Grátt í höllinni Birta Björnsdóttir skrifar 23. október 2015 07:00 Málefni flóttamanna og innflytjenda eru í algleymingi og stór hluti umræðunnar snýst um hvernig búa megi í haginn til þess að þeim sem náðarsamlegast fá hingað að flytja líði vel. Við höfum allavega eitt víti til varnaðar varðandi aðbúnaðinn. Sama hvað bíður hinna verðandi landsmanna verðum við allavega að ganga úr skugga um að það verði ekki sama ömurðin og beið ungs fransks manns sem flutti til Danmerkur upp úr miðri síðustu öld. Sá giftist danskri konu og starfs hennar vegna halda þau heimili í Danmörku. Þá hófst misréttið. Það væsti svo sem ekki um manninn, hann átti til hnífs og skeiðar og vel það. Gat haldið áfram að rækta vínviðinn sinn og elda góðan mat. Og ekki þurfti hann að hafa áhyggjur af útgjöldum, því danska þjóðin sá um að greiða þau. Maðurinn er hans konunglega tign Hinrik, prins af Danmörku, titill sem stingur í augun því hann hefur alla tíð átt þá ósk heitasta að fá að vera kóngur. Að vera þriðji í virðingarröðinni á eftir eiginkonu sinni, drottningunni, og elsta syni er meira en hann getur þolað og hefur undanfarna áratugi sniðgengið ýmsa viðburði tengda konungsfjölskyldunni til að vekja máls á þessu misrétti. Því Hinrik má eiga það að hann gefst ekki upp. Með mannlaust bakland rýkur okkar maður reglulega á vínekru sína í Frakklandi í fússi, með skeifu niður á herðar og íhugar stöðu sína innan konungsfjölskyldunnar. Ekki skal gera lítið úr baráttuþreki nokkurs manns og öll eigum við okkar markmið og drauma. Á meðan ég óska Hinriki alls hins besta í lífinu vona ég þó að þó nokkrir íbúar heimsins fái sínar heitustu óskir uppfylltar á undan honum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birta Björnsdóttir Mest lesið Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Samfélagið innan samfélagsins Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Til hamingju Íslendingar með nýja Óperu Andri Björn Róbertsson Skoðun Ráðherra gengur fram án laga Svanur Guðmundsson Skoðun Sumargjöf Þórunn Sigurðardóttir Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Gagnsæi og inntak Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Fjögurra daga vinnuvika – nýr veruleiki? Sigvaldi Einarsson Skoðun
Málefni flóttamanna og innflytjenda eru í algleymingi og stór hluti umræðunnar snýst um hvernig búa megi í haginn til þess að þeim sem náðarsamlegast fá hingað að flytja líði vel. Við höfum allavega eitt víti til varnaðar varðandi aðbúnaðinn. Sama hvað bíður hinna verðandi landsmanna verðum við allavega að ganga úr skugga um að það verði ekki sama ömurðin og beið ungs fransks manns sem flutti til Danmerkur upp úr miðri síðustu öld. Sá giftist danskri konu og starfs hennar vegna halda þau heimili í Danmörku. Þá hófst misréttið. Það væsti svo sem ekki um manninn, hann átti til hnífs og skeiðar og vel það. Gat haldið áfram að rækta vínviðinn sinn og elda góðan mat. Og ekki þurfti hann að hafa áhyggjur af útgjöldum, því danska þjóðin sá um að greiða þau. Maðurinn er hans konunglega tign Hinrik, prins af Danmörku, titill sem stingur í augun því hann hefur alla tíð átt þá ósk heitasta að fá að vera kóngur. Að vera þriðji í virðingarröðinni á eftir eiginkonu sinni, drottningunni, og elsta syni er meira en hann getur þolað og hefur undanfarna áratugi sniðgengið ýmsa viðburði tengda konungsfjölskyldunni til að vekja máls á þessu misrétti. Því Hinrik má eiga það að hann gefst ekki upp. Með mannlaust bakland rýkur okkar maður reglulega á vínekru sína í Frakklandi í fússi, með skeifu niður á herðar og íhugar stöðu sína innan konungsfjölskyldunnar. Ekki skal gera lítið úr baráttuþreki nokkurs manns og öll eigum við okkar markmið og drauma. Á meðan ég óska Hinriki alls hins besta í lífinu vona ég þó að þó nokkrir íbúar heimsins fái sínar heitustu óskir uppfylltar á undan honum.