Húðflúr og fordómar Jóna Hrönn Bolladóttir skrifar 21. september 2016 07:00 Ég hef oft velt því fyrir mér hvernig fólki dettur í hug með miklum sársauka að láta teikna hinar ýmsu myndir á líkama sinn sem fylgja því ævilangt. Ég hef þurft að berjast við fordóma í þessu samhengi. Ég fékk þá vitneskju ung að sjómenn hefðu hér áður fengið sér húðflúr í siglingum til þess að tryggja það að ef þeir drukknuðu og ræki á land væri hægt að þekkja þá á húðflúrinu. Það er grjóthörð skynsemi því ekkert er eins erfitt og að missa ástvin og hvað þá að geta ekki fylgt honum til grafar og eiga minningarreit í kirkjugarðinum. Ég hef velt því fyrir mér hvað gerist þegar húðflúr eldast og húðin fer að krumpast. Einn vinur minn benti mér þá á að það væri miklu áhugaverðara að sjá heilu hjúkrunarheimilin af fallega skreyttum öldungum. Ég man eftir að sjá ungan mann í sundi og á baki hans blasti við mér andlit Jesú Krists með þyrnikórónuna. Ég hef tekið eftir því að lífsskoðanir fólks eru oft skráðar með þessum hætti. Einn góður tónlistarmaður sagði við mig að margir litu á húðflúr sem pönk og það væri mörgum eðlilegt að pönkast. En svo kom að því að skilningur minn á húðflúri náði á einhvern hátt í gegn. Góð vinkona mín missti manninn sinn í skyndidauða í blóma lífsins. Hún tók þá ákvörðun stuttu eftir dauða hans að láta húðflúra nafnið hans með hans handskrift innan á handlegg sinn. Þannig að alltaf þegar við tökumst í hendur er ég minnt á það að hann tilheyrði lífi hennar og gerir það til enda í gegnum minningarnar. Þessi úrvinnsla finnst mér í raun mögnuð og minnir mig á hvað fólk er skapandi þegar það ákveður að lifa í ljósi reynslunnar, frekar en í skugga hennar.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jóna Hrönn Bolladóttir Mest lesið Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir Skoðun
Ég hef oft velt því fyrir mér hvernig fólki dettur í hug með miklum sársauka að láta teikna hinar ýmsu myndir á líkama sinn sem fylgja því ævilangt. Ég hef þurft að berjast við fordóma í þessu samhengi. Ég fékk þá vitneskju ung að sjómenn hefðu hér áður fengið sér húðflúr í siglingum til þess að tryggja það að ef þeir drukknuðu og ræki á land væri hægt að þekkja þá á húðflúrinu. Það er grjóthörð skynsemi því ekkert er eins erfitt og að missa ástvin og hvað þá að geta ekki fylgt honum til grafar og eiga minningarreit í kirkjugarðinum. Ég hef velt því fyrir mér hvað gerist þegar húðflúr eldast og húðin fer að krumpast. Einn vinur minn benti mér þá á að það væri miklu áhugaverðara að sjá heilu hjúkrunarheimilin af fallega skreyttum öldungum. Ég man eftir að sjá ungan mann í sundi og á baki hans blasti við mér andlit Jesú Krists með þyrnikórónuna. Ég hef tekið eftir því að lífsskoðanir fólks eru oft skráðar með þessum hætti. Einn góður tónlistarmaður sagði við mig að margir litu á húðflúr sem pönk og það væri mörgum eðlilegt að pönkast. En svo kom að því að skilningur minn á húðflúri náði á einhvern hátt í gegn. Góð vinkona mín missti manninn sinn í skyndidauða í blóma lífsins. Hún tók þá ákvörðun stuttu eftir dauða hans að láta húðflúra nafnið hans með hans handskrift innan á handlegg sinn. Þannig að alltaf þegar við tökumst í hendur er ég minnt á það að hann tilheyrði lífi hennar og gerir það til enda í gegnum minningarnar. Þessi úrvinnsla finnst mér í raun mögnuð og minnir mig á hvað fólk er skapandi þegar það ákveður að lifa í ljósi reynslunnar, frekar en í skugga hennar.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.