Píslarganga B-manneskju Halla Þórlaug Óskarsdóttir skrifar 16. apríl 2014 08:52 Vekjaraklukkan hringir. Klukkan er fimm. Máttvana teygi ég mig í símann. Klemmi saman augun. Græt. Bölva sjálfri mér. Finn engar afsakanir. Dröslast á fætur. Ég er ekki á leið til útlanda, þótt ég hafi ítrekað reynt að ljúga því að sjálfri mér. Kæri lesandi, áður en lengra er haldið þætti mér vænt um að þú tækir þér eins og eina mínútu og hugsaðir hlýlega til manneskjunnar sem vaknaði skjálfandi í morgun, bölvandi og grátandi til skiptis, til þess eins að troða hálfblautu blaðinu inn um lúguna þína. Nú geri ég mér grein fyrir að ég er ekki fyrsti blaðberi Íslandssögunnar. Að sama skapi átta ég mig á því að vika er ekki langur tími og trúlega ekki tímabært að kvarta, sérstaklega í ljósi þess að veðrið hefur verið ágætt. Að því sögðu langar mig að segja: Blaðburður er dauði. Í fyrsta lagi fylgir blaðinu alltaf einhver asnalegur auglýsingapóstur sem enginn vill. Sumir óska eftir að fá ekki auglýsingapóst en vilja samt Fréttablaðið. Aðrir afþakka Fréttablaðið en minnast ekki á hitt svo samkvæmt mínum vinnureglum skulu þeir fá auglýsingapóstinn, jafnvel þótt þeir kæri sig ólíklega um hann. Og sums staðar bíða mín skilaboð. Misagressíf. „Kæri blaðberi! Við viljum engin dagblöð!“, „EKKI AUGLÝSINGAPÓST!!“, „Ekki Fréttablaðið í lúgu núna,“ stendur á einum stað. Ég athuga daglega hvort þau hafi skipt um skoðun. Gullfalleg blaðburðarkerra og viðráðanlegur blaðabunki. Þetta beið mín á mánudaginn fyrir viku. Laugardagsmorgunninn hófst ekki jafnvel. Blaðastaflinn náði mér upp að öxlum og á stuttri göngu frá heimili mínu að götunni þar sem ég ber út (já, það er bara ein gata) hvíldi ég mig fimm sinnum. Við hverja áningu hrundu tveir blaðabunkar af kerrunni. Mig langaði að gráta. Ég segi öllum að morgungangan létti lund og styrki sprund. Ég veit ekki hvern ég er að reyna að sannfæra. Ástæðan fyrir því að ég tók upp á þessari vitleysu var sú að mig langaði að læknast af B-heilkenninu og verða A-manneskja. Það kemur í ljós hvort það takist eða hvort ég læri að lifa í sátt við sjálfa mig og mína eigin lífsklukku. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Halla Þórlaug Óskarsdóttir Mest lesið Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun
Vekjaraklukkan hringir. Klukkan er fimm. Máttvana teygi ég mig í símann. Klemmi saman augun. Græt. Bölva sjálfri mér. Finn engar afsakanir. Dröslast á fætur. Ég er ekki á leið til útlanda, þótt ég hafi ítrekað reynt að ljúga því að sjálfri mér. Kæri lesandi, áður en lengra er haldið þætti mér vænt um að þú tækir þér eins og eina mínútu og hugsaðir hlýlega til manneskjunnar sem vaknaði skjálfandi í morgun, bölvandi og grátandi til skiptis, til þess eins að troða hálfblautu blaðinu inn um lúguna þína. Nú geri ég mér grein fyrir að ég er ekki fyrsti blaðberi Íslandssögunnar. Að sama skapi átta ég mig á því að vika er ekki langur tími og trúlega ekki tímabært að kvarta, sérstaklega í ljósi þess að veðrið hefur verið ágætt. Að því sögðu langar mig að segja: Blaðburður er dauði. Í fyrsta lagi fylgir blaðinu alltaf einhver asnalegur auglýsingapóstur sem enginn vill. Sumir óska eftir að fá ekki auglýsingapóst en vilja samt Fréttablaðið. Aðrir afþakka Fréttablaðið en minnast ekki á hitt svo samkvæmt mínum vinnureglum skulu þeir fá auglýsingapóstinn, jafnvel þótt þeir kæri sig ólíklega um hann. Og sums staðar bíða mín skilaboð. Misagressíf. „Kæri blaðberi! Við viljum engin dagblöð!“, „EKKI AUGLÝSINGAPÓST!!“, „Ekki Fréttablaðið í lúgu núna,“ stendur á einum stað. Ég athuga daglega hvort þau hafi skipt um skoðun. Gullfalleg blaðburðarkerra og viðráðanlegur blaðabunki. Þetta beið mín á mánudaginn fyrir viku. Laugardagsmorgunninn hófst ekki jafnvel. Blaðastaflinn náði mér upp að öxlum og á stuttri göngu frá heimili mínu að götunni þar sem ég ber út (já, það er bara ein gata) hvíldi ég mig fimm sinnum. Við hverja áningu hrundu tveir blaðabunkar af kerrunni. Mig langaði að gráta. Ég segi öllum að morgungangan létti lund og styrki sprund. Ég veit ekki hvern ég er að reyna að sannfæra. Ástæðan fyrir því að ég tók upp á þessari vitleysu var sú að mig langaði að læknast af B-heilkenninu og verða A-manneskja. Það kemur í ljós hvort það takist eða hvort ég læri að lifa í sátt við sjálfa mig og mína eigin lífsklukku.
Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun
Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun