Fastir pennar

Metnaðarfullt markmið

Rektor Háskóla Íslands Kristín Ingólfsdóttir hefur kynnt stefnu skólans til næstu fimm ára, og þar eru sett fram metnaðarfull markmið um vöxt og viðgang skólans, sem vonandi tekst að ná og fróðlegt verður að fylgjast með hvernig þróast.

Nýr háskólarektor hefur hleypt nýju lífi í háskólaumræðuna hér á landi, sem þarf að vera stöðug og lifandi og í takt við timann. Meginstarfsemi Háskóla Íslands byggðist á sínum tíma á því að útskrifa menn til embættisstarfa í hinu opinbera stjórnkerfi, svo sem lögfræðinga, presta og lækna og síðar komu svo verkfræðingar og viðskiptamenntaðir menn. Nú aftur á móti er fjöldi námsbrauta í Háskóla Íslands bæði mikill og fjölbreyttur í takt við tímann.

Háskóli þarf annars vegar að standa undir nafni sem vísindastofnun og hinsvegar að sjá þjóðfélaginu fyrir vel menntuðu fólki til að annast hin margvíslegustu störf, þar sem í síauknum mæli er gerð krafa um háskólamenntun,- ekki síst til að standast alþjóðlega samkeppni. Það er því ekki aðeins varðandi fjölda doktora sem háskólar þurfa að standa sig, heldur ekki síður varðandi gott og vandað hagnýtt nám til þess að hér geti þrifist gott þjóðfélag.

Nýju háskólarnir hafa breytt háskólalandslaginu hér á landi, og það svo að margir hafa spurt sig hvort við þurfum virkilega svona marga háskóla í 300 þúsund manna samfélagi. Í hinni nýju stefnuskrá HÍ er talað um að breyta skora-og deildaskiptingu Háskólans og talað um að skipta honum upp í skóla sem hver um sig starfi í aðgreindum deildum. Þá er talað um hugsanlega sameiningu Háskóla Íslands og Kennaraháskóla Íslands. Spurningin er hvort yfirvöld menntamála ættu ekki að huga að enn frekari breytingum, þannig að hér yrði starfræktur einn stór háskóla, og hinir háskólarnir sem hér eru yrðu þá hluti af honum og sérhæfðu sig á sérstökum sviðum. Þannig yrði til einn stór og sterkur íslenskur háskóli, sem gæti tekist á við verðug verkefni á ýmsum sviðum , þar sem Íslendingar gætu verið í fararbroddi vegna sérstöðu sinnar , svo sem varðandi hafið og auðlindir þess og jarðhitans hér í jörðu.

Nú þegar eru starfandi tveir háskólar hér á vegum Sameinuðu þjóðanna, sem sinna kennslu á þessum sviðum fyrir tugi útlendinga á hverju ári, og þar væri grunnur til að þróa og byggja á. Í landi þar sem landbúnaður er stundaður á mörkum hins byggilega heims eru tveir háskólar á þessu sviði. Er ekki skynsamlegra að hafa einn öflugan landbúnaðarháskóla , miðað við núverandi aðstæður, nema öllum skólunum yrði steypt saman.?

Það er metnaðarmál hvers háskóla að hafa sem best menntað starfslið og geta sýnt fram á góðan árangur. Nemendurnir sem þeir útskrifa eru besti vitnisburðurinn um skólana. Síðan koma allskonar viðurkenningar á alþjóðavettangi og einna hæst ber þar hve marga Nóbelsverðlaunahafa hver skóli á. Í umræðum um eflingu Háskóla Íslands hafa menn varpað því fram í gamansömum tón, að eitt af því sem gæti auki hróður hans, væri ef hann yrði sameinaður MR, en þar hafa tveir Nóbelsverðlaunahafar stundað nám. Halldór Kiljan Laxness og Niels Ryberg Finsen, sem fékk Nóbelsverðlaunin í læknisfræði árið 1903.






×