Virðing með varalit Hildur Björnsdóttir skrifar 1. júlí 2016 07:00 Fyrir fáeinum árum sótti ég námskeið til öflunar lögmannsréttinda. Hluti námskeiðsins var leiðsögn í framsögu. Þátttakendum var gert að flytja stutta tölu og sæta gagnrýni fyrir frammistöðuna. Ég gleymi gagnrýninni seint. Hún sneri ekki að framsögu. Hún sneri að einhverju allt öðru. „Ef þú vilt að einhver taki þig alvarlega verður þú að breytast“, sagði leiðbeinandinn. Ég yrði að hætta að daðra við áheyrendur. Ég yrði að klæða mig öðruvísi. Fela hárið. Sleppa varalitnum. Skilaboðin voru skýr. Ef ég vildi öðlast virðingu kollega minna yrði ég að breyta útliti mínu. Ég skyldi verða meira eins og karlmaður. Ég þekki unga konu sem lauk nýverið gráðu í byggingaverkfræði. Á námsárunum sat hún fyrir í kynningarblaði deildarinnar. Hún var þar mynduð við vegamælingar. Konan mætti til myndatökunnar íklædd pels. Það þótti óviðeigandi. Verkfræðingar klæðast auðvitað ekki pels. Hún var umsvifalaust færð í úlpu í yfirstærð. Konur hafa rutt sér til rúms á vinnumarkaði síðustu áratugi. Þær hafa sannað það sem sjálfsagt er – að þær eru engu síðri starfskraftur en karlmenn. Þetta vita flestir. Einhverjir virðast þó enn telja útlit, sem frekar einkennir kvenmenn, draga úr trúverðugleika. Þær einar öðlist virðingu sem líkist hvað mest körlum. Í barnæsku var bleikur í uppáhaldi. Ég klæddist helst eingöngu blúndukjólum. Ég ætlaði að verða forsætisráðherra. Aldrei kom mér til hugar að þetta þrennt ætti ekki samleið. Enda væri það fráleitt. Klæði skilgreina ekki gáfnafar. Útlit skilgreinir ekki hæfileika – og eitt útilokar ekki annað.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hildur Björnsdóttir Mest lesið Hörmulegur atburður í flugstöð Leifs Eiríkssonar Jón Pétursson Skoðun Ríkisstofnun forherðist við gagnrýni Björn Ólafsson Skoðun Getur Seljaskóli núna orðið símalaus skóli, Jóhanna? Kristín Jónsdóttir Skoðun Kvótaverð, veiðigjald, fjárfesting og arðsemi í sjávarútvegi Ásgeir Daníelsson Skoðun Púslið sem passar ekki Ingibjörg Isaksen Skoðun Íslenski fáninn fyrir samstöðu ekki mismunun Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Þér er boðið með, kæri félagi Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Eru smáþjóðir stikkfríar? Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Hinn óseðjandi Eiríkur Ólafsson Skoðun Ef þetta er rétt – hvað er þá rangt? Anna Berg Samúelsdóttir Skoðun
Fyrir fáeinum árum sótti ég námskeið til öflunar lögmannsréttinda. Hluti námskeiðsins var leiðsögn í framsögu. Þátttakendum var gert að flytja stutta tölu og sæta gagnrýni fyrir frammistöðuna. Ég gleymi gagnrýninni seint. Hún sneri ekki að framsögu. Hún sneri að einhverju allt öðru. „Ef þú vilt að einhver taki þig alvarlega verður þú að breytast“, sagði leiðbeinandinn. Ég yrði að hætta að daðra við áheyrendur. Ég yrði að klæða mig öðruvísi. Fela hárið. Sleppa varalitnum. Skilaboðin voru skýr. Ef ég vildi öðlast virðingu kollega minna yrði ég að breyta útliti mínu. Ég skyldi verða meira eins og karlmaður. Ég þekki unga konu sem lauk nýverið gráðu í byggingaverkfræði. Á námsárunum sat hún fyrir í kynningarblaði deildarinnar. Hún var þar mynduð við vegamælingar. Konan mætti til myndatökunnar íklædd pels. Það þótti óviðeigandi. Verkfræðingar klæðast auðvitað ekki pels. Hún var umsvifalaust færð í úlpu í yfirstærð. Konur hafa rutt sér til rúms á vinnumarkaði síðustu áratugi. Þær hafa sannað það sem sjálfsagt er – að þær eru engu síðri starfskraftur en karlmenn. Þetta vita flestir. Einhverjir virðast þó enn telja útlit, sem frekar einkennir kvenmenn, draga úr trúverðugleika. Þær einar öðlist virðingu sem líkist hvað mest körlum. Í barnæsku var bleikur í uppáhaldi. Ég klæddist helst eingöngu blúndukjólum. Ég ætlaði að verða forsætisráðherra. Aldrei kom mér til hugar að þetta þrennt ætti ekki samleið. Enda væri það fráleitt. Klæði skilgreina ekki gáfnafar. Útlit skilgreinir ekki hæfileika – og eitt útilokar ekki annað.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.