Stuðningsgrein: Andrea býður fjármagnsöflunum byrginn 25. júní 2012 17:00 Árið 1996 var ég stödd í Angóla og frétti af því í handskrifuðu sendibréfi að Ólafur Ragnar Grímsson væri orðinn forseti Íslands. Mér fannst það hvorki gott né vont, hafði um margt annað að hugsa. Fyrsta kjörtímabil Ólafs Ragnars bjó ég erlendis. Hann var því orðinn nokkuð rótgróinn forseti þegar ég flutti til Íslands á ný og ég hafði lengi vel enga sérstaka skoðun á honum, hvorki til né frá. Enn bý ég erlendis, að þessu sinni ekki vegna ævintýraþrár eins og þegar Ólafur Ragnar var kjörinn, heldur af illri nauðsyn. Sem einstæð móðir tveggja barna sá ég, eftir íslenska efnahagshrunið, enga mögulega leið til að láta enda ná saman. Sex ára háskólanám hafði ekkert að segja þegar kom að launaviðræðum. Excelskjal eftir excelskjal og ákafir útreikningar leiddu ævinlega hið sama í ljós; það var engin lifandi leið fyrir mig að draga fram lífið á Íslandi, sama hve bjartsýnar tölur ég lét inn í dæmið. Að endingu flutti ég því til grannlandsins, þar sem ég hafði áður átt heima og unað mér vel og þar fer vel um mig. Við mölum ekki gull, en grannlandið borgar mér laun fyrir að bæta við mig doktorsgráðu, endar ná saman á nýjan leik og stundum getum við splæst í bíóferð í lok mánaðar. Við þurfum ekkert meira þó að við söknum vissulega fjölskyldu og vina. En óneitanlega væri ljúft að geta á einhverjum tímapunkti átt raunhæfan möguleika á að snúa aftur heim. Fyrir fram átti ég ekki von á að forsetakosningar á Íslandi myndu breyta neinu þar um, enda er embættið almennt séð harla valdalítið. Engu að síður ætlaði ég varla að trúa eigin augum – eða eyrum – þegar ég frétti að sitjandi forseti ætlaði að bjóða sig fram eina ferðina enn, þrátt fyrir að hafa sterklega gefið annað í skyn skömmu áður. Rétt er að taka fram að ég er ekki í hópnum sem hatar Ólaf Ragnar (eða nokkurn annan ef út í það er farið). Ég get alveg séð eitt og annað jákvætt í forsetatíð hans – innan um eitt og annað – og kannski eins og sýn mín er í dag ívið fleira - neikvætt. Ég bjó á Íslandi þegar fréttir bárust af ferðum hans með einkaþotum útrásarvíkinga og fannst það vissulega skjóta skökku við, en lét mig það almennt litlu varða, hafði sem fyrr um annað að hugsa. En hans tími er svo innilega og algerlega liðinn. Þess utan er það fáheyrt að lýðræðisríki leyfi jafn langa setu eins og sama forseta og hann er nú að teygja sig eftir og í raun þyngra en tárum taki að hann neiti að horfast í augu við það og leggi með því stein í götu þeirra efnilegu frambjóðenda sem nú hafa komið fram. Í hópi meðframbjóðenda Ólafs er að finna efnilegt hugsjónafólk, fullt af eldmóði og metnaði, fólk sem ekki talar „föðurlega“ niður til þjóðarinnar og fólk sem þorir, getur og vill. En það var fyrst og fremst einn frambjóðandinn sem vakti von í brjósti mínu. Það er kona sem á markvissan og raunhæfan máta vill láta reyna á það til hvers embætti forseta Íslands er nytsamlegt. Andrea Ólafsdóttir er frambjóðandinn sem svarar öllum spurningum kjósenda sinna skýrt, skilmerkilega og af metnaði, víkur sér hvergi undan en gætir þess um leið að líta ekki á embætti forseta Íslands sem valdastöðu, heldur ætlar að virkja lýðræðið og gefa þjóðinni færi á að taka virkan þátt í ákvörðunum. Það sem er þó mikilvægast fyrir mig og mína fjölskyldu er að Andrea býður fjármagnsöflunum byrginn. Andrea hefur nú þegar barist fyrir mig sem enn er skráð eigandi íbúðar á Íslandi í gegnum Hagsmunasamtök heimilanna. Nú ætlar hún að taka skref lengra og gera fólkinu í landinu kleift að sameinast um að hefja endurreisnarstarfið. Ég var ekki lengi að gera upp hug minn – og ég hef sannfærst æ meir dag frá degi. Flestir sem ég hef rætt við eru sammála um að Andrea Ólafsdóttir komi fram sem sterkur og vænlegur frambjóðandi. En þegar að því kemur að ráðstafa atkvæði sínu kemur í ljós að hugur kjósenda fer ýmsar krókaleiðir. Tvenns konar skýringar hef ég einkum rekist á sem rök gegn því að kjósa Andreu. Þau fyrri stafa af því að fólk virðist þegar vera búið að gera upp hug sinn og velja annan frambjóðanda, sem er vissulega gott mál og ekkert við það að athuga, fyrir utan að fólk klikkir út með því að það vilji sjá Andreu á Alþingi. Eða að það ætli að kjósa hana næst. Þetta finnst mér ekki aðeins fullkomlega óskiljanlegt, heldur hreint og beint sorglegt. Andrea er ekki að bjóða sig fram til Alþingis og það er ekkert sem segir að hún hafi nokkurn hug á því, hvorki fyrr né síðar. Að segjast vilja kjósa hana í alþingiskosningum er viðlíka langsótt og að segjast vilja ráða umsækjandann sem kemur í atvinnuviðtal vegna starfs matráðs í starf kerfisfræðings... eða háseta eða félagsliða þess vegna, ef hann sæki einhvern tímann um það. Gerólíkir hlutir. Því síður er öruggt að treysta því að Andrea bjóði sig fram reglulega héðan í frá. Mig grunar að hún hafi margt betra við tíma sinn að gera. Síðari rökin eru enn algengari og virðast gegnsýra umræðuna nú þessa síðustu daga fyrir kosningar. Fólk skiptist í fylkingar með og á móti Ólafi annars vegar og Þóru hins vegar, fólksins sem var meðal þeirra fyrstu til að boða framboð og hafa því frá upphafi verið máluð sem „andstæðingarnir tveir“. Ótrúlegasta fólk ætlar að kjósa Þóru Arnórsdóttur til þess eins að koma í veg fyrir áframhaldandi setu Ólafs – eða kjósa Ólaf einvörðungu til að hindra að Þóra komist að. Skynsamasta fólk tekur þátt í þessu tveggja turna tali, án þess að gera sér grein fyrir því að það eina sem þarf til að er það sjálft kúpli sig út úr leiknum og leyfi sér að velja þann frambjóðanda sem það hefur mesta trú. Þar sem ég á lögheimili erlendis brá ég mér í Laugardalshöllina á föstudaginn og kaus utan kjörfundar. Ég stimplaði nafn Andreu Jóhönnu Ólafsdóttur á minn kjörseðil. Ég hef þar með lagt mitt af mörkum. Ég vona að fleiri geri hið sama. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Forsetakosningar 2012 Mest lesið Ef Veðurstofan spáði vitlausu veðri í 40 ár, væri það bara í lagi? Björn Ólafsson Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson Skoðun Hægri sósíalismi Jón Ingi Hákonarson Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir Skoðun Sjókvíaeldi á Íslandi fjarstýrt með gervigreind frá Noregi Ingólfur Ásgeirsson Skoðun Málfrelsi og mörk þess á vettvangi lýðræðisins Helga Vala Helgadóttir Skoðun Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson Skoðun Stjórnarandstaðan er vannýtt auðlind Jón Daníelsson Skoðun 5 ára vegferð að skóla framtíðarinnar – eða ekki! Björgmundur Örn Guðmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Barnaræninginn Pútín Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Um þjóð og ríki Gauti Kristmannsson skrifar Skoðun Málfrelsi og mörk þess á vettvangi lýðræðisins Helga Vala Helgadóttir skrifar Skoðun Sjókvíaeldi á Íslandi fjarstýrt með gervigreind frá Noregi Ingólfur Ásgeirsson skrifar Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson skrifar Skoðun Kjarnorkuákvæðið: Neyðarhemill en ekki léttvægt leikfang popúlista Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Stjórnarandstaðan er vannýtt auðlind Jón Daníelsson skrifar Skoðun Ef Veðurstofan spáði vitlausu veðri í 40 ár, væri það bara í lagi? Björn Ólafsson skrifar Skoðun Hægri sósíalismi Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun 5 ára vegferð að skóla framtíðarinnar – eða ekki! Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Ójafnvægi í jöfnunarkerfinu Anna Sigríður Guðnadóttir,Halla Karen Kristjánsdóttir,Lovísa Jónsdóttir skrifar Skoðun Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir skrifar Skoðun Löggæslumál og aðstöðuleysi í Búðardal – ákall um viðbragð og aðgerðir Björn Bjarki Þorsteinsson skrifar Skoðun Listin að verða fullkomlega ósammála sjálfri sér á mettíma Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Þingmenn auðvaldsins Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Arðgreiðslur í sjávarútvegi: Staðreyndir gegn fullyrðingum Elliði Vignisson skrifar Skoðun Verðugur bandamaður? Steinar Harðarson skrifar Skoðun Við þurfum nýja sýn á stjórnmál okkar - Mamdani-sýn Hlynur Már Vilhjálmsson skrifar Skoðun Sósíalistaflokkurinn heimilislaus - hvað næst? Trausti Breiðfjörð Magnússon skrifar Skoðun Rán um hábjartan dag Guðbergur Egill Eyjólfsson skrifar Skoðun Af hverju er verðbólga ennþá svona há? Ólafur Margeirsson skrifar Skoðun Sól, sumar og símafriður: 10 ráð varðandi skjánotkun í sumarfríinu Anna Laufey Stefánsdóttir,Kristín Ólöf Grétarsdóttir,Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Uppbygging hjúkrunarheimila Jónína Björk Óskarsdóttir skrifar Skoðun Jafnrétti grundvallarforsenda friðar og öryggis í heiminum Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Með skynsemina að vopni Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Af hverju er ekki 100 klst. málþóf á Alþingi um alvarlega stöðu barna? Grímur Atlason skrifar Skoðun Knattspyrna kvenna í hálfa öld – þakkir til Eggerts Magnússonar Ingibjörg Hinriksdóttir skrifar Skoðun 80.000 manna klóakrennsli í Dýrafjörð í boði Arctic Fish Jón Kaldal skrifar Sjá meira
Árið 1996 var ég stödd í Angóla og frétti af því í handskrifuðu sendibréfi að Ólafur Ragnar Grímsson væri orðinn forseti Íslands. Mér fannst það hvorki gott né vont, hafði um margt annað að hugsa. Fyrsta kjörtímabil Ólafs Ragnars bjó ég erlendis. Hann var því orðinn nokkuð rótgróinn forseti þegar ég flutti til Íslands á ný og ég hafði lengi vel enga sérstaka skoðun á honum, hvorki til né frá. Enn bý ég erlendis, að þessu sinni ekki vegna ævintýraþrár eins og þegar Ólafur Ragnar var kjörinn, heldur af illri nauðsyn. Sem einstæð móðir tveggja barna sá ég, eftir íslenska efnahagshrunið, enga mögulega leið til að láta enda ná saman. Sex ára háskólanám hafði ekkert að segja þegar kom að launaviðræðum. Excelskjal eftir excelskjal og ákafir útreikningar leiddu ævinlega hið sama í ljós; það var engin lifandi leið fyrir mig að draga fram lífið á Íslandi, sama hve bjartsýnar tölur ég lét inn í dæmið. Að endingu flutti ég því til grannlandsins, þar sem ég hafði áður átt heima og unað mér vel og þar fer vel um mig. Við mölum ekki gull, en grannlandið borgar mér laun fyrir að bæta við mig doktorsgráðu, endar ná saman á nýjan leik og stundum getum við splæst í bíóferð í lok mánaðar. Við þurfum ekkert meira þó að við söknum vissulega fjölskyldu og vina. En óneitanlega væri ljúft að geta á einhverjum tímapunkti átt raunhæfan möguleika á að snúa aftur heim. Fyrir fram átti ég ekki von á að forsetakosningar á Íslandi myndu breyta neinu þar um, enda er embættið almennt séð harla valdalítið. Engu að síður ætlaði ég varla að trúa eigin augum – eða eyrum – þegar ég frétti að sitjandi forseti ætlaði að bjóða sig fram eina ferðina enn, þrátt fyrir að hafa sterklega gefið annað í skyn skömmu áður. Rétt er að taka fram að ég er ekki í hópnum sem hatar Ólaf Ragnar (eða nokkurn annan ef út í það er farið). Ég get alveg séð eitt og annað jákvætt í forsetatíð hans – innan um eitt og annað – og kannski eins og sýn mín er í dag ívið fleira - neikvætt. Ég bjó á Íslandi þegar fréttir bárust af ferðum hans með einkaþotum útrásarvíkinga og fannst það vissulega skjóta skökku við, en lét mig það almennt litlu varða, hafði sem fyrr um annað að hugsa. En hans tími er svo innilega og algerlega liðinn. Þess utan er það fáheyrt að lýðræðisríki leyfi jafn langa setu eins og sama forseta og hann er nú að teygja sig eftir og í raun þyngra en tárum taki að hann neiti að horfast í augu við það og leggi með því stein í götu þeirra efnilegu frambjóðenda sem nú hafa komið fram. Í hópi meðframbjóðenda Ólafs er að finna efnilegt hugsjónafólk, fullt af eldmóði og metnaði, fólk sem ekki talar „föðurlega“ niður til þjóðarinnar og fólk sem þorir, getur og vill. En það var fyrst og fremst einn frambjóðandinn sem vakti von í brjósti mínu. Það er kona sem á markvissan og raunhæfan máta vill láta reyna á það til hvers embætti forseta Íslands er nytsamlegt. Andrea Ólafsdóttir er frambjóðandinn sem svarar öllum spurningum kjósenda sinna skýrt, skilmerkilega og af metnaði, víkur sér hvergi undan en gætir þess um leið að líta ekki á embætti forseta Íslands sem valdastöðu, heldur ætlar að virkja lýðræðið og gefa þjóðinni færi á að taka virkan þátt í ákvörðunum. Það sem er þó mikilvægast fyrir mig og mína fjölskyldu er að Andrea býður fjármagnsöflunum byrginn. Andrea hefur nú þegar barist fyrir mig sem enn er skráð eigandi íbúðar á Íslandi í gegnum Hagsmunasamtök heimilanna. Nú ætlar hún að taka skref lengra og gera fólkinu í landinu kleift að sameinast um að hefja endurreisnarstarfið. Ég var ekki lengi að gera upp hug minn – og ég hef sannfærst æ meir dag frá degi. Flestir sem ég hef rætt við eru sammála um að Andrea Ólafsdóttir komi fram sem sterkur og vænlegur frambjóðandi. En þegar að því kemur að ráðstafa atkvæði sínu kemur í ljós að hugur kjósenda fer ýmsar krókaleiðir. Tvenns konar skýringar hef ég einkum rekist á sem rök gegn því að kjósa Andreu. Þau fyrri stafa af því að fólk virðist þegar vera búið að gera upp hug sinn og velja annan frambjóðanda, sem er vissulega gott mál og ekkert við það að athuga, fyrir utan að fólk klikkir út með því að það vilji sjá Andreu á Alþingi. Eða að það ætli að kjósa hana næst. Þetta finnst mér ekki aðeins fullkomlega óskiljanlegt, heldur hreint og beint sorglegt. Andrea er ekki að bjóða sig fram til Alþingis og það er ekkert sem segir að hún hafi nokkurn hug á því, hvorki fyrr né síðar. Að segjast vilja kjósa hana í alþingiskosningum er viðlíka langsótt og að segjast vilja ráða umsækjandann sem kemur í atvinnuviðtal vegna starfs matráðs í starf kerfisfræðings... eða háseta eða félagsliða þess vegna, ef hann sæki einhvern tímann um það. Gerólíkir hlutir. Því síður er öruggt að treysta því að Andrea bjóði sig fram reglulega héðan í frá. Mig grunar að hún hafi margt betra við tíma sinn að gera. Síðari rökin eru enn algengari og virðast gegnsýra umræðuna nú þessa síðustu daga fyrir kosningar. Fólk skiptist í fylkingar með og á móti Ólafi annars vegar og Þóru hins vegar, fólksins sem var meðal þeirra fyrstu til að boða framboð og hafa því frá upphafi verið máluð sem „andstæðingarnir tveir“. Ótrúlegasta fólk ætlar að kjósa Þóru Arnórsdóttur til þess eins að koma í veg fyrir áframhaldandi setu Ólafs – eða kjósa Ólaf einvörðungu til að hindra að Þóra komist að. Skynsamasta fólk tekur þátt í þessu tveggja turna tali, án þess að gera sér grein fyrir því að það eina sem þarf til að er það sjálft kúpli sig út úr leiknum og leyfi sér að velja þann frambjóðanda sem það hefur mesta trú. Þar sem ég á lögheimili erlendis brá ég mér í Laugardalshöllina á föstudaginn og kaus utan kjörfundar. Ég stimplaði nafn Andreu Jóhönnu Ólafsdóttur á minn kjörseðil. Ég hef þar með lagt mitt af mörkum. Ég vona að fleiri geri hið sama.
„Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun
Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson Skoðun
Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson skrifar
Skoðun Kjarnorkuákvæðið: Neyðarhemill en ekki léttvægt leikfang popúlista Kristinn Karl Brynjarsson skrifar
Skoðun Ójafnvægi í jöfnunarkerfinu Anna Sigríður Guðnadóttir,Halla Karen Kristjánsdóttir,Lovísa Jónsdóttir skrifar
Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Löggæslumál og aðstöðuleysi í Búðardal – ákall um viðbragð og aðgerðir Björn Bjarki Þorsteinsson skrifar
Skoðun Sól, sumar og símafriður: 10 ráð varðandi skjánotkun í sumarfríinu Anna Laufey Stefánsdóttir,Kristín Ólöf Grétarsdóttir,Skúli Bragi Geirdal skrifar
Skoðun Jafnrétti grundvallarforsenda friðar og öryggis í heiminum Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar
Skoðun Af hverju er ekki 100 klst. málþóf á Alþingi um alvarlega stöðu barna? Grímur Atlason skrifar
Skoðun Knattspyrna kvenna í hálfa öld – þakkir til Eggerts Magnússonar Ingibjörg Hinriksdóttir skrifar
„Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun
Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson Skoðun