Rétta verður hlut tekjulægstu hópa Óli Kristján Ármannsson skrifar 22. apríl 2015 07:00 Yfirgnæfandi meirihluti félagsmanna Starfsgreinasambandsins hefur samþykkt verkfallsaðgerðir sem hefjast 30. þessa mánaðar og fara svo stigvaxandi þar til að ótímabundinni vinnustöðvun kemur 26. maí næstkomandi. Þá fer í auknum mæli að gæta áhrifa yfirstandandi verkfallsaðgerða aðildarfélaga Bandalags háskólamanna. Krafan um að lægstu laun í landinu hækki er skiljanleg og eðlileg. Að hér skuli fólki boðið upp á laun í kring um 200 þúsund krónur á mánuði er bara ekki boðlegt. Hér hefur almenn verðþróun og stóraukinn kostnaður við húsnæði verið með þeim hætti að það sér hver maður að það er reikningsdæmi sem ekki gengur upp að halda hér heimili á lágmarkslaunum. Skipting kökunnar að öðru leyti og hver sé eðlilegur launamunur á milli stétta er svo umdeilanlegra. En líklega eru þeir vandfundnir hóparnir sem ekki finnst þeir eiga inni einhverja kjarabót og leiðréttingu, hvort heldur sem er út af kaupmáttarskerðingu síðustu ára eða mati á launaþróun annarra stétta. Ljóst er að hér þarf að mæta kröfunni um mannsæmandi kjör, en um leið vill enginn sjá fara af stað hringekju verðbólgu og vaxtapíningar sem varað hefur verið við fari launahækkanir fram úr því sem atvinnulífið getur staðið undir. Himinn og haf er hins vegar á milli þess sem stéttarfélög fara fram á og þess sem viðsemjendur þeirra, hvort heldur sem það eru fyrirtæki á almennum markaði eða hið opinbera, eru tilbúnir til að greiða. Enda deilurnar í illleysanlegum hnút, allar á borði ríkissáttasemjara og verkfallsaðgerðir hafnar. Þá er kannski eðlilegt að hið opinbera horfi til þeirrar þróunar sem á sér stað á almennum markaði í stað þess að leiða launaþróun í landinu, sem sumir segja, með réttu eða röngu, að sé rót þeirrar ólgu sem nú er við að fást. Læknar fengu vissulega hækkun. Og kennarar líka, en með skipulagsbreytingum sem gera að verkum að ekki nægir að horfa á prósentuhækkunina eina. Þannig getur dregið úr yfirvinnu þótt grunnlaun hækki. Sú alvarlega staða sem upp er komin hlýtur hins vegar að kalla á aðkomu allra að lausn deilunnar. Aðgerðir ríkisstjórnarinnar í húsnæðismálum, sem vissulega gætu bætt hag einhverra, virðast eitthvað láta á sér standa. Þá er spurning hvort slíkar aðgerðir eru nógu áþreifanlegar fyrir allan fjöldann eða nógu skjótvirkar til að liðka fyrir samningum. Ríkinu ætti hins vegar að vera í lófa lagið að auka persónuafslátt fólks duglega og færa til skattþrep þannig að endurspegli betur þann veruleika sem launafólk býr við. Að fólk skuli færast upp um skattþrep þótt hilli undir 400 þúsund krónur í launum er náttúrlega bara skrítið. Með skýrri yfirlýsingu um tímasettar aðgerðir, sem ljóst er að myndu hlutfallslega nýtast þeim best sem lægstar hafa tekjurnar, til dæmis frá og með næsta hausti, sýndi hið opinbera lit og gæti mögulega liðkað fyrir því að samningar næðust, svona að því gefnu að markmiðið sé að rétta hlut þeirra sem verst standa. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Óli Kr. Ármannsson Mest lesið Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen Skoðun Halldór 18.05.2024 Halldór Hvaða eiginleika þarf forseti að hafa? Hildur Eir Bolladóttir Skoðun Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Halla Hrund eða Katrín? Reynir Böðvarsson Skoðun Birni Bjarnasyni svarað Arnar Þór Jónsson Skoðun Góð gildi og staðfesta Höllu Hrundar Margrét Reynisdóttir Skoðun Í framhaldi af viðtali við Helgu Þórisdóttur Kári Stefánsson Skoðun Formaður húsfélagsins Guðmundur Andri Thorsson Skoðun Kynhluthlaust mál, máltilfinning og forsetaframboð Höskuldur Þráinsson Skoðun
