Í hysteríulandi Stígur Helgason skrifar 5. október 2013 07:00 Liðsmenn samtakanna Blátt áfram eru farnir að þræða skóla landsins, heimsækja börnin og unglinga okkar og boða þeim fagnaðarerindið – eða öllu heldur ófagnaðarerindið. Blátt áfram eru umdeild samtök og sjálfur veit ég ekki hvort þau gera meira ógagn eða gagn. Ég er ekki sérfræðingur um kynferðisofbeldi gegn börnum. Ég veit hins vegar að það er alveg einstakt afrek að takast að koma málum þannig fyrir að hálf þjóðin hefur horn í síðu samtaka sem berjast gegn því. Ég veit líka að það eru óhugnanleg skilaboð til foreldra að hvetja þá til að fylgjast rannsakandi með börnum sínum með það í huga hvort þau séu hugsanlega að brjóta gegn yngri systkinum sínum. Það er ljótt að segja foreldrum að barnfóstrur séu svo vafasamar að koma þurfi í veg fyrir að þær hátti börnin til svefns. Og það er fáránlegt að boða að leikskólakennarar skuli ekki skipta á smábörnum nema undir eftirliti. Þetta er vondur hræðsluáróður. Hann skapar tortryggni og samfélagið þarf ekki á henni að halda. Þetta minnir mig á að sem barn var ég á litlum, frjálslyndum, foreldrareknum júróhippaleikskóla í Berlín. Á mínu síðasta ári fóru leikskólakennararnir með krakkahópinn í nokkurra daga ferð út fyrir borgarmörkin, á bæ sem í minningunni er mikið óðalssetur en var líklega ekki meira en eitthvert skrifli. En þar var hægt að fá djús og það dugði mér. Þarna leituðum við að froskum í niðamyrkri, skýldum okkur fyrir regni undir firnastórum laufum, lékum okkur frameftir í flatsænginni sem við gistum í saman og svo var ég bitinn af hundi en átti reyndar nokkra sök á því sjálfur. Þarna var árið 1989 og það þótti ekkert tiltökumál þegar við ösluðum berrössuð í læk sem rann framhjá bænum, og ekki heldur þegar ein fóstran fór úr að ofan í grasbala á sólríkum degi og leyfði okkur að mála nakinn líkama sinn með fingralitum. Hún hét – og heitir – Jeanette og ég á myndir af þessu. Þær eru í albúmi sem ég fékk í kveðjugjöf frá leikskólanum þegar ég flutti heim til Íslands. Fólk getur svo metið sjálft hvort þessum börnum hefði farnast betur í landi hysteríunnar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Stígur Helgason Mest lesið D, 3 eða rautt? Arnar Steinn Þórarinsson Skoðun Sólheimar – á milli tveggja heima Hallbjörn V. Fríðhólm Skoðun „Ég veit alltaf hvar þú ert druslan þín!“ Linda Dröfn Gunnarsdóttir Skoðun Í dag er ég líka reiður! Davíð Bergmann Skoðun „Ég verð að vera fræg til að geta eignast vini“ – ranghugmynd sem stjórnaði lífi mínu í næstum því 30 ár Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun Tími til að tala leikskólana upp Bjarnveig Birta Bjarnadóttir Skoðun Hættum eltingarleiknum við „gervigreindarsvindl“ – endurhönnum prófin í staðinn Sigvaldi Einarsson Skoðun Kennum þeim íslensku Magnea Gná Jóhannsdóttir Skoðun Á Kópavogur að vera fallegur bær? Hákon Gunnarsson Skoðun Grunnskóli fyrir suma, biðlisti fyrir aðra, en „skref í rétta átt“ Sigurbjörg Erla Egilsdóttir,Theodóra S. Þorsteinsdóttir Skoðun
Liðsmenn samtakanna Blátt áfram eru farnir að þræða skóla landsins, heimsækja börnin og unglinga okkar og boða þeim fagnaðarerindið – eða öllu heldur ófagnaðarerindið. Blátt áfram eru umdeild samtök og sjálfur veit ég ekki hvort þau gera meira ógagn eða gagn. Ég er ekki sérfræðingur um kynferðisofbeldi gegn börnum. Ég veit hins vegar að það er alveg einstakt afrek að takast að koma málum þannig fyrir að hálf þjóðin hefur horn í síðu samtaka sem berjast gegn því. Ég veit líka að það eru óhugnanleg skilaboð til foreldra að hvetja þá til að fylgjast rannsakandi með börnum sínum með það í huga hvort þau séu hugsanlega að brjóta gegn yngri systkinum sínum. Það er ljótt að segja foreldrum að barnfóstrur séu svo vafasamar að koma þurfi í veg fyrir að þær hátti börnin til svefns. Og það er fáránlegt að boða að leikskólakennarar skuli ekki skipta á smábörnum nema undir eftirliti. Þetta er vondur hræðsluáróður. Hann skapar tortryggni og samfélagið þarf ekki á henni að halda. Þetta minnir mig á að sem barn var ég á litlum, frjálslyndum, foreldrareknum júróhippaleikskóla í Berlín. Á mínu síðasta ári fóru leikskólakennararnir með krakkahópinn í nokkurra daga ferð út fyrir borgarmörkin, á bæ sem í minningunni er mikið óðalssetur en var líklega ekki meira en eitthvert skrifli. En þar var hægt að fá djús og það dugði mér. Þarna leituðum við að froskum í niðamyrkri, skýldum okkur fyrir regni undir firnastórum laufum, lékum okkur frameftir í flatsænginni sem við gistum í saman og svo var ég bitinn af hundi en átti reyndar nokkra sök á því sjálfur. Þarna var árið 1989 og það þótti ekkert tiltökumál þegar við ösluðum berrössuð í læk sem rann framhjá bænum, og ekki heldur þegar ein fóstran fór úr að ofan í grasbala á sólríkum degi og leyfði okkur að mála nakinn líkama sinn með fingralitum. Hún hét – og heitir – Jeanette og ég á myndir af þessu. Þær eru í albúmi sem ég fékk í kveðjugjöf frá leikskólanum þegar ég flutti heim til Íslands. Fólk getur svo metið sjálft hvort þessum börnum hefði farnast betur í landi hysteríunnar.
„Ég verð að vera fræg til að geta eignast vini“ – ranghugmynd sem stjórnaði lífi mínu í næstum því 30 ár Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun
Hættum eltingarleiknum við „gervigreindarsvindl“ – endurhönnum prófin í staðinn Sigvaldi Einarsson Skoðun
Grunnskóli fyrir suma, biðlisti fyrir aðra, en „skref í rétta átt“ Sigurbjörg Erla Egilsdóttir,Theodóra S. Þorsteinsdóttir Skoðun
„Ég verð að vera fræg til að geta eignast vini“ – ranghugmynd sem stjórnaði lífi mínu í næstum því 30 ár Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun
Hættum eltingarleiknum við „gervigreindarsvindl“ – endurhönnum prófin í staðinn Sigvaldi Einarsson Skoðun
Grunnskóli fyrir suma, biðlisti fyrir aðra, en „skref í rétta átt“ Sigurbjörg Erla Egilsdóttir,Theodóra S. Þorsteinsdóttir Skoðun