Mannréttindi og sýnileiki Halla Þórlaug Óskarsdóttir skrifar 7. ágúst 2013 07:00 Nú, þá hljótið þið að þekkja Steffý og Hrefnu,“ sagði konan áhugasöm og leit til skiptis á mig og kærustuna mína. Við litum hvor á aðra og ég fór í huganum í gegnum samræður mínar við þessa ókunnugu konu. Ég hafði sagt henni frá náminu, sumarstarfinu, fjölskyldunni og svo þegar kærastan mín kom aðvífandi sagði ég konunni að hún væri í lögfræði. Steffý og Hrefna hringdu engum bjöllum á neinum þessara vígstöðva. Við litum aftur á konuna. „Voru þær í MR?“ spurði ég og hún hallaði undir flatt: „Nei, þær eru að vestan. Fluttu í bæinn fyrir jól, með litla strákinn sinn. Búa reyndar í Kópavogi.“ Í smástund stóðum við allar þrjár skilningsvana. Svo rann upp fyrir mér ljós. „Nei, við þekkjum þær ekki.“ Svona samtöl fóru óstjórnlega í taugarnar á mér fyrir ekki svo löngu. Á tímabili passaði ég mig alltaf á því, þegar ég kynntist nýju fólki, að minnast ekki strax á að ég ætti kærustu. Mér fannst ég missa jafnréttisstöðu mína. Ég hélt því fram að svona passaði ég að val mitt að vera með stelpu yrði ekki að aðalatriði en áttaði mig ekki á kaldhæðninni, því þannig varð það um leið að aðalatriði. Hjá mér. Ég sveigði samræðurnar viljandi fram hjá heimilishögum og sambandsstöðu bara af því að ég var svo skíthrædd um að viðmælandi minn dæmdi mig. Um leið dæmdi ég hann. Ég sé núna að ég var uppfull af fordómum, fyrir sjálfri mér og samborgurum mínum. Gengin er í garð hátíð mannréttindabaráttu. Hún er háð með ást og gleði, gegn hatri og mismunun. Og Íslendingar fjölmenna á hátíðarhöldin ár hvert. Við búum í landi þar sem það þykir ekki tiltökumál að vera hinsegin. Hvers vegna þá Gay pride? Jú, því sýnileikinn er mikilvægur. Hann er stærsta vopnið í kærleiksríkri baráttu hinsegin fólks. Það er sífellt sýnilegra í dægurmenningu, sem eðlilegur hluti samfélagsins. Af virðingu við hinsegin baráttuvini mína í Rússlandi stend ég því upp fyrir sjálfri mér, þeirra forréttinda aðnjótandi að þurfa ekki að óttast samlanda mína. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Halla Þórlaug Óskarsdóttir Mest lesið Halldór 18.05.2024 Halldór Lexía lærð á hálfum degi Stefanía Arnardóttir Skoðun Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Ég kýs Helgu Þórisdóttur Gerður Rún Guðlaugsdóttir Skoðun Birni Bjarnasyni svarað Arnar Þór Jónsson Skoðun Formaður húsfélagsins Guðmundur Andri Thorsson Skoðun Yfirborðskenndur stríðsáróður og McCarthýismi hjá háskólaprófessor Tjörvi Schiöth Skoðun Sagan sem verður að segja Drífa Snædal Skoðun Bréf frá móður Berglind Fríða Viggósdóttir Skoðun Opið bréf til landsliðsmanna Íslands í blaki Guðbergur Egill Eyjólfsson Skoðun
Nú, þá hljótið þið að þekkja Steffý og Hrefnu,“ sagði konan áhugasöm og leit til skiptis á mig og kærustuna mína. Við litum hvor á aðra og ég fór í huganum í gegnum samræður mínar við þessa ókunnugu konu. Ég hafði sagt henni frá náminu, sumarstarfinu, fjölskyldunni og svo þegar kærastan mín kom aðvífandi sagði ég konunni að hún væri í lögfræði. Steffý og Hrefna hringdu engum bjöllum á neinum þessara vígstöðva. Við litum aftur á konuna. „Voru þær í MR?“ spurði ég og hún hallaði undir flatt: „Nei, þær eru að vestan. Fluttu í bæinn fyrir jól, með litla strákinn sinn. Búa reyndar í Kópavogi.“ Í smástund stóðum við allar þrjár skilningsvana. Svo rann upp fyrir mér ljós. „Nei, við þekkjum þær ekki.“ Svona samtöl fóru óstjórnlega í taugarnar á mér fyrir ekki svo löngu. Á tímabili passaði ég mig alltaf á því, þegar ég kynntist nýju fólki, að minnast ekki strax á að ég ætti kærustu. Mér fannst ég missa jafnréttisstöðu mína. Ég hélt því fram að svona passaði ég að val mitt að vera með stelpu yrði ekki að aðalatriði en áttaði mig ekki á kaldhæðninni, því þannig varð það um leið að aðalatriði. Hjá mér. Ég sveigði samræðurnar viljandi fram hjá heimilishögum og sambandsstöðu bara af því að ég var svo skíthrædd um að viðmælandi minn dæmdi mig. Um leið dæmdi ég hann. Ég sé núna að ég var uppfull af fordómum, fyrir sjálfri mér og samborgurum mínum. Gengin er í garð hátíð mannréttindabaráttu. Hún er háð með ást og gleði, gegn hatri og mismunun. Og Íslendingar fjölmenna á hátíðarhöldin ár hvert. Við búum í landi þar sem það þykir ekki tiltökumál að vera hinsegin. Hvers vegna þá Gay pride? Jú, því sýnileikinn er mikilvægur. Hann er stærsta vopnið í kærleiksríkri baráttu hinsegin fólks. Það er sífellt sýnilegra í dægurmenningu, sem eðlilegur hluti samfélagsins. Af virðingu við hinsegin baráttuvini mína í Rússlandi stend ég því upp fyrir sjálfri mér, þeirra forréttinda aðnjótandi að þurfa ekki að óttast samlanda mína.
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun