Tannburstaprófið Halla Þórlaug Óskarsdóttir skrifar 9. október 2013 06:00 Stundum velti ég því fyrir mér hvernig ólíkindafólk kemst í alls konar mikilvæg störf. Stöður sem krefjast hugsjóna, samkenndar og réttsýni. Þegar ég var níu ára langaði mig ofsalega mikið í hund. Ég suðaði lengi vel þar til pabbi minn loksins samþykkti. Með einu skilyrði. Ég yrði að standast tannburstaprófið. Tannburstaprófið var ekki bragðgóða rauða pillan sem tannlæknirinn gaf manni til að tyggja eftir burstun, brosa svo og sýna fram á að tennurnar hefðu verið rækilega burstaðar. Nei, tannburstaprófið fór þannig fram að ég átti að binda tannbursta í band og ganga með hann um hverfið þrisvar sinnum á dag í tvo mánuði. Þannig átti ég að sýna fram á eljusemi og staðfestu mína sem hundaeigandi. Það sér hver heilvita maður að tannburstaprófið var langt frá því að vera sanngjarnt. Að ganga um hverfið, hauspokalaus að degi til, með tannbursta í eftirdragi er ekki sambærilegt því að teyma sætan hvolp um bæinn. Bara alls ekki. Uppgjöf var því eina lausnin og ég fékk páfagauk í tíu ára afmælisgjöf. Hann var ágætur. Það líður samt ekki sú vika að ég hugsi ekki til tannburstaprófsins. Ég velti því fyrir mér hvað hefði gerst hefði ég bara tekið þessari eggjun, hvernig svipurinn á pabba hefði verið þegar dóttir hans stæði sigursæl með grútskítugan tannbursta eftir tveggja mánaða þolraun. Þess má geta að þetta þurfti ekki að vera minn eigin tannbursti. Ég hefði náttúrlega átt að velja hans tannbursta. Eftir á að hyggja eru leiðirnar óteljandi sem ég hefði getað farið til að snúa vörn í sókn. Pabbi vissi auðvitað að ég myndi aldrei taka áskoruninni, enda langaði hann alls ekki í hund. En þrátt fyrir það og þótt tannburstaprófið hafi verið ósanngjarnt og asnalegt, að mati níu ára dóttur hans, fékk hún val. Pabbi er sanngjarn maður sem stendur við orð sín og því er ég fullviss um að hefði ég staðist þetta fáránlega próf hefði hvolpur flutt inn á heimilið. Eflaust mætti innleiða tannburstaprófið á fleiri vígvelli. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Halla Þórlaug Óskarsdóttir Mest lesið Daði Már týnir sjálfum sér Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Stöðvum Hamas. Einungis þannig getum við stöðvað hryllinginn á Gaza BIrgir Finnsson Skoðun 140 sinnum líklegra að verða fyrir eldingu Sigurður G. Guðjónsson Skoðun Stéttarkerfi Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Traust í húfi Eyjólfur Ármannsson Skoðun Verðmætasköpun án virðingar Berglind Harpa Svavarsdóttir Skoðun Æfingin skapar meistarann! Sigurjón Már Fox Gunnarsson Skoðun Dagur líffræðilegrar fjölbreytni 2025 Rannveig Magnúsdóttir,Ole Sandberg,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Rebecca Thompson,Skúli Skúlason,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Enginn á verðinum – um ábyrgð, framtíðarsýn og mikilvægi forvirkrar stjórnsýslu Guðjón Heiðar Pálsson Skoðun Samhljómur við náttúruna og sjálfbæra þróun Anna María Ágústsdóttir Skoðun
Stundum velti ég því fyrir mér hvernig ólíkindafólk kemst í alls konar mikilvæg störf. Stöður sem krefjast hugsjóna, samkenndar og réttsýni. Þegar ég var níu ára langaði mig ofsalega mikið í hund. Ég suðaði lengi vel þar til pabbi minn loksins samþykkti. Með einu skilyrði. Ég yrði að standast tannburstaprófið. Tannburstaprófið var ekki bragðgóða rauða pillan sem tannlæknirinn gaf manni til að tyggja eftir burstun, brosa svo og sýna fram á að tennurnar hefðu verið rækilega burstaðar. Nei, tannburstaprófið fór þannig fram að ég átti að binda tannbursta í band og ganga með hann um hverfið þrisvar sinnum á dag í tvo mánuði. Þannig átti ég að sýna fram á eljusemi og staðfestu mína sem hundaeigandi. Það sér hver heilvita maður að tannburstaprófið var langt frá því að vera sanngjarnt. Að ganga um hverfið, hauspokalaus að degi til, með tannbursta í eftirdragi er ekki sambærilegt því að teyma sætan hvolp um bæinn. Bara alls ekki. Uppgjöf var því eina lausnin og ég fékk páfagauk í tíu ára afmælisgjöf. Hann var ágætur. Það líður samt ekki sú vika að ég hugsi ekki til tannburstaprófsins. Ég velti því fyrir mér hvað hefði gerst hefði ég bara tekið þessari eggjun, hvernig svipurinn á pabba hefði verið þegar dóttir hans stæði sigursæl með grútskítugan tannbursta eftir tveggja mánaða þolraun. Þess má geta að þetta þurfti ekki að vera minn eigin tannbursti. Ég hefði náttúrlega átt að velja hans tannbursta. Eftir á að hyggja eru leiðirnar óteljandi sem ég hefði getað farið til að snúa vörn í sókn. Pabbi vissi auðvitað að ég myndi aldrei taka áskoruninni, enda langaði hann alls ekki í hund. En þrátt fyrir það og þótt tannburstaprófið hafi verið ósanngjarnt og asnalegt, að mati níu ára dóttur hans, fékk hún val. Pabbi er sanngjarn maður sem stendur við orð sín og því er ég fullviss um að hefði ég staðist þetta fáránlega próf hefði hvolpur flutt inn á heimilið. Eflaust mætti innleiða tannburstaprófið á fleiri vígvelli.
Dagur líffræðilegrar fjölbreytni 2025 Rannveig Magnúsdóttir,Ole Sandberg,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Rebecca Thompson,Skúli Skúlason,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Enginn á verðinum – um ábyrgð, framtíðarsýn og mikilvægi forvirkrar stjórnsýslu Guðjón Heiðar Pálsson Skoðun
Dagur líffræðilegrar fjölbreytni 2025 Rannveig Magnúsdóttir,Ole Sandberg,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Rebecca Thompson,Skúli Skúlason,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Enginn á verðinum – um ábyrgð, framtíðarsýn og mikilvægi forvirkrar stjórnsýslu Guðjón Heiðar Pálsson Skoðun