaut því að vanda mjög til verksins, mikilvægt var að fá til liðs fræðimenn sem rannsakað hafa fátækt frá mismunandi hliðum, skrifað í ritrýnd tímarit greinar og sýnt með störfum sínum að þeir hefðu víðtæka þekkingu á viðfangsefninu sem styddi við upplýsta umræðu og áframhaldandi skoðanaskipti. En æ nei það er svo leiðinlegt. Fáum frekar Mikka Torfa, skítt og laggó með fræðimennskuna, hver nennir að hlusta á svoleiðis.

Og nú er Mikael Torfason, ásamt Gunnari Smára, orðinn helsti talsmaður fátæks fólks á Íslandi. Báðir þessir menn höfðu þar til nýverið verið liðtækir hlaupadrengir peningamanna og þótt harðir í horn að taka þegar samið var um kaup og kjör við alþýðumenn. Gunnar Smári hefur þó gengið lengst og lét það verða sitt síðasta verk sem kapítalisti að láta fólk vinna fyrir sig og svíkjast svo um að borga laun, einhvers konar afbrigði af þrælahaldi.

Enginn tekur þá félaga trúanlega sem málsvara fátæks fólks. Hoss þessara lukkuriddara á þeim sem minna mega sín mun vart kaupa þeim nætursvefn. En víst er að þeir hringsnúast í gröfum sínum Einar Olgeirsson, Brynjólfur Bjarnason og Jón Baldvinsson, þegar þeir líta arftakanna.