Sjálfstæðir Íslendingar í Píradís Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 3. mars 2021 08:01 Við Íslendingar vorum lengi undir stjórn Dana, Dönum til ánægju en ekki Íslendingum. Það liðu 99 ár frá fyrsta skrefi Íslands til sjálfstjórnar árið 1845 þar til að við lýstum endanlega yfir sjálfstæði árið 1944. Það var þó ekki gert í samráði við Dani, en á þessum tíma var Danmörk hernumin og gat lítið gert þrátt fyrir eindregna afstöðu Danakonungs gegn lýðveldisstofnuninni á þessum tíma. En lýðveldisstofnunin árið 1944 kom þó ekki úr heiðskíru lofti. Samkvæmt Sambandslagasamningnum frá 1918 átti Ísland samningsbundinn rétt til að segja upp sambandi sínu við Danmörku að tuttugu og fimm árum liðnum. Þegar það kom að því efna samninginn lagðist það svo eitthvað illa í Danakonung, en við Íslendingar sýndum kjark og gengum einhliða í verkið. Ég man svo ekki til þess að hafa heyrt Íslending bölva þeirri ákvörðun og óska þess að við værum enn undir hælnum á Dönum. Sjálfstæði frá sérhagsmunum Þó að við séum laus við Dani þá erum við enn undir hælnum á sérhagsmunum. En höfum við , Íslendingar tuttugustu og fyrstu aldarinnar, í okkur þann kjark sem þarf til þess að binda enda á það eitraða samband sem er á milli íslenskra stjórnmálamanna og sérhagsmuna? Við því segi ég já. Við eigum okkar eigin Sambandslagasamning : Nýju stjórnarskránna. