Að endimörkum hipstersins Stígur Helgason skrifar 18. júlí 2012 06:00 Ég las í DV um daginn að íslenski hipsterinn væri í andarslitrunum. Einmitt það, hugsaði ég og glotti, vitandi betur eftir heimsókn mína til Berlínar, bækistöðvar alls þess sem er hipp og kúl. Þar fann ég nefnilega sjálf endimörk hipstersins – og þau hafa enn ekki náð til Íslands. Vissulega hefur margt þegar verið afgreitt af helstu örlagahipsterum þessa lands. Panamahattar (jafnvel með fjöðrum), skikkjur, flauelsskór, netabolir með risamöskvum, derhúfur merktar Bílabúð Benna, lokaðar hettur án gægjugata, reiðbuxur, vaðstígvél, skósíðir leðurfrakkar, göngustafir, dólgpelsar, gallajakkar yfir gallavesti yfir gallaskyrtur við gallabuxur, seríosbolir, grifflur, hörslaufur og portúgalskir mittisgaddaleðurjakkar – allt er þetta búið og orðið þreytt. En aðstandendur hipstera skyldu þó ekki örvænta, því að það er ekki öll nótt úti, eins og ég komst að á ferðalagi mínu. Ég, í félagi við lítinn hóp fólks, rak nefið inn í huggulega verslun við Kastanienallee í Prenzlauer Berg sem seldi aðallega ónotaða lagera af eldgömlum en snotrum peysum. Fljótlega komum við auga á reffileg jakkaföt úti í horni og stukkum til. Jakkinn var sérstaklega spennandi – úr grófu, hálfsnjáðu efni, flottur í sniðinu, ljósgrábrúnn og teinóttur ef vel var að gáð. Verðið var hins vegar í hærri kantinum – vel á þriðja hundrað evrur fyrir forngrip sem virtist geta fallið saman og orðið að dufti við of mikla snertingu. „Þessi eru flott,“ heyrðist allt í einu í smágerðum starfsmanni í því sem hann vatt sér upp að okkur. Gott ef hann var ekki með algjörlega óþarft málband á herðunum (hipsterar athugið). „Og svona föt fáið þið sko ekki hvar sem er,“ bætti hann við, spenntur til augnanna. Hugurinn fór á flug. Hvaða erkigúmmelaði var þetta eiginlega? Lífræn jakkaföt úr frönskum hampi sem eilífðarhippar saumuðu í Loire-dalnum í lok áttunda áratugarins? Ímyndunaraflið bar mig ekki lengra en þangað. „Þetta eru hundrað ára gamlir sænskir fangabúningar.“ Okkur setti hljóð á meðan við reyndum að átta okkur á því hvort manninum væri alvara. Sem honum var. Í lítilli peysubúð í Berlín er hægt að eyða hátt í hundrað þúsund krónum í spariföt, upphaflega ætluð mönnum sem afplánuðu refsivist. Í Svíþjóð. Fyrir fyrra stríð. Og þar sleppir hipsternum. Lengra verður ekki komist. Þess vegna bíð ég þess nú að einhver dúkki upp í svoleiðis múnderingu á Kaffibarnum á fimmtudagskvöldi. Þá fyrst verður brunnurinn tæmdur, skalinn sprengdur og tímabært að lýsa yfir dauða hipstersins. Ekki fyrr. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Stígur Helgason Mest lesið Halldór 9.11.2024 Halldór Að segja bara eitthvað Hulda María Magnúsdóttir Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Vitsmunaleg vanstilling í boði ungra Sjálfstæðiskvenna Erna Mist Skoðun Það sem má alls ekki tala um... Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Heilbrigðiskerfið logar og er að hrynja: Þú áttir betra skilið Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Lenda menn í fangelsi eftir misheppnaða skólagöngu? Elinóra Inga Sigurðardóttir Skoðun Krafa um árangur í atvinnu- og samgöngumálum Arna Lára Jónsdóttir Skoðun Litlu fyrirtækin – kerfishyggja og skattlagning Eiríkur S. Svavarsson Skoðun
Ég las í DV um daginn að íslenski hipsterinn væri í andarslitrunum. Einmitt það, hugsaði ég og glotti, vitandi betur eftir heimsókn mína til Berlínar, bækistöðvar alls þess sem er hipp og kúl. Þar fann ég nefnilega sjálf endimörk hipstersins – og þau hafa enn ekki náð til Íslands. Vissulega hefur margt þegar verið afgreitt af helstu örlagahipsterum þessa lands. Panamahattar (jafnvel með fjöðrum), skikkjur, flauelsskór, netabolir með risamöskvum, derhúfur merktar Bílabúð Benna, lokaðar hettur án gægjugata, reiðbuxur, vaðstígvél, skósíðir leðurfrakkar, göngustafir, dólgpelsar, gallajakkar yfir gallavesti yfir gallaskyrtur við gallabuxur, seríosbolir, grifflur, hörslaufur og portúgalskir mittisgaddaleðurjakkar – allt er þetta búið og orðið þreytt. En aðstandendur hipstera skyldu þó ekki örvænta, því að það er ekki öll nótt úti, eins og ég komst að á ferðalagi mínu. Ég, í félagi við lítinn hóp fólks, rak nefið inn í huggulega verslun við Kastanienallee í Prenzlauer Berg sem seldi aðallega ónotaða lagera af eldgömlum en snotrum peysum. Fljótlega komum við auga á reffileg jakkaföt úti í horni og stukkum til. Jakkinn var sérstaklega spennandi – úr grófu, hálfsnjáðu efni, flottur í sniðinu, ljósgrábrúnn og teinóttur ef vel var að gáð. Verðið var hins vegar í hærri kantinum – vel á þriðja hundrað evrur fyrir forngrip sem virtist geta fallið saman og orðið að dufti við of mikla snertingu. „Þessi eru flott,“ heyrðist allt í einu í smágerðum starfsmanni í því sem hann vatt sér upp að okkur. Gott ef hann var ekki með algjörlega óþarft málband á herðunum (hipsterar athugið). „Og svona föt fáið þið sko ekki hvar sem er,“ bætti hann við, spenntur til augnanna. Hugurinn fór á flug. Hvaða erkigúmmelaði var þetta eiginlega? Lífræn jakkaföt úr frönskum hampi sem eilífðarhippar saumuðu í Loire-dalnum í lok áttunda áratugarins? Ímyndunaraflið bar mig ekki lengra en þangað. „Þetta eru hundrað ára gamlir sænskir fangabúningar.“ Okkur setti hljóð á meðan við reyndum að átta okkur á því hvort manninum væri alvara. Sem honum var. Í lítilli peysubúð í Berlín er hægt að eyða hátt í hundrað þúsund krónum í spariföt, upphaflega ætluð mönnum sem afplánuðu refsivist. Í Svíþjóð. Fyrir fyrra stríð. Og þar sleppir hipsternum. Lengra verður ekki komist. Þess vegna bíð ég þess nú að einhver dúkki upp í svoleiðis múnderingu á Kaffibarnum á fimmtudagskvöldi. Þá fyrst verður brunnurinn tæmdur, skalinn sprengdur og tímabært að lýsa yfir dauða hipstersins. Ekki fyrr.