Sinfónía í búri Jónas Sen skrifar 15. desember 2010 20:00 Tónlist Aðventutónleikar Sinfóníunnar Verk eftir Bach, Händel, Mozart, Corelli og fleiri. Fyrir tveimur árum voru aðventutónleikar Sinfóníunnar haldnir í Langholtskirkju. Það var ánægjuleg stund. Endurómunin í kirkjunni er fremur mikil og hún gaf hefðbundinni barokktónlistinni glans sem fór henni vel. Háskólabíó er, eins og allir vita, mun verri tónleikasalur. Barokktónlist hljómar ekkert sérlega vel þar. Slík tónlist er rislítil í eðli sínu (a.m.k. risminni en sinfóníurnar eftir Mahler eða Sjostakóvitsj). Daufur hljómburðurinn fletur hana út. Sérstaklega ef maður situr aftarlega eins og ég gerði á tónleikunum á laugardaginn. Ekki var við stjórnandann, Nicholas Kraemer, að sakast. Hann mótaði flutninginn af fagmennsku. Á boðstólum voru atriði úr kantötu eftir Bach; úr Messíasi og Vatnasvítu nr. 2 eftir Händel, og líka smá Mozart. Einstaka hnökrar voru heyranlegir hjá málmblásurunum, en í það heila var hljómsveitin með sitt á hreinu. Óvanalegt var að sjá Kraemer spila á sembal um leið og hann stjórnaði. Þótt lítið heyrðist í sembalnum á sautjánda bekk gat ég ekki betur greint en að leikur Kraemers væri pottþéttur. Söngurinn kom hins vegar dálítið misjafnlega út. James Gilchrist hafði sterka rödd, og hún var fáguð og nokkuð þurr, rétt eins og hjá mörgum breskum tenórum. Hann söng af öryggi og ríkulegri tilfinningu - en var fremur einsleitur. Það var allt á svipuðum nótum hjá honum, sem gerði túlkunina minna og minna sannfærandi eftir því sem á leið. Og í sópraninum, Katherine Watson, heyrðist ekki nægilega vel þar sem ég sat. Það var eins og að reyna að hlusta á tónlist með eyrnatappa. Í hléinu var mér óvænt boðið að fylgjast með seinni hluta dagskrárinnar í hinu svokalla búri. Það er lítið herbergi fyrir aftan áheyrendapallana þar sem RÚV stjórnar upptöku og útsendingu tónleikanna. Mér voru afhent heyrnartól og ég hlustaði á músíkina í þeim. Hvílíkur munur! Upptakan var óaðfinnanleg. Almennilega heyrðist í söngkonunni, túlkun hennar var blæbrigðarík og tilfinningaþrungin. Hún var fyllilega í anda hvers verks. Þar á meðal var Ave María eftir Sigvalda Kaldalóns. Þótt íslenskunni hafi verið nokkuð ábótavant var rétta stemningin til staðar. Hljómsveitarleikurinn hljómaði líka einstaklega vel. Hver einasti hljóðfæraleikari spilaði af glæsimennsku. Einleikur Ásgeirs Steingrímssonar á trompet (í Jauchzet Gott in allen Landen eftir Bach) var snilld! Einn náungi sagði við mig fyrir nokkru að maður ætti að fá sér heyrnartól með innbyggðu útvarpi. Eins og þau sem iðnaðarmenn eru stundum með. Og fara með þau á sinfóníutónleika. Vera í Háskólabíói og njóta stemningarinnar á tónleikunum, en heyra tónlistina í heyrnartólunum, í frábærum gæðum útsendingarinnar. Ég held að það sé nokkuð til í því. Niðurstaða: Yfirleitt fínn hljómsveitarleikur en söngurinn kom misjafnlega út. Mest lesið Man ekki eftir öðru eins: Aldrei séð jafn marga falla í yfirlið yfir einni mynd Bíó og sjónvarp „Enginn að fara að hringja í mig að fyrra bragði“ Tónlist Þjóðhátíðarstemning á árshátíð Sýnar Lífið Lén skráð á laugardag ekki framboðslén Lífið Verður þér skipt út fyrir kynlífstæki? Lífið Heitustu skvísur landsins skáluðu fyrir Ástrós Tíska og hönnun Glamúr og glæsileiki í opnun hjá Lovísu Lífið DIMMA var flott en einhæf Lífið Krúttlegasti innbrotsþjófur landsins Lífið „Lífsstíllinn er að drepa okkur“ Lífið Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Sjá meira
Tónlist Aðventutónleikar Sinfóníunnar Verk eftir Bach, Händel, Mozart, Corelli og fleiri. Fyrir tveimur árum voru aðventutónleikar Sinfóníunnar haldnir í Langholtskirkju. Það var ánægjuleg stund. Endurómunin í kirkjunni er fremur mikil og hún gaf hefðbundinni barokktónlistinni glans sem fór henni vel. Háskólabíó er, eins og allir vita, mun verri tónleikasalur. Barokktónlist hljómar ekkert sérlega vel þar. Slík tónlist er rislítil í eðli sínu (a.m.k. risminni en sinfóníurnar eftir Mahler eða Sjostakóvitsj). Daufur hljómburðurinn fletur hana út. Sérstaklega ef maður situr aftarlega eins og ég gerði á tónleikunum á laugardaginn. Ekki var við stjórnandann, Nicholas Kraemer, að sakast. Hann mótaði flutninginn af fagmennsku. Á boðstólum voru atriði úr kantötu eftir Bach; úr Messíasi og Vatnasvítu nr. 2 eftir Händel, og líka smá Mozart. Einstaka hnökrar voru heyranlegir hjá málmblásurunum, en í það heila var hljómsveitin með sitt á hreinu. Óvanalegt var að sjá Kraemer spila á sembal um leið og hann stjórnaði. Þótt lítið heyrðist í sembalnum á sautjánda bekk gat ég ekki betur greint en að leikur Kraemers væri pottþéttur. Söngurinn kom hins vegar dálítið misjafnlega út. James Gilchrist hafði sterka rödd, og hún var fáguð og nokkuð þurr, rétt eins og hjá mörgum breskum tenórum. Hann söng af öryggi og ríkulegri tilfinningu - en var fremur einsleitur. Það var allt á svipuðum nótum hjá honum, sem gerði túlkunina minna og minna sannfærandi eftir því sem á leið. Og í sópraninum, Katherine Watson, heyrðist ekki nægilega vel þar sem ég sat. Það var eins og að reyna að hlusta á tónlist með eyrnatappa. Í hléinu var mér óvænt boðið að fylgjast með seinni hluta dagskrárinnar í hinu svokalla búri. Það er lítið herbergi fyrir aftan áheyrendapallana þar sem RÚV stjórnar upptöku og útsendingu tónleikanna. Mér voru afhent heyrnartól og ég hlustaði á músíkina í þeim. Hvílíkur munur! Upptakan var óaðfinnanleg. Almennilega heyrðist í söngkonunni, túlkun hennar var blæbrigðarík og tilfinningaþrungin. Hún var fyllilega í anda hvers verks. Þar á meðal var Ave María eftir Sigvalda Kaldalóns. Þótt íslenskunni hafi verið nokkuð ábótavant var rétta stemningin til staðar. Hljómsveitarleikurinn hljómaði líka einstaklega vel. Hver einasti hljóðfæraleikari spilaði af glæsimennsku. Einleikur Ásgeirs Steingrímssonar á trompet (í Jauchzet Gott in allen Landen eftir Bach) var snilld! Einn náungi sagði við mig fyrir nokkru að maður ætti að fá sér heyrnartól með innbyggðu útvarpi. Eins og þau sem iðnaðarmenn eru stundum með. Og fara með þau á sinfóníutónleika. Vera í Háskólabíói og njóta stemningarinnar á tónleikunum, en heyra tónlistina í heyrnartólunum, í frábærum gæðum útsendingarinnar. Ég held að það sé nokkuð til í því. Niðurstaða: Yfirleitt fínn hljómsveitarleikur en söngurinn kom misjafnlega út.
Mest lesið Man ekki eftir öðru eins: Aldrei séð jafn marga falla í yfirlið yfir einni mynd Bíó og sjónvarp „Enginn að fara að hringja í mig að fyrra bragði“ Tónlist Þjóðhátíðarstemning á árshátíð Sýnar Lífið Lén skráð á laugardag ekki framboðslén Lífið Verður þér skipt út fyrir kynlífstæki? Lífið Heitustu skvísur landsins skáluðu fyrir Ástrós Tíska og hönnun Glamúr og glæsileiki í opnun hjá Lovísu Lífið DIMMA var flott en einhæf Lífið Krúttlegasti innbrotsþjófur landsins Lífið „Lífsstíllinn er að drepa okkur“ Lífið Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Sjá meira