Hvað slær klukkan? Brynhildur Björnsdóttir skrifar 14. janúar 2011 06:00 Ég lifi breytilegan tíma. Ekki nóg með að mínúturnar í góðra vina hópi eða á skemmtilegri leiksýningu líði allt of hratt heldur getur biðin á rauðu ljósi verið nærri því endalaus ef ég er að flýta mér. Ég er að auki tímaheft að eðlisfari. Ég ímynda mér að ég sé afar stundvís en er mjög oft aðeins of sein og finnst stundum líka eins og fimm mínútur séu ekki bara teygjanlegt hugtak heldur sé beinlínis hægt að auka við þær, með því til dæmis að flauta á aðra ökumenn eða skipta um röð í Bónus eftir að mæla nákvæmlega út magn og flækjustig í körfunum í hinum röðunum. Frammi liggur þingsályktunartillaga þess efnis að færa klukkuna fram um klukkutíma til að lengja daginn og fá birtu fyrr á morgnanna. Ég notast sjálf við ekki ósvipað kerfi sem ég tamdi mér þegar ég var í ströngu námi erlendis þar sem tíu mínútna seinkun gat varðað brottrekstri. Ég hef síðan víkkað út þetta kerfi, aðlagað, breytt og bætt þannig að nú nýtist mér það á öllum sviðum lífsins. Og það er svona: Klukkan sem ég er með á mér, einu sinni armbandsúr en núna klukkan í farsímanum mínum, er átta mínútum of fljót. Einu sinni voru þær tíu en ég komst að því að það er miklu auðveldara að innibyggja tíu mínútna seinkun en til dæmis átta. Klukkan í eldhúsinu er tveimur mínútum á undan klukkunni á RÚV þannig að ég missi nánast aldrei af byrjuninni á fréttunum. Klukkan í bílnum les hugsanir mínar og tilfinningar, eins og raunar bíllinn allur, og flýtir sér sjálf með reglulegu millibili. Síðast þegar ég bar hana saman við aðrar klukkur var hún fjórum mínútum á undan þeim flestum og fjórum mínútum á eftir farsímaklukkunni. Með þessu móti tekst mér að græða þessar aukasekúndur sem ég þarf til að koma næstum aldrei of seint. Auðvitað kemur það stundum fyrir að ég reikna þessar aukamínútur inn í tímaáætlun dagsins en yfirleitt er ég samt of upptekin við önnur skipulagsmál, eins og hvert ég er að fara og hvað ég ætla að gera þegar ég kem þangað til að draga átta, eða fjóra eða tvo frá viðmiðunarmínútutölunni. Og ekkert er betra til að láta tímann líða hraðar á rauðu ljósi en að reikna út nákvæmlega hversu sein ég er. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Brynhildur Björnsdóttir Mest lesið Halldór 24.05.2025 Halldór #blessmeta - önnur grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir Skoðun Tuttugu ár af röddum sem áður voru þaggaðar, og framtíðin er okkar Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Hamas og átökin við Ísrael – hvað er ekki sagt upphátt? Einar G Harðarson Skoðun Hvers virði er lambakjöt? Hafliði Halldórsson Skoðun Nú þurfa foreldrar að vera hugrakkir Jón Pétur Zimsen Skoðun Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun Daði Már týnir sjálfum sér Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun „Litla stúlkan og ruddarnir“ - Hugleiðing um stöðu Íslands á alþj.vettv. Flosi Þorgeirsson Skoðun Þjóðareign, trú og skattar Svanur Guðmundsson Skoðun
Ég lifi breytilegan tíma. Ekki nóg með að mínúturnar í góðra vina hópi eða á skemmtilegri leiksýningu líði allt of hratt heldur getur biðin á rauðu ljósi verið nærri því endalaus ef ég er að flýta mér. Ég er að auki tímaheft að eðlisfari. Ég ímynda mér að ég sé afar stundvís en er mjög oft aðeins of sein og finnst stundum líka eins og fimm mínútur séu ekki bara teygjanlegt hugtak heldur sé beinlínis hægt að auka við þær, með því til dæmis að flauta á aðra ökumenn eða skipta um röð í Bónus eftir að mæla nákvæmlega út magn og flækjustig í körfunum í hinum röðunum. Frammi liggur þingsályktunartillaga þess efnis að færa klukkuna fram um klukkutíma til að lengja daginn og fá birtu fyrr á morgnanna. Ég notast sjálf við ekki ósvipað kerfi sem ég tamdi mér þegar ég var í ströngu námi erlendis þar sem tíu mínútna seinkun gat varðað brottrekstri. Ég hef síðan víkkað út þetta kerfi, aðlagað, breytt og bætt þannig að nú nýtist mér það á öllum sviðum lífsins. Og það er svona: Klukkan sem ég er með á mér, einu sinni armbandsúr en núna klukkan í farsímanum mínum, er átta mínútum of fljót. Einu sinni voru þær tíu en ég komst að því að það er miklu auðveldara að innibyggja tíu mínútna seinkun en til dæmis átta. Klukkan í eldhúsinu er tveimur mínútum á undan klukkunni á RÚV þannig að ég missi nánast aldrei af byrjuninni á fréttunum. Klukkan í bílnum les hugsanir mínar og tilfinningar, eins og raunar bíllinn allur, og flýtir sér sjálf með reglulegu millibili. Síðast þegar ég bar hana saman við aðrar klukkur var hún fjórum mínútum á undan þeim flestum og fjórum mínútum á eftir farsímaklukkunni. Með þessu móti tekst mér að græða þessar aukasekúndur sem ég þarf til að koma næstum aldrei of seint. Auðvitað kemur það stundum fyrir að ég reikna þessar aukamínútur inn í tímaáætlun dagsins en yfirleitt er ég samt of upptekin við önnur skipulagsmál, eins og hvert ég er að fara og hvað ég ætla að gera þegar ég kem þangað til að draga átta, eða fjóra eða tvo frá viðmiðunarmínútutölunni. Og ekkert er betra til að láta tímann líða hraðar á rauðu ljósi en að reikna út nákvæmlega hversu sein ég er.
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun