Bakþankar

Í HM-draumi spilar enginn á gervigrasi

Kolbeinn Tumi Daðason skrifar
Enn eina ferðina hafa forsvarsmenn Alþjóðaknattspyrnusambandsins FIFA, með trúðinn Sepp Blatter í broddi fylkingar, gert sig að fífli. Maðurinn sem ætlaði að auka vinsældir kvennaknattspyrnu á einu bretti um árið með því að stytta stuttbuxur leikmanna hefur nú gefið grænt ljós á að leikir í næstu heimsmeistarakeppni í Kanada fari fram á gervigrasi. Töluvert er síðan gestgjafarnir óskuðu eftir að sá háttur yrði hafður á en vonir stóðu til að FIFA myndi ekki samþykkja tillöguna.

Eðlilega eru leikmenn og áhugafólk um knattspyrnu um allan heim ósátt við ákvörðun FIFA. Skiljanlega. Aldrei í sögunni hefur leikur á HM í knattspyrnu farið fram á gervigrasi sem þykir, eðli málsins samkvæmt, ekki komast með tærnar þar sem náttúrulegt gras hefur hælana. Það segir sína sögu að karlalandslið Kanada hafi í undankeppni fyrir HM 2014 í Brasilíu neitað að spila einn leikja sinna á gervigrasi.

Áhugi á kvennaknattspyrnu er grátlega lítill samanborið við áhuga á karlaknattspyrnu. „Það eru eiginlega bara strákar sem veðja á leikina sem mæta,“ sagði vinkona mín í Pepsi-deild kvenna við mig á dögunum. Ástæður fyrir muninum á áhuga eru efni í aðra bakþanka, reyndar efni í meistararitgerð, en vandamálið er ljóst.

Lausnin er ekki að höfuð knattspyrnunnar í heiminum fari í tilraunastarfsemi með fremstu leikmenn heimsins í kvennaflokki. Eftir glæsilega heimsmeistarakeppni í Þýskalandi árið 2011 var liðum í lokakeppni fjölgað úr 16 í 24. Fleiri þjóðir, þar á meðal Ísland, áttu allt í einu töluvert meiri möguleika á að spila á stóra sviðinu sem allt knattspyrnufólk dreymir um.

Stelpurnar okkar mæta Dönum í því sem mætti kalla úrslitaleik um annað sætið í riðli Íslands í undankeppninni í Laugardalnum eftir tvær vikur. Möguleiki á sæti í lokakeppninni er fyrir hendi þótt hann sé nokkuð fjarlægur draumur. Draumur er hann engu að síður og í þeim draumi er enginn að spila á gervigrasi.


Tengdar fréttir

Humallinn Tumi

Þegar hann heyrði að svarið var Seattle var hann fljótur að hlaða í næstu spurningu: "Finnst þér góður bjór?“

Tekið sem sjálfsögðum hlut

Lífið tekur stöðugum breytingum. Sumum fagnar maður en aðrar koma manni í opna skjöldu. Það er oft ekki fyrr en við breytingar sem fólk áttar sig á öllu því góða sem það hefur í langan tíma tekið sem sjálfsögðum hlut.

Ísland í hundana

Þegar ég var barn og unglingur voru hundar eitthvað sem ég þekkti ekki. Fjölskylda vinar míns átti hund, einn frændi í fjölskyldunni átti hund í nokkur ár en þar með var það upptalið. Fyrir vikið leið mér aldrei vel í návist hunda og var í rauninni smeykur við þá. Þrjú ár í Bandaríkjunum breyttu öllu.

Koddaslef og kynlífsherbergi

„Þetta gæti ég til dæmis aldrei gert,“ sagði vinnufélagi minn í gær þegar ég lýsti fyrir honum gistiaðstæðum mínum í Montreal á dögunum.

Frá helvíti til himna

Mínar verstu minningar úr grunnskóla eru úr skólasundi. Aldrei hlakkaði ég til að fara út í Vesturbæjarlaug og hlusta á sundkennarana þylja "beygja, kreppa, sundur, saman“. Í fjórar vikur, ár eftir ár, varð maður að láta sig hafa það. Ástæðan fyrir því hve leiðinlegt mér þótti í lauginni var einföld. Mér var fyrirmunað að læra sundtökin.

Kóngur á spítala

Þrátt fyrir að vera nýskriðinn á fertugsaldurinn lagðist ég á skurðarborðið á þriðjudaginn. Brjósklos í mjóbakinu hefur angrað mig undanfarið hálft ár.

Þegar örlögin grípa inn í

Íslenskir íþróttamenn munu vafalítið fá væna gæsahúð þegar Vetrarólympíuleikarnir verða settir í borginni Sotsjí við Svartahaf síðar í dag. Eftir margra ára þrotlausar æfingar með langtímamarkið í huga er draumurinn orðinn að veruleika.

Á Bolungarvík

Í apríl 2009 var ég á svipuðum stað og í dag að einu leyti. Mig langaði að skemmta mér um páskana og var ferð á tónlistarhátíðina Aldrei fór ég suður á Ísafirði efst á lista. Ég var ekki lengi að sannfæra þáverandi kærustu mína um að við skyldum skella okkur og á nokkrum dögum hafði myndast ellefu manna hópur, tvö pör auk sjö einhleypra snillinga.

Peningar, hórur og eiturlyf

Sannfæringarmáttur eins manns getur orðið til þess að þú sturtir öllum eðlilegum siðferðisgildum niður í klósettið.

Heilög Francisca

"Góðan daginn, Tumi minn,“ segir brosmildasta og skemmtilegasta afgreiðslukona heimsins þegar ég legg leið mína í Bónus úti á Granda.

Hvers virði eru launin?

Eru launin ekki miklu lægri?“ er spurning sem ég fæ reglulega frá fólki þegar það heyrir að ég hafi sagt upp starfi mínu sem byggingaverkfræðingur og sinni nú íþróttafréttamennsku.

Að skjóta framhjá

Síðan leiðir skildi hjá mér og minni fyrrverandi hefur lífsmynstrið óhjákvæmilega breyst. Meðal þess sem ég hef rekið mig á er hve margir virðast eiga auðvelt með að halda framhjá.

Viltu kaffi?

Tiltölulega nýlega fór þeim skiptum sem starfsmenn ÁTVR spurðu mig um skilríki að fækka. Allan þrítugsaldurinn, blessuð sé minning hans, var stundin jafnvandræðaleg þegar ég mætti á kassann. Verð ég spurður eða ekki? Vissara að rétta bara kortið til þess að koma í veg fyrir að þurfa að leita að ökuskírteininu til að sanna 28 ára aldur minn.

Blessaður!

Ég hef aldrei kunnað að meta fólk sem heilsar ekki öðru fólki sem það þekkir.

Þú keyrðir á Bjössa bollu!

Hornstrandarferð tók óvænta stefnu í Reykjanesi þar sem Sigga Hagalín sagði alla vera á leiðinni á Ögurballið. Hún hefur sín sambönd.






×