Hinn fullkomni herbergisfélagi Kolbeinn Tumi Daðason skrifar 13. febrúar 2015 06:00 Aðra hverja viku er allt á fullu. Eftir að hafa sótt krakkana síðastur allra foreldra, hundleiðinleg staðreynd – ég veit, tekur við full dagskrá þangað til komið er í draumaheiminn. Þá er líf og fjör, með tilheyrandi hlátri og gráti og sjaldnast tími til að velta einu né neinu fyrir sér. Hin vikan er rólegri og stundum einmanaleg. Væri ég barnlaus gæti ég vel hugsað mér að leigja með einhverjum. Sú skoðun mótast vafalítið af því að einu sinni leigði ég með strák sem kemst nálægt því að vera hinn fullkomni meðleigjandi. Nei, líklega var hann það. Þrátt fyrir að vera báðir í meistaranámi í verkfræði og hafa áhuga íþróttum vorum við og erum um margt ólíkir. Hann úr sveit og ég úr borg. Hann fastur fyrir og ég í meira lagi meðvirkur. Hann lágvaxinn og ég öllu hærri. Mikki og Guffi. Ég held að við höfum lært ýmislegt hvor af öðrum á milli þess sem við skemmtum okkur, iðulega grenjandi úr hlátri. Ég, sem hafði alla tíð búið á hótel mömmu, fékk skólun í að standa á eigin fótum. Ef ég stóð ekki í stykkinu þá sagði hann mér það – og ég hafði gott af því. Þess á milli uppgötvuðum við nýjan bjór, tókum ástfóstri við Seinfeld, átum yfir okkur af frosinni pitsu, grilluðum í bankafulltrúanum okkar og síðar með honum, gauluðum í karókí, drógum vagninn í utandeildarliðinu og gáfum hvor öðrum næði til náms sem vissulega þurfti að sinna. Ég trúi varla að það séu að verða liðin tíu ár síðan við héldum utan til Seattle til móts við Alan og Dan, „fósturfjölskylduna okkar“. Þeir reyndust svo sannarlega vera hommar, öðrum okkar til mikillar furðu, og urðu okkar stoð og stytta fyrstu vikuna. Yndislegir menn og vinir fyrir lífstíð. Hið sama, hið síðarnefnda hið minnsta, má segja um okkur herbergisfélagana. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Tumi Daðason Mest lesið Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson Skoðun Ríkisstjórn sem skeytir engu Diljá Matthíasardóttir Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson Skoðun Styðjum þá sem bjarga okkur Jens Garðar Helgason Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun Elsku ASÍ, bara… Nei Sunna Arnardóttir Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir Skoðun
Aðra hverja viku er allt á fullu. Eftir að hafa sótt krakkana síðastur allra foreldra, hundleiðinleg staðreynd – ég veit, tekur við full dagskrá þangað til komið er í draumaheiminn. Þá er líf og fjör, með tilheyrandi hlátri og gráti og sjaldnast tími til að velta einu né neinu fyrir sér. Hin vikan er rólegri og stundum einmanaleg. Væri ég barnlaus gæti ég vel hugsað mér að leigja með einhverjum. Sú skoðun mótast vafalítið af því að einu sinni leigði ég með strák sem kemst nálægt því að vera hinn fullkomni meðleigjandi. Nei, líklega var hann það. Þrátt fyrir að vera báðir í meistaranámi í verkfræði og hafa áhuga íþróttum vorum við og erum um margt ólíkir. Hann úr sveit og ég úr borg. Hann fastur fyrir og ég í meira lagi meðvirkur. Hann lágvaxinn og ég öllu hærri. Mikki og Guffi. Ég held að við höfum lært ýmislegt hvor af öðrum á milli þess sem við skemmtum okkur, iðulega grenjandi úr hlátri. Ég, sem hafði alla tíð búið á hótel mömmu, fékk skólun í að standa á eigin fótum. Ef ég stóð ekki í stykkinu þá sagði hann mér það – og ég hafði gott af því. Þess á milli uppgötvuðum við nýjan bjór, tókum ástfóstri við Seinfeld, átum yfir okkur af frosinni pitsu, grilluðum í bankafulltrúanum okkar og síðar með honum, gauluðum í karókí, drógum vagninn í utandeildarliðinu og gáfum hvor öðrum næði til náms sem vissulega þurfti að sinna. Ég trúi varla að það séu að verða liðin tíu ár síðan við héldum utan til Seattle til móts við Alan og Dan, „fósturfjölskylduna okkar“. Þeir reyndust svo sannarlega vera hommar, öðrum okkar til mikillar furðu, og urðu okkar stoð og stytta fyrstu vikuna. Yndislegir menn og vinir fyrir lífstíð. Hið sama, hið síðarnefnda hið minnsta, má segja um okkur herbergisfélagana.
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun