Ertu vanagefinn? Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 19. október 2011 06:00 Vaninn er harður húsbóndi. Fáir sjá það betur en Pedro þjónn á kaffibarnum Azaharra í miðbæ Priego de Córdoba. Áður en hann opnar á morgnana getur hann sagt til um það hverjir koma og klukkan hvað. Fæstir þurfa að panta drykki því Pedro veit fyrir löngu hvað viðkomandi vill. Það er ekki laust við að þetta háttalag mannanna sligi Pedro. „Allt gengur þetta blessaða þjóðfélag út á eilífar endurtekningar,“ sagði þessi viðræðugóði þjónn eitt sinn mæðulega. „Tannhjól snúast í eilífa hringi, fólk mætir á sama tíma til vinnu til að endurtaka sama verkið frá deginum áður, kennarar endurtaka sömu lexíuna og þegar menn eru frjálsir frá rútínunni þá koma þeir hingað til að gera það sem þeir gerðu í gær. Er nema von að rómantíkin sé á undanhaldi í þessu lífi?“ Ég varð hálf hissa á barlómi barþjónsins svo ég spurði hvort ekki mætti finna rómantík í rútínu dagsins. Hann spurði mig á móti hvort ég hefði heyrt söguna af fornleifafræðingnum sem leitaði að óskasteininum, en hana hafði ég ekki heyrt. „Hann hafði fundið kort þar sem útlistað var hvar þennan stein væri að finna, eini vandinn var sá að þetta var fjara með óteljandi steinum sem allir voru svipaðir. Hann vissi hins vegar að óskasteinninn væri ávallt volgur og víbraði lítið eitt. Það var því ekki um annað að ræða en koma sér fyrir í fjörunni og taka upp hvern steininn á fætur öðrum og athuga hvort hann byggi yfir þessum eiginleikum. Hann mátti síst af öllu við tvíverknaði í þessu umfangsmikla verki sem beið hans svo hann vandi sig á að henda steininum langt út í sjó eftir að hafa þuklað á honum svo hann færi nú ekki að kanna sama steininn tvisvar. Í þrjú ár sat hann í fjörunni, tók upp stein, þuklaði á honum og henti svo út í sjó. Þá allt í einu tekur hann upp stein sem er volgur og víbrar. Hvað heldur þú að hann hafi þá gert?“ Það gat ég náttúrlega ekki vitað. „Nú, það sama og hann hafði gert í þessi þrjú ár; hann þuklaði á honum og henti svo út í sjó.“ Ég komst ekki hjá því að spyrja mig hversu margir óskasteinar ætli hafi farið framhjá mér í þessu blessaða færibandalífi? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Halldór 23.8.2025 Halldór Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson Skoðun
Vaninn er harður húsbóndi. Fáir sjá það betur en Pedro þjónn á kaffibarnum Azaharra í miðbæ Priego de Córdoba. Áður en hann opnar á morgnana getur hann sagt til um það hverjir koma og klukkan hvað. Fæstir þurfa að panta drykki því Pedro veit fyrir löngu hvað viðkomandi vill. Það er ekki laust við að þetta háttalag mannanna sligi Pedro. „Allt gengur þetta blessaða þjóðfélag út á eilífar endurtekningar,“ sagði þessi viðræðugóði þjónn eitt sinn mæðulega. „Tannhjól snúast í eilífa hringi, fólk mætir á sama tíma til vinnu til að endurtaka sama verkið frá deginum áður, kennarar endurtaka sömu lexíuna og þegar menn eru frjálsir frá rútínunni þá koma þeir hingað til að gera það sem þeir gerðu í gær. Er nema von að rómantíkin sé á undanhaldi í þessu lífi?“ Ég varð hálf hissa á barlómi barþjónsins svo ég spurði hvort ekki mætti finna rómantík í rútínu dagsins. Hann spurði mig á móti hvort ég hefði heyrt söguna af fornleifafræðingnum sem leitaði að óskasteininum, en hana hafði ég ekki heyrt. „Hann hafði fundið kort þar sem útlistað var hvar þennan stein væri að finna, eini vandinn var sá að þetta var fjara með óteljandi steinum sem allir voru svipaðir. Hann vissi hins vegar að óskasteinninn væri ávallt volgur og víbraði lítið eitt. Það var því ekki um annað að ræða en koma sér fyrir í fjörunni og taka upp hvern steininn á fætur öðrum og athuga hvort hann byggi yfir þessum eiginleikum. Hann mátti síst af öllu við tvíverknaði í þessu umfangsmikla verki sem beið hans svo hann vandi sig á að henda steininum langt út í sjó eftir að hafa þuklað á honum svo hann færi nú ekki að kanna sama steininn tvisvar. Í þrjú ár sat hann í fjörunni, tók upp stein, þuklaði á honum og henti svo út í sjó. Þá allt í einu tekur hann upp stein sem er volgur og víbrar. Hvað heldur þú að hann hafi þá gert?“ Það gat ég náttúrlega ekki vitað. „Nú, það sama og hann hafði gert í þessi þrjú ár; hann þuklaði á honum og henti svo út í sjó.“ Ég komst ekki hjá því að spyrja mig hversu margir óskasteinar ætli hafi farið framhjá mér í þessu blessaða færibandalífi?