Velferðin fyrir borð borin 15. desember 2006 06:00 Ég er búin að vera sjóðandi reið lengi, lengi og fylltist áðan enn á ný réttlátri reiði. Ég veit ekki hvað í ósköpunum ég er að gera hér á þessu guðsvolaða landi, þar sem velferð almennings er sífellt fyrir borð borin. Tryggingakerfið er í molum og þjónusta heilbrigðiskerfisins í henglum, íslenskum almúga uppálagt að læra nú almennilega á biðraðamenninguna, sýna þolinmæði þjakaður af kvölum. Ég get illa sett mig í spor þess fólks sem er óvinnufært á meðan það bíður í allt að tvö ár eftir að fá nýjan hné- eða mjaðmalið í landi þar sem uppstokkun sjúkrastofnana er talin nauðsynleg með reglulegu millibili, deildir fluttar milli húsa og hæða með tilheyrandi breytingum á rándýrum innréttingum og tímabundnum lokunum. Þar sem sjálfsagt þykir að loka deildum yfir sumartímann vegna sparnaðar og sárveikir sjúklingar nánast settir út á guð og gaddinn (kannski í veikri von um að þeim fækki). Í landi þar sem fátæktinni er afneitað af valdamönnum sem tilkynna opinberlega að þeim þyki hafragrautur góður (og vellingur eflaust veislumatur) - svo gefa þeir kannski fimm læri til mæðrastyrksnefndar fyrir jólin. Þar sem heilabiluðum er á ævikveldi plantað í rúm í margra manna herbergjum með öðrum farlama gamalmennum sem hafa lagt grundvöllinn að velferðarkerfi okkar. Innréttingin: ein hilla við höfðagaflinn fyrir myndir af börnum og barnabörnum. Í landi þar sem svívirðilegustu sálarmorð, kynferðisofbeldi gagnvart börnum og ungum stúlkum þykir lítið refsivert. Þar sem það þykir fréttnæmt ef engin nauðgun er kærð eftir heila helgi. Þar sem engum ungum dreng dettur í hug að kæra kynferðisbrot af ótta við umtal og skömm. Þar sem kynferðisbrotamálum er sífellt vísað frá dómi vegna ónógra sannana, firningarákvæða eða formgalla. Þar sem lífsgæðakapphaupið er svo klikkað að ekkert er eðlilegra en að grunnskólanemendur fái sér vinnu með skóla til þess að eiga nógan pening fyrir „bráðnauðsynlegum" lífsgæðum. Þar sem íbúðalánin eru með lánakjörum samkvæmt okurlánakerfi íslenska ríkisins af því ríkisvaldið komst upp með að afnema verðtryggingu launa, en halda verðtryggingu lána. Í landi, þar sem allt stefnir í kollsiglingu og gjaldþrot yngri kynslóðarinnar sem var ginkeypt fyrir síðustu gylliboðum bankakerfisins á íbúðamarkaðnum og situr nú í skuldasúpunni upp fyrir haus. Í landi þar sem úrlausn sumra verður landfótti, annarra sjálfsvíg. Þar sem sjálfsagt þykir að senda fyrstu gylliboð bankanna í kjölfar skírnar barnanna og síðar streyma tilboðin um bankareikninga og debetkort með bíómiða í kaupbæti. Enda ungdómurinn upp til hópa svo firrtur af þessu fáránlega fjármálauppeldi að honum þykir frábært að geta keypt eitthvað fyrir ekki neitt og borgað síðar. Í landi þar sem eina vonin fyrir aukinn hagvöxt er talin vera sú, að selja landið undir álver, sökkva landinu og selja raforkuna á útsöluverði til fyrirtækja sem eru alræmd fyrir yfirgang og spillingu, svo ekki sé talað um mengunina sem þau skilja eftir sig þegar þau taka sig upp og fara. Ég get ekki losnað við úr huga mínum orð konunnar sem var spurð í sjónvarpsþætti nýlega, varðandi virkjanir, hvort meira ætti að virkja á landinu okkar. Hún sagði íhugul: „Nei, sá sem drekkir móður sinni lítur ekki framar glaðan dag." Mér varð hverft við, vegna þess að daginn áður hafði ég horft á sakamálaþátt í sjónvarpinu þar sem ungur fjöldamorðingi var dæmdur eftir að komið hafði í ljós, að upphaf glæpaferils hans mátti rekja til þess þegar hann, tíu ára gamall, drekkti móður sinni og fullnægði þar með því sem hann í barnaskap sínum taldi réttlæti. Ég stend mig að því að verða pólitískari með hverjum deginum sem líður, án þess að vera nokkurs staðar flokksbundin, finnst ég eiga hvergi heima, finnst eins og það sé sama rassgatið undir öllum valdhöfum liðinna ára. Verð sífellt reiðari og reiðari, en finnst ég um leið svo máttlaus, að geta ekki haft nein áhrif. Tuða bara í símanum og helli mér yfir sárasaklausa vini sem nenna að hlusta á mig. En nú finn ég mig knúna til að láta fleiri heyra hversu illa mér líður að horfa upp á allt þetta endemisrugl, þar sem stjórnvöld hugsa aldrei lengra en að næstu kosningum - spara aurinn og henda krónunni; stjórnvöld, sem hafa fyrir löngu sópað vandanum undir teppið og keppast nú við að fjölga hæðunum á húsinu af því teppið er farið að skríða upp stigann. Hvernig líður öðru hugsandi fólki í þessu fallega landi firringarinnar? Af hverju skiptir líf og velferð svona litlu máli í okkar litla fallega landi þessari veröld græðginnar útópíu lýðveldisins þar sem flokkun kostnaðar er ætíð af tvennum toga: annars vegar: FÓRNARKOSTNAÐUR lágmarkaður til viðhalds volaðri þjóð sem kyngir illa matreiddum sannleikanum og kúgast í laumi (en heldur virðingu sinni út á við - og þegir af óttablandinni skömm) hins vegar: AUGLÝSINGAKOSTNAÐUR ótakmarkaður handa valdhafanum svo hann geti barið sér á brjóst í fjölmiðlum (og hreykt sér eins og haninn á haugnum sem hefur einn og sjálfur haft allar hænurnar undir) og auglýsir Ísland í gylltum ljóma sem draumaland perranna. Ég stend mig að því að verða pólitískari með hverjum deginum sem líður, án þess að vera nokkurs staðar flokksbundin, finnst ég eiga hvergi heima, finnst eins og það sé sama rassgatið undir öllum valdhöfum liðinna ára. Þorgerður Mattía Kristiansen Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun Mest lesið Ævinlega þakkláti flóttamaðurinn Zeljka Kristín Klobucar Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Hjálp, barnið mitt spilar Roblox! Kristín Magnúsdóttir Skoðun Leikrit Landsvirkjunar Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Vér vesalingar Ingólfur Sverrisson Skoðun Líkindi með guðstrú og djöflatrú Gunnar Björgvinsson Skoðun Svona eða hinsegin, hvert okkar verður næst? Unnar Geir Unnarsson Skoðun Ákall til íslenskra stjórnmálamanna Magnús Árni Skjöld Magnússon Skoðun Reynisfjara og mannréttindasáttmáli Evrópu Róbert R. Spanó Skoðun Þurfum við virkilega „leyniþjónustu”? Helen Ólafsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Hjálp, barnið mitt spilar Roblox! Kristín Magnúsdóttir skrifar Skoðun Líkindi með guðstrú og djöflatrú Gunnar Björgvinsson skrifar Skoðun Ævinlega þakkláti flóttamaðurinn Zeljka Kristín Klobucar skrifar Skoðun Vér vesalingar Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun Leikrit Landsvirkjunar Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Svona eða hinsegin, hvert okkar verður næst? Unnar Geir Unnarsson skrifar Skoðun Reynisfjara og mannréttindasáttmáli Evrópu Róbert R. Spanó skrifar Skoðun Að hlúa að foreldrum: Forvörn sem skiptir máli Áróra Huld Bjarnadóttir skrifar Skoðun Ákall til íslenskra stjórnmálamanna Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Þurfum við virkilega „leyniþjónustu”? Helen Ólafsdóttir skrifar Skoðun Byrjað á öfugum enda! Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Væri ekki hlaupið út aftur Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Gervigreind fyrir alla — en fyrir hvern í raun? Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Hefur ítrekað hótað okkur áður Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Þjóðaratkvæðagreiðsla vegna umsóknar um aðild að ESB er stjórnsýslugrín! Júlíus Valsson skrifar Skoðun Bandaríkin voru alltaf vondi kallinn Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Erum við á leiðinni í hnífavesti? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Ákall til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra að standa við gefin loforð Laura Sólveig Lefort Scheefer,Snorri Hallgrímsson,Sigurlaug Eir Beck Þórsdóttir,Jóhanna Malen Skúladóttir,Ida Karólína Harris,Antonia Hamann,Julien Nayet-Pelletier skrifar Skoðun Kæfandi klámhögg sveitarstjóra Jón Trausti Reynisson skrifar Skoðun Klár fyrir Verslunarmannahelgina? Ágúst Mogensen skrifar Skoðun Vegið að börnum í pólitískri aðför að ferðaþjónustunni Einar Freyr Elínarson skrifar Skoðun Hið tæra illa Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Ferðamannaiðnaður? Nei, ferðaþjónusta! Guðmundur Björnsson skrifar Skoðun Hæðarveiki og lyf Ari Trausti Guðmundsson skrifar Skoðun Landsvirkjun hafin yfir lög Björg Eva Erlendsdóttir skrifar Skoðun Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson skrifar Skoðun Þau eru framtíðin – en fá ekki að njóta nútímans Sigurður Kári skrifar Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hvers vegna þegir kristin, vestræn menning? Ómar Torfason skrifar Sjá meira
Ég er búin að vera sjóðandi reið lengi, lengi og fylltist áðan enn á ný réttlátri reiði. Ég veit ekki hvað í ósköpunum ég er að gera hér á þessu guðsvolaða landi, þar sem velferð almennings er sífellt fyrir borð borin. Tryggingakerfið er í molum og þjónusta heilbrigðiskerfisins í henglum, íslenskum almúga uppálagt að læra nú almennilega á biðraðamenninguna, sýna þolinmæði þjakaður af kvölum. Ég get illa sett mig í spor þess fólks sem er óvinnufært á meðan það bíður í allt að tvö ár eftir að fá nýjan hné- eða mjaðmalið í landi þar sem uppstokkun sjúkrastofnana er talin nauðsynleg með reglulegu millibili, deildir fluttar milli húsa og hæða með tilheyrandi breytingum á rándýrum innréttingum og tímabundnum lokunum. Þar sem sjálfsagt þykir að loka deildum yfir sumartímann vegna sparnaðar og sárveikir sjúklingar nánast settir út á guð og gaddinn (kannski í veikri von um að þeim fækki). Í landi þar sem fátæktinni er afneitað af valdamönnum sem tilkynna opinberlega að þeim þyki hafragrautur góður (og vellingur eflaust veislumatur) - svo gefa þeir kannski fimm læri til mæðrastyrksnefndar fyrir jólin. Þar sem heilabiluðum er á ævikveldi plantað í rúm í margra manna herbergjum með öðrum farlama gamalmennum sem hafa lagt grundvöllinn að velferðarkerfi okkar. Innréttingin: ein hilla við höfðagaflinn fyrir myndir af börnum og barnabörnum. Í landi þar sem svívirðilegustu sálarmorð, kynferðisofbeldi gagnvart börnum og ungum stúlkum þykir lítið refsivert. Þar sem það þykir fréttnæmt ef engin nauðgun er kærð eftir heila helgi. Þar sem engum ungum dreng dettur í hug að kæra kynferðisbrot af ótta við umtal og skömm. Þar sem kynferðisbrotamálum er sífellt vísað frá dómi vegna ónógra sannana, firningarákvæða eða formgalla. Þar sem lífsgæðakapphaupið er svo klikkað að ekkert er eðlilegra en að grunnskólanemendur fái sér vinnu með skóla til þess að eiga nógan pening fyrir „bráðnauðsynlegum" lífsgæðum. Þar sem íbúðalánin eru með lánakjörum samkvæmt okurlánakerfi íslenska ríkisins af því ríkisvaldið komst upp með að afnema verðtryggingu launa, en halda verðtryggingu lána. Í landi, þar sem allt stefnir í kollsiglingu og gjaldþrot yngri kynslóðarinnar sem var ginkeypt fyrir síðustu gylliboðum bankakerfisins á íbúðamarkaðnum og situr nú í skuldasúpunni upp fyrir haus. Í landi þar sem úrlausn sumra verður landfótti, annarra sjálfsvíg. Þar sem sjálfsagt þykir að senda fyrstu gylliboð bankanna í kjölfar skírnar barnanna og síðar streyma tilboðin um bankareikninga og debetkort með bíómiða í kaupbæti. Enda ungdómurinn upp til hópa svo firrtur af þessu fáránlega fjármálauppeldi að honum þykir frábært að geta keypt eitthvað fyrir ekki neitt og borgað síðar. Í landi þar sem eina vonin fyrir aukinn hagvöxt er talin vera sú, að selja landið undir álver, sökkva landinu og selja raforkuna á útsöluverði til fyrirtækja sem eru alræmd fyrir yfirgang og spillingu, svo ekki sé talað um mengunina sem þau skilja eftir sig þegar þau taka sig upp og fara. Ég get ekki losnað við úr huga mínum orð konunnar sem var spurð í sjónvarpsþætti nýlega, varðandi virkjanir, hvort meira ætti að virkja á landinu okkar. Hún sagði íhugul: „Nei, sá sem drekkir móður sinni lítur ekki framar glaðan dag." Mér varð hverft við, vegna þess að daginn áður hafði ég horft á sakamálaþátt í sjónvarpinu þar sem ungur fjöldamorðingi var dæmdur eftir að komið hafði í ljós, að upphaf glæpaferils hans mátti rekja til þess þegar hann, tíu ára gamall, drekkti móður sinni og fullnægði þar með því sem hann í barnaskap sínum taldi réttlæti. Ég stend mig að því að verða pólitískari með hverjum deginum sem líður, án þess að vera nokkurs staðar flokksbundin, finnst ég eiga hvergi heima, finnst eins og það sé sama rassgatið undir öllum valdhöfum liðinna ára. Verð sífellt reiðari og reiðari, en finnst ég um leið svo máttlaus, að geta ekki haft nein áhrif. Tuða bara í símanum og helli mér yfir sárasaklausa vini sem nenna að hlusta á mig. En nú finn ég mig knúna til að láta fleiri heyra hversu illa mér líður að horfa upp á allt þetta endemisrugl, þar sem stjórnvöld hugsa aldrei lengra en að næstu kosningum - spara aurinn og henda krónunni; stjórnvöld, sem hafa fyrir löngu sópað vandanum undir teppið og keppast nú við að fjölga hæðunum á húsinu af því teppið er farið að skríða upp stigann. Hvernig líður öðru hugsandi fólki í þessu fallega landi firringarinnar? Af hverju skiptir líf og velferð svona litlu máli í okkar litla fallega landi þessari veröld græðginnar útópíu lýðveldisins þar sem flokkun kostnaðar er ætíð af tvennum toga: annars vegar: FÓRNARKOSTNAÐUR lágmarkaður til viðhalds volaðri þjóð sem kyngir illa matreiddum sannleikanum og kúgast í laumi (en heldur virðingu sinni út á við - og þegir af óttablandinni skömm) hins vegar: AUGLÝSINGAKOSTNAÐUR ótakmarkaður handa valdhafanum svo hann geti barið sér á brjóst í fjölmiðlum (og hreykt sér eins og haninn á haugnum sem hefur einn og sjálfur haft allar hænurnar undir) og auglýsir Ísland í gylltum ljóma sem draumaland perranna. Ég stend mig að því að verða pólitískari með hverjum deginum sem líður, án þess að vera nokkurs staðar flokksbundin, finnst ég eiga hvergi heima, finnst eins og það sé sama rassgatið undir öllum valdhöfum liðinna ára. Þorgerður Mattía Kristiansen
Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar
Skoðun Þjóðaratkvæðagreiðsla vegna umsóknar um aðild að ESB er stjórnsýslugrín! Júlíus Valsson skrifar
Skoðun Ákall til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra að standa við gefin loforð Laura Sólveig Lefort Scheefer,Snorri Hallgrímsson,Sigurlaug Eir Beck Þórsdóttir,Jóhanna Malen Skúladóttir,Ida Karólína Harris,Antonia Hamann,Julien Nayet-Pelletier skrifar
Skoðun Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson skrifar
Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir skrifar