Yfirgnæfandi meirihluti félagsmanna Starfsgreinasambandsins hefur samþykkt verkfallsaðgerðir sem hefjast 30. þessa mánaðar og fara svo stigvaxandi þar til að ótímabundinni vinnustöðvun kemur 26. maí næstkomandi. Þá fer í auknum mæli að gæta áhrifa yfirstandandi verkfallsaðgerða aðildarfélaga Bandalags háskólamanna. Krafan um að lægstu laun í landinu hækki er skiljanleg og eðlileg. Að hér skuli fólki boðið upp á laun í kring um 200 þúsund krónur á mánuði er bara ekki boðlegt. Hér hefur almenn verðþróun og stóraukinn kostnaður við húsnæði verið með þeim hætti að það sér hver maður að það er reikningsdæmi sem ekki gengur upp að halda hér heimili á lágmarkslaunum. Skipting kökunnar að öðru leyti og hver sé eðlilegur launamunur á milli stétta er svo umdeilanlegra. En líklega eru þeir vandfundnir hóparnir sem ekki finnst þeir eiga inni einhverja kjarabót og leiðréttingu, hvort heldur sem er út af kaupmáttarskerðingu síðustu ára eða mati á launaþróun annarra stétta. Ljóst er að hér þarf að mæta kröfunni um mannsæmandi kjör, en um leið vill enginn sjá fara af stað hringekju verðbólgu og vaxtapíningar sem varað hefur verið við fari launahækkanir fram úr því sem atvinnulífið getur staðið undir. Himinn og haf er hins vegar á milli þess sem stéttarfélög fara fram á og þess sem viðsemjendur þeirra, hvort heldur sem það eru fyrirtæki á almennum markaði eða hið opinbera, eru tilbúnir til að greiða. Enda deilurnar í illleysanlegum hnút, allar á borði ríkissáttasemjara og verkfallsaðgerðir hafnar. Þá er kannski eðlilegt að hið opinbera horfi til þeirrar þróunar sem á sér stað á almennum markaði í stað þess að leiða launaþróun í landinu, sem sumir segja, með réttu eða röngu, að sé rót þeirrar ólgu sem nú er við að fást. Læknar fengu vissulega hækkun. Og kennarar líka, en með skipulagsbreytingum sem gera að verkum að ekki nægir að horfa á prósentuhækkunina eina. Þannig getur dregið úr yfirvinnu þótt grunnlaun hækki. Sú alvarlega staða sem upp er komin hlýtur hins vegar að kalla á aðkomu allra að lausn deilunnar. Aðgerðir ríkisstjórnarinnar í húsnæðismálum, sem vissulega gætu bætt hag einhverra, virðast eitthvað láta á sér standa. Þá er spurning hvort slíkar aðgerðir eru nógu áþreifanlegar fyrir allan fjöldann eða nógu skjótvirkar til að liðka fyrir samningum. Ríkinu ætti hins vegar að vera í lófa lagið að auka persónuafslátt fólks duglega og færa til skattþrep þannig að endurspegli betur þann veruleika sem launafólk býr við. Að fólk skuli færast upp um skattþrep þótt hilli undir 400 þúsund krónur í launum er náttúrlega bara skrítið. Með skýrri yfirlýsingu um tímasettar aðgerðir, sem ljóst er að myndu hlutfallslega nýtast þeim best sem lægstar hafa tekjurnar, til dæmis frá og með næsta hausti, sýndi hið opinbera lit og gæti mögulega liðkað fyrir því að samningar næðust, svona að því gefnu að markmiðið sé að rétta hlut þeirra sem verst standa.
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun