Köllun Gunnars Linda Baldvinsdóttir skrifar 2. maí 2013 11:30 Mánudaginn 22 apríl sl. birtist í DV lítil frétt þar sem Gunnar Þorsteinsson fyrrverandi forstöðumaður Krossins tjáði sig með eftirfarandi hætti: „Sá sem er eitt sinn kallaður af guði býr við það að köllun guðs víkur ekki frá honum,“ segir Gunnar Þorsteinsson, áður kenndur við Krossinn, aðspurður hvort hann hafi í hyggju að reyna að komast aftur til valda innan Krossins. Ég finn mig knúna til að bregðast við þessum orðum Gunnars, get ekki orða bundist. Gunnar Þorsteinsson virðist ekki skilja að hans tími er liðinn, köllunin sem hann segist finna birtist mér hið minnsta með undarlegum hætti. Köllunin sem Gunnar finnur tel ég vera löngun til að koma til „starfa“ fyrir hann sjálfan í húsnæði Krossins. Rétt er að halda því skilmerkilega til haga að undirrituð er móðir einnar þeirra er kærðu Gunnar, fóru gegn honum opinberlega. Ég er trúaður einstaklingur og hef verið lengi. Ég á virkt og lifandi trúarlíf, trúi á mátt, anda og afl Guðs. Ég hef tilheyrt hvítasunnukirkju í 15 ár og var virk í þjóðkirkjunni áður fyrr. Mig langar að segja mína skoðun á köllun Guðs yfir lífi Gunnars. Ég hef nú um nokkurt skeið sótt samkomur Krossins og fullyrði að ég get gert marktækan samanburð á þeirri kirkju, fyrir og eftir Gunnar Þorsteinsson. Sigurbjörg dóttir Gunnars hefur á sínum tíma sem forstöðumaður Krossins byggt kirkjuna upp frá núllpunkti. Núllpunktur er hér í tvenns konar merkingu, trúarlegri merkingu og svo þeirri sem mælir aðsókn að samkomum en hún hefur margfaldast frá því Gunnar neyddist til að stíga til hliðar. Gríðarleg vakning er að eiga sér stað í kirkjunni. Trúaðir vita hvað átt er við þegar talað er um vakningu. Vakning er ekki mannanna verk nema að litlum hluta en þó er fullvíst að mannanna verk geta komið í veg fyrir trúarvakningu. Framganga Gunnars undanfarið bendir ekki til þess að hann beri virðingu fyrir því verki sem Guð er svo sannarlega að vinna í kirkjunni, þar sýnist mér aðrir hagsmunir og veraldlegri ráða för. Söfnuðir eins og Krossinn þurfa búa við allskyns fordóma, eða hvað? Krossinn sem Gunnar veitti forstöðu var kannski bara fordómafull kirkja. Kreddur um klæðnað og framkomu kvenna voru ráðandi, þær áttu ekki að klæðast þannig að þær vektu upp kenndir hjá körlum. Menntun kvenna var töluð niður, sjónvarpið var frá djöflinum, dómharka í stað umburðarlyndis og kærleika. Hvernig getur slík kirkja barmað sér undan fordómum? Kirkjan sem Gunnar varð að fara frá er ekki lengur þessi kirkja. Í Krossinum í dag er hvergi gefið eftir í trú á ritninguna og hvatningin til safnaðarins um líf í fullri gnægð er einlæg og sterk. En það sem fyllir hús Guðs í Hlíðarsmáranum í dag er virðing fyrir fólki. Umburðarlyndi og auðsýndur kærleikur um leið og orðið er predikað af styrk og þrótti. Þar sem borin er virðing fyrir einstaklingum og reynt að byggja hvern og einn upp í Guðsótta og góðum siðum um leið. Þar sem kærleikur og auðmýkt andans er öllum ljós, þar sem fordómaleysi er grunnstef...... Margt má um Gunnar Þorsteinsson segja en hann verður seint sakaður um vanþekking á ritningunni og í minni hans ætti því að vera til skýr mynd af því hvernig Guðs blessun birtist söfnuðum. Gunnari ætti einnig að vera fullljóst að það starf sem verið er að vinna í kirkjunni í dag, sem hann virðist telja fyrir einhvern misskilning vera í sinni eign, er frá Guði komið og ekki mönnum. Gunnar er auðvitað meðvitaður um þá gríðarlega auknu kirkjusókn sem Krossinn býr við frá því hann hvarf þaðan á braut. Þegar eiginhagsmunir Gunnars veraldlegir knýja á grunar mig að hann gleymi kannski Guði sínum. Það vita þeir sem vilja vita að Gunnar hefur verið eins og stjórnmálamaður í prófkjöri undanfarið, óþreytandi að afla sér fylgismanna fyrir aðalfund Krossins sem framundan er. Menn eru ekki í stórum stíl að skora á Gunnar, Gunnar er að skora á menn, og innheimta það sem hann skilgreinir sem sinn stuðning við fólk frá fyrri tíð. Síðan hvenær varð elska Guðs skilyrt Gunnar? Og hver gefur þér heimild til að innheimta hana með þeim hætti sem vitni eru um þessa dagana? Galgopaháttur Gunnars, hans eigið orðalag, gagnvart konum og stúlkum varð til þess að hann varð frá að hverfa. Sú saga verður ekki til lykta leidd fyrir mannlegum dómstólum af tæknilegum ástæðum. Margt hefur verið um það mál sagt og skrifað og enn er sú saga að fá nýja kafla þegar Gunnar hyggst hafa af talskonum þeirra kvenna sem á hann báru galgopaháttinn, stórfé. Fyrirgefningin og auðmýktin er svo fjarri. Kærleikurinn og köllunin. Fullvissa þess sem veit að hann gengur saklaus. Þeir sem gista Guðsríkið fara ekki fram með þeim hætti sem þau hjón gera gagnvart fólki sem verður fyrir galgopaskap forstöðumannsins fyrrverandi. Hvar er sjálfsvirðingin? Mannvirðingin...Hvar er Guðleg hegðunin þegar á bjátar? Iðrunin.... Hvað hefur Gunnar Þorsteinsson að bjóða þeim sem þurfa sálgæslu og leiðbeining? Hvað knýr hann til að koma núna um leið og hann reynir að draga fjölmiðla og fólk sem ekki hefur annað til saka unnið en að standa með vinum sínum fyrir dómstóla og krefja það um stórfé? Ég vona að Gunnar eigi slíka vini að sem standa með honum þegar sjórinn gárast sem mest. Slíkt er fjársjóður hverjum manni og lágkúra þess sem krefur fólk sem sýnir samstöðu og vináttu um peninga vináttunnar vegna, jafnast á við fátt sem ég man eftir. Guðlegt er það ekki.... Kannski þjónar engum tilgangi að ræða Guð við þau hjón Gunnar og Jónínu. Þau átök og það stríð sem þau vilja heyja til að komast yfir það sem þau virðast vilja líta á sem eign Gunnars, sem er ekki annað en söfnuður fólks sem elskar sinn Guð, eru þau ekki að heyja á kristnum nótum. Mig grunar að sú barátta snúist að mestu um veraldlega hluti. Vel má vera að Gunnari takist að komast aftur til vinnu í húsi Guðs og hafa af því lifibrauð öfugt við þá sem nú hafa forstöðu í Krossinum og þiggja ekki fyrir það laun. En söfnuðurinn sem nú sækir Krossinn er ekki eign Gunnars Þorsteinssonar, og ekki heldur dóttur hans sem stýrir kirkjunni í dag. Við kaupum okkur ekki virðingu, við náum henni ekki fram með þvingunum af neinu tagi. Ekki ætla ég að halda því fram að Gunnar hafi ekki gert góða hluti fyrir söfnuðinn sem heild og einstaklinga á langri vegferð sinni. En tími reiði og átaka er liðinn í söfnuðinum. Sá þrýstingur sem þau hjón beittu fólki þegar kvennamál forstöðumannsins fyrrverandi voru í brennidepli er þannig að Gunnar Þorsteinsson á ekki afturkvæmt nema hann vopnist auðmýkt og finni til iðrunar. Að hann hafi kærleikann að leiðarljósi. Ég fyrir mitt leyti mun beita mér af alefli fyrir því að Sigurbjörg dóttir Gunnarsdóttir fái áframhaldandi umboð til þess að veita söfnuðinum forstöðu. Söfnuði þar sem manngildi og auðmýkt andans ráða för. Þar sem kærleikur eins og sá sem Kristur sýndi er einkennandi. Þar sem orð Guðs er predikað í sterkri og einlægi köllun. Í djúpri trú á innihald orðsins. Þar sem leiðtogar kirkjunnar bera takmarkalausa virðingu fyrir söfnuðinum. Slík kirkja þarf ekki á Gunnari Þorsteinssyni að halda. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Öfgar og ósannindi Oddný G. Harðardóttir Skoðun Hverjir bera ábyrgð á að halda launum kvenna niðri? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Fararheill til Bessastaða Ynda Eldborg Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen Skoðun Halldór 18.05.2024 Halldór Sameiningartákn á tímum sundrungar Birna Gunnlaugsdóttir Skoðun Að sameina frekar en sundra Fríða Björk Ingvarsdóttir Skoðun Hvað væri lífið án vina? Valerio Gargiulo Skoðun Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Skoðun Skoðun Að velja sér forseta Sigrún Helgadóttir skrifar Skoðun Sameiningartákn á tímum sundrungar Birna Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Hvað væri lífið án vina? Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Hverjir bera ábyrgð á að halda launum kvenna niðri? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Fararheill til Bessastaða Ynda Eldborg skrifar Skoðun Öfgar og ósannindi Oddný G. Harðardóttir skrifar Skoðun Tímabær orð Unnar Arndísardóttur um afstæði barneigna Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Í hjarta sínu græn, en varla í reynd Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Halla Hrund - ein af okkur Hjálmar Gíslason skrifar Skoðun Að sameina frekar en sundra Fríða Björk Ingvarsdóttir skrifar Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir skrifar Skoðun Hvaða eiginleika þarf forseti að hafa? Hildur Eir Bolladóttir skrifar Skoðun Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen skrifar Skoðun Í framhaldi af viðtali við Helgu Þórisdóttur Kári Stefánsson skrifar Skoðun Góð gildi og staðfesta Höllu Hrundar Margrét Reynisdóttir skrifar Skoðun Halla Hrund eða Katrín? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Til áréttingar Kári Stefánsson skrifar Skoðun Kynhluthlaust mál, máltilfinning og forsetaframboð Höskuldur Þráinsson skrifar Skoðun Er klassískt frjálslyndi orðið að jaðarskoðun? Kári Allansson skrifar Skoðun Forseti Íslands veifaði mér Fjóla Einarsdóttir skrifar Skoðun Ákall til framtíðar: Nám í félagsráðgjöf! Steinunn Bergmann skrifar Skoðun Lexía lærð á hálfum degi Stefanía Arnardóttir skrifar Skoðun Ég kýs Helgu Þórisdóttur Gerður Rún Guðlaugsdóttir skrifar Skoðun Yfirborðskenndur stríðsáróður og McCarthýismi hjá háskólaprófessor Tjörvi Schiöth skrifar Skoðun Formaður húsfélagsins Guðmundur Andri Thorsson skrifar Skoðun Opið bréf til landsliðsmanna Íslands í blaki Guðbergur Egill Eyjólfsson skrifar Skoðun Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Kosningum frestað Ása Berglind Hjálmarsdóttir,Hrönn Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Mesti stjórnmálamaðurinn? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Birni Bjarnasyni svarað Arnar Þór Jónsson skrifar Sjá meira
Mánudaginn 22 apríl sl. birtist í DV lítil frétt þar sem Gunnar Þorsteinsson fyrrverandi forstöðumaður Krossins tjáði sig með eftirfarandi hætti: „Sá sem er eitt sinn kallaður af guði býr við það að köllun guðs víkur ekki frá honum,“ segir Gunnar Þorsteinsson, áður kenndur við Krossinn, aðspurður hvort hann hafi í hyggju að reyna að komast aftur til valda innan Krossins. Ég finn mig knúna til að bregðast við þessum orðum Gunnars, get ekki orða bundist. Gunnar Þorsteinsson virðist ekki skilja að hans tími er liðinn, köllunin sem hann segist finna birtist mér hið minnsta með undarlegum hætti. Köllunin sem Gunnar finnur tel ég vera löngun til að koma til „starfa“ fyrir hann sjálfan í húsnæði Krossins. Rétt er að halda því skilmerkilega til haga að undirrituð er móðir einnar þeirra er kærðu Gunnar, fóru gegn honum opinberlega. Ég er trúaður einstaklingur og hef verið lengi. Ég á virkt og lifandi trúarlíf, trúi á mátt, anda og afl Guðs. Ég hef tilheyrt hvítasunnukirkju í 15 ár og var virk í þjóðkirkjunni áður fyrr. Mig langar að segja mína skoðun á köllun Guðs yfir lífi Gunnars. Ég hef nú um nokkurt skeið sótt samkomur Krossins og fullyrði að ég get gert marktækan samanburð á þeirri kirkju, fyrir og eftir Gunnar Þorsteinsson. Sigurbjörg dóttir Gunnars hefur á sínum tíma sem forstöðumaður Krossins byggt kirkjuna upp frá núllpunkti. Núllpunktur er hér í tvenns konar merkingu, trúarlegri merkingu og svo þeirri sem mælir aðsókn að samkomum en hún hefur margfaldast frá því Gunnar neyddist til að stíga til hliðar. Gríðarleg vakning er að eiga sér stað í kirkjunni. Trúaðir vita hvað átt er við þegar talað er um vakningu. Vakning er ekki mannanna verk nema að litlum hluta en þó er fullvíst að mannanna verk geta komið í veg fyrir trúarvakningu. Framganga Gunnars undanfarið bendir ekki til þess að hann beri virðingu fyrir því verki sem Guð er svo sannarlega að vinna í kirkjunni, þar sýnist mér aðrir hagsmunir og veraldlegri ráða för. Söfnuðir eins og Krossinn þurfa búa við allskyns fordóma, eða hvað? Krossinn sem Gunnar veitti forstöðu var kannski bara fordómafull kirkja. Kreddur um klæðnað og framkomu kvenna voru ráðandi, þær áttu ekki að klæðast þannig að þær vektu upp kenndir hjá körlum. Menntun kvenna var töluð niður, sjónvarpið var frá djöflinum, dómharka í stað umburðarlyndis og kærleika. Hvernig getur slík kirkja barmað sér undan fordómum? Kirkjan sem Gunnar varð að fara frá er ekki lengur þessi kirkja. Í Krossinum í dag er hvergi gefið eftir í trú á ritninguna og hvatningin til safnaðarins um líf í fullri gnægð er einlæg og sterk. En það sem fyllir hús Guðs í Hlíðarsmáranum í dag er virðing fyrir fólki. Umburðarlyndi og auðsýndur kærleikur um leið og orðið er predikað af styrk og þrótti. Þar sem borin er virðing fyrir einstaklingum og reynt að byggja hvern og einn upp í Guðsótta og góðum siðum um leið. Þar sem kærleikur og auðmýkt andans er öllum ljós, þar sem fordómaleysi er grunnstef...... Margt má um Gunnar Þorsteinsson segja en hann verður seint sakaður um vanþekking á ritningunni og í minni hans ætti því að vera til skýr mynd af því hvernig Guðs blessun birtist söfnuðum. Gunnari ætti einnig að vera fullljóst að það starf sem verið er að vinna í kirkjunni í dag, sem hann virðist telja fyrir einhvern misskilning vera í sinni eign, er frá Guði komið og ekki mönnum. Gunnar er auðvitað meðvitaður um þá gríðarlega auknu kirkjusókn sem Krossinn býr við frá því hann hvarf þaðan á braut. Þegar eiginhagsmunir Gunnars veraldlegir knýja á grunar mig að hann gleymi kannski Guði sínum. Það vita þeir sem vilja vita að Gunnar hefur verið eins og stjórnmálamaður í prófkjöri undanfarið, óþreytandi að afla sér fylgismanna fyrir aðalfund Krossins sem framundan er. Menn eru ekki í stórum stíl að skora á Gunnar, Gunnar er að skora á menn, og innheimta það sem hann skilgreinir sem sinn stuðning við fólk frá fyrri tíð. Síðan hvenær varð elska Guðs skilyrt Gunnar? Og hver gefur þér heimild til að innheimta hana með þeim hætti sem vitni eru um þessa dagana? Galgopaháttur Gunnars, hans eigið orðalag, gagnvart konum og stúlkum varð til þess að hann varð frá að hverfa. Sú saga verður ekki til lykta leidd fyrir mannlegum dómstólum af tæknilegum ástæðum. Margt hefur verið um það mál sagt og skrifað og enn er sú saga að fá nýja kafla þegar Gunnar hyggst hafa af talskonum þeirra kvenna sem á hann báru galgopaháttinn, stórfé. Fyrirgefningin og auðmýktin er svo fjarri. Kærleikurinn og köllunin. Fullvissa þess sem veit að hann gengur saklaus. Þeir sem gista Guðsríkið fara ekki fram með þeim hætti sem þau hjón gera gagnvart fólki sem verður fyrir galgopaskap forstöðumannsins fyrrverandi. Hvar er sjálfsvirðingin? Mannvirðingin...Hvar er Guðleg hegðunin þegar á bjátar? Iðrunin.... Hvað hefur Gunnar Þorsteinsson að bjóða þeim sem þurfa sálgæslu og leiðbeining? Hvað knýr hann til að koma núna um leið og hann reynir að draga fjölmiðla og fólk sem ekki hefur annað til saka unnið en að standa með vinum sínum fyrir dómstóla og krefja það um stórfé? Ég vona að Gunnar eigi slíka vini að sem standa með honum þegar sjórinn gárast sem mest. Slíkt er fjársjóður hverjum manni og lágkúra þess sem krefur fólk sem sýnir samstöðu og vináttu um peninga vináttunnar vegna, jafnast á við fátt sem ég man eftir. Guðlegt er það ekki.... Kannski þjónar engum tilgangi að ræða Guð við þau hjón Gunnar og Jónínu. Þau átök og það stríð sem þau vilja heyja til að komast yfir það sem þau virðast vilja líta á sem eign Gunnars, sem er ekki annað en söfnuður fólks sem elskar sinn Guð, eru þau ekki að heyja á kristnum nótum. Mig grunar að sú barátta snúist að mestu um veraldlega hluti. Vel má vera að Gunnari takist að komast aftur til vinnu í húsi Guðs og hafa af því lifibrauð öfugt við þá sem nú hafa forstöðu í Krossinum og þiggja ekki fyrir það laun. En söfnuðurinn sem nú sækir Krossinn er ekki eign Gunnars Þorsteinssonar, og ekki heldur dóttur hans sem stýrir kirkjunni í dag. Við kaupum okkur ekki virðingu, við náum henni ekki fram með þvingunum af neinu tagi. Ekki ætla ég að halda því fram að Gunnar hafi ekki gert góða hluti fyrir söfnuðinn sem heild og einstaklinga á langri vegferð sinni. En tími reiði og átaka er liðinn í söfnuðinum. Sá þrýstingur sem þau hjón beittu fólki þegar kvennamál forstöðumannsins fyrrverandi voru í brennidepli er þannig að Gunnar Þorsteinsson á ekki afturkvæmt nema hann vopnist auðmýkt og finni til iðrunar. Að hann hafi kærleikann að leiðarljósi. Ég fyrir mitt leyti mun beita mér af alefli fyrir því að Sigurbjörg dóttir Gunnarsdóttir fái áframhaldandi umboð til þess að veita söfnuðinum forstöðu. Söfnuði þar sem manngildi og auðmýkt andans ráða för. Þar sem kærleikur eins og sá sem Kristur sýndi er einkennandi. Þar sem orð Guðs er predikað í sterkri og einlægi köllun. Í djúpri trú á innihald orðsins. Þar sem leiðtogar kirkjunnar bera takmarkalausa virðingu fyrir söfnuðinum. Slík kirkja þarf ekki á Gunnari Þorsteinssyni að halda.
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir skrifar
Skoðun Yfirborðskenndur stríðsáróður og McCarthýismi hjá háskólaprófessor Tjörvi Schiöth skrifar
Skoðun Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt skrifar
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun