Kúrinn Nína Salvarar skrifar 21. júlí 2013 14:40 Ég á þrjú ár eftir í þrítugt. Ég er ekkert rosalega gömul. En þegar ég var að alast upp voru skilaboðin eitthvað á þá leið,að æðsta dyggð ungrar konu væri að kunna að láta ganga á eftir sér. Um er að ræða einhverskonar leik þar sem karlmaðurinn er veiðimaðurinn og konan er bráðin. Ef bráðin er of auðveld missir veiðimaðurinn áhugann á leiknum og fer að eltast við erfiðari bráð. Að vísu skapar þetta óljósar línur, þar sem þetta leiðir af sér þá hugmynd að nei þýði nei, nema þegar gengið sé á eftir því og þá breytist það stundum í já. Og þá verður sigurinn sætari. Konur sem eru of snöggar til að segja já, eða bregða sér jafnvel sjálfar í hlutverk veiðimannsins, lenda stundum í þeim fúla pytti að vera kallaðar druslur. Hvernig skuli skilgreina svona druslu er á reiki, en það er nokkuð víst að samkvæmt skilgreiningunni er það að vera drusla í öllu falli ekki eftirsóknarvert. Druslan er ódýr, hana skortir sjálfsvirðingu og enginn vill hana lengur en eina nótt. Þar af leiðandi getum við gefið okkur að samkvæmt því sé druslan slæm vegna þess að karlmaður vill hana ekki. Hvað hún sjálf vill er ekki hluti af orðræðunni í þessu tilfelli. Druslan er nefnilega viljalaus. Þrátt fyrir ártalið og yfirlýsingar úr öllum áttum um að jafnrétti sé náð, búum við þrátt fyrir allt í samfélagi þar sem konum er hampað fyrir útlit umfram getu, hæfileika og persónu. „Ljót kona“ er alltaf annars flokks þegn, á hátt sem „ljótur karlmaður“ er aldrei. Þó að þetta sé ekki tilfellið í öllum kimum samfélagsins er það sá kúltúr sem er mest áberandi sem elur einna helst á þessum hugmyndum. Já, ég er að tala um fjölmiðlamenningu. Þar sem þetta er prentað má örugglega finna dæmi um auglýsingar sem ýta undir einmitt þessar hugmyndir. Þetta leiðir af sér að samkeppnisumhverfi skapast meðal kvenna; keppni í þokka og getu til að þóknast. En afhverju hoppum við ekki af vagninum og gefum skít í þetta alltsaman? Vinsælir sjónvarpsþættir segja meðal annars frá ungri og fallegri Drekadrottningu sem gengur á milli þrælaborga og frelsar borgarbúa með þeim orðum að vilji þeir frelsi séu þeir frjálsir, en vilji þeir berjast með frelsara sínum megi þeir ganga til liðs við her Drekadrottningarinnar „sem frjálsir menn“. Undir áhrifamikilli kvikmyndatónlist rífa þeir sig úr hlekkjunum og fylgja drottningunni í hamingjuvímu. Auðvitað. Einn fyrir alla. Þeir hafa val og breyta rétt. Nema, að þarna er valið falskt. Þeir hafa verið þrælar allt sitt líf, eru ómenntaðir og hafa ekkert á milli handanna. Allt og allir sem þeir þekkja er hluti af samfélagi þrælsins. Að hafa val um útskúfun er ekki raunverulegt val. Við lærum þetta ungar, við sýkjumst af vitleysunni, og eyðum ævinni í að beita hugrænni atferlismeðferð á okkur sjálfar; við reynum að berja úr okkur hugmyndina um að innrætið, menntunin og það sem við gerum og segjum sé meira til marks um virði okkar og persónu en hrukkurnar sem myndast á enninu og slitin sem mynduðust á meðgöngunni. Á meðan samfélagið mótmælir hástöfum. Og þá er kannski við hæfi að reyna að greina hversvegna í ósköpunum samfélagið mótmælir. Er þetta konunum sjálfum að kenna, eða eru það karlmennirnir sem eru að krefja konur um fullkomið útlit? Ég held ekki. Ég þekki ekki þann karlmann sem gerir þá kröfu til kvenna um að þær líti út eins og þær séu úr plasti, hárlausar og hrukkulausar eins og uppblásin blaðra í barnaafmæli. Kannski liggur svarið í þeirri staðreynd að ekki er til hlýðnari neytandi en óhamingjusöm kona. Kona sem trúir því að allt sé að henni, og ber með sér vonina að hún muni mögulega einhverntíman fá frið fyrir sjálfri sér og sínum innri útlitsfasista, er kona sem er tilbúin að kaupa allt. Þessar hugmyndir eru eins og þrálát sýking sem versnar þegar hún fær að grassera í friði. Einn versti óvinur jafnréttis er sú hugmynd að jafnrétti sé náð. Vegna þess að óháð því hvort að við náum einhverntíman þeim stað (og undirrituð telur okkur eiga dálítið langt í land) þá er hættulegt að slaka á. Rétt eins og maður hættir ekki á sýklalyfjunum á öðrum degi, þó að manni sé farið að líða betur. Maður þarf að klára kúrinn. Og ég held að samfélagið okkar sé ekki einusinni ennþá farið út í apótek.Druslugangan verður farin í þriðja sinn þann 27. júlí, nk.Með Druslugöngunni viljum við færa ábyrgð kynferðisglæpa frá fórnarlömbunm og yfir á gerendur. Við viljum ekki einblína á klæðnað, hegðun eða fas þolenda sem mögulega afsökun fyrir glæpamenn. Við viljum einfaldlega að menn hætti að nauðga.Gangan verður farin frá Hallgrímskirkju klukkan 14:00, niður Skólavörðustíg, Bankastræti og mun enda á Austurvelli þar sem við taka fundarhöld og tónleikar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun Mótum framtíðina saman Jónína Hauksdóttir ,Magnús Þór Jónsson Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun Halldór 4.10.2025 Halldór Magga Stína! Helga Völundardóttir Skoðun Kæra Epli, skilur þú mig? Lilja Dögg Jónsdóttir Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun Að búa til aðalsmenn Kolbrún Baldursdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein skrifar Skoðun Mótum framtíðina saman Jónína Hauksdóttir ,Magnús Þór Jónsson skrifar Skoðun Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk skrifar Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Kæra Epli, skilur þú mig? Lilja Dögg Jónsdóttir skrifar Skoðun Þorgerður og erlendu dómstólarnir Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Barnafjölskyldur í Reykjavík eiga betra skilið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir skrifar Skoðun Lykillinn að hamingju og heilbrigði Auður Kjartansdóttir skrifar Skoðun Staða bænda styrkt Hanna Katrín Friðriksson skrifar Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson skrifar Skoðun Leikskólar eru ekki munaður Íris Eva Gísladóttir skrifar Skoðun Vísindarannsóknir og þróun – til umhugsunar í tiltekt Þorgerður J. Einarsdóttir skrifar Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason skrifar Skoðun Foreldrar þurfa bara að vera duglegri Björg Magnúsdóttir skrifar Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson skrifar Skoðun Dýrkeypt eftirlitsleysi Lilja Björk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Svindl eða sjálfsvernd? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Magga Stína! Helga Völundardóttir skrifar Skoðun Mannauðurinn á vinnustaðnum þarf góða innivist til að dafna Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Þetta er námið sem lifir áfram Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Árborg - spennandi kostur fyrir öll Guðný Björk Pálmadóttir skrifar Skoðun Tökum á glæpahópum af meiri þunga Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Minntist ekkert á Evrópusambandið Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hugsum stórt í skipulags- og samgöngumálum Hilmar Ingimundarson skrifar Skoðun Eitt eilífðar smáblóm Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Betri mönnun er lykillinn Skúli Helgason,Sabine Leskopf skrifar Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Hversu oft á að fresta framtíðinni? Erna Magnúsdóttir,Stefán Þórarinn Sigurðsson skrifar Sjá meira
Ég á þrjú ár eftir í þrítugt. Ég er ekkert rosalega gömul. En þegar ég var að alast upp voru skilaboðin eitthvað á þá leið,að æðsta dyggð ungrar konu væri að kunna að láta ganga á eftir sér. Um er að ræða einhverskonar leik þar sem karlmaðurinn er veiðimaðurinn og konan er bráðin. Ef bráðin er of auðveld missir veiðimaðurinn áhugann á leiknum og fer að eltast við erfiðari bráð. Að vísu skapar þetta óljósar línur, þar sem þetta leiðir af sér þá hugmynd að nei þýði nei, nema þegar gengið sé á eftir því og þá breytist það stundum í já. Og þá verður sigurinn sætari. Konur sem eru of snöggar til að segja já, eða bregða sér jafnvel sjálfar í hlutverk veiðimannsins, lenda stundum í þeim fúla pytti að vera kallaðar druslur. Hvernig skuli skilgreina svona druslu er á reiki, en það er nokkuð víst að samkvæmt skilgreiningunni er það að vera drusla í öllu falli ekki eftirsóknarvert. Druslan er ódýr, hana skortir sjálfsvirðingu og enginn vill hana lengur en eina nótt. Þar af leiðandi getum við gefið okkur að samkvæmt því sé druslan slæm vegna þess að karlmaður vill hana ekki. Hvað hún sjálf vill er ekki hluti af orðræðunni í þessu tilfelli. Druslan er nefnilega viljalaus. Þrátt fyrir ártalið og yfirlýsingar úr öllum áttum um að jafnrétti sé náð, búum við þrátt fyrir allt í samfélagi þar sem konum er hampað fyrir útlit umfram getu, hæfileika og persónu. „Ljót kona“ er alltaf annars flokks þegn, á hátt sem „ljótur karlmaður“ er aldrei. Þó að þetta sé ekki tilfellið í öllum kimum samfélagsins er það sá kúltúr sem er mest áberandi sem elur einna helst á þessum hugmyndum. Já, ég er að tala um fjölmiðlamenningu. Þar sem þetta er prentað má örugglega finna dæmi um auglýsingar sem ýta undir einmitt þessar hugmyndir. Þetta leiðir af sér að samkeppnisumhverfi skapast meðal kvenna; keppni í þokka og getu til að þóknast. En afhverju hoppum við ekki af vagninum og gefum skít í þetta alltsaman? Vinsælir sjónvarpsþættir segja meðal annars frá ungri og fallegri Drekadrottningu sem gengur á milli þrælaborga og frelsar borgarbúa með þeim orðum að vilji þeir frelsi séu þeir frjálsir, en vilji þeir berjast með frelsara sínum megi þeir ganga til liðs við her Drekadrottningarinnar „sem frjálsir menn“. Undir áhrifamikilli kvikmyndatónlist rífa þeir sig úr hlekkjunum og fylgja drottningunni í hamingjuvímu. Auðvitað. Einn fyrir alla. Þeir hafa val og breyta rétt. Nema, að þarna er valið falskt. Þeir hafa verið þrælar allt sitt líf, eru ómenntaðir og hafa ekkert á milli handanna. Allt og allir sem þeir þekkja er hluti af samfélagi þrælsins. Að hafa val um útskúfun er ekki raunverulegt val. Við lærum þetta ungar, við sýkjumst af vitleysunni, og eyðum ævinni í að beita hugrænni atferlismeðferð á okkur sjálfar; við reynum að berja úr okkur hugmyndina um að innrætið, menntunin og það sem við gerum og segjum sé meira til marks um virði okkar og persónu en hrukkurnar sem myndast á enninu og slitin sem mynduðust á meðgöngunni. Á meðan samfélagið mótmælir hástöfum. Og þá er kannski við hæfi að reyna að greina hversvegna í ósköpunum samfélagið mótmælir. Er þetta konunum sjálfum að kenna, eða eru það karlmennirnir sem eru að krefja konur um fullkomið útlit? Ég held ekki. Ég þekki ekki þann karlmann sem gerir þá kröfu til kvenna um að þær líti út eins og þær séu úr plasti, hárlausar og hrukkulausar eins og uppblásin blaðra í barnaafmæli. Kannski liggur svarið í þeirri staðreynd að ekki er til hlýðnari neytandi en óhamingjusöm kona. Kona sem trúir því að allt sé að henni, og ber með sér vonina að hún muni mögulega einhverntíman fá frið fyrir sjálfri sér og sínum innri útlitsfasista, er kona sem er tilbúin að kaupa allt. Þessar hugmyndir eru eins og þrálát sýking sem versnar þegar hún fær að grassera í friði. Einn versti óvinur jafnréttis er sú hugmynd að jafnrétti sé náð. Vegna þess að óháð því hvort að við náum einhverntíman þeim stað (og undirrituð telur okkur eiga dálítið langt í land) þá er hættulegt að slaka á. Rétt eins og maður hættir ekki á sýklalyfjunum á öðrum degi, þó að manni sé farið að líða betur. Maður þarf að klára kúrinn. Og ég held að samfélagið okkar sé ekki einusinni ennþá farið út í apótek.Druslugangan verður farin í þriðja sinn þann 27. júlí, nk.Með Druslugöngunni viljum við færa ábyrgð kynferðisglæpa frá fórnarlömbunm og yfir á gerendur. Við viljum ekki einblína á klæðnað, hegðun eða fas þolenda sem mögulega afsökun fyrir glæpamenn. Við viljum einfaldlega að menn hætti að nauðga.Gangan verður farin frá Hallgrímskirkju klukkan 14:00, niður Skólavörðustíg, Bankastræti og mun enda á Austurvelli þar sem við taka fundarhöld og tónleikar.
Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun
Skoðun Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein skrifar
Skoðun Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk skrifar
Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman skrifar
Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson skrifar
Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar
Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun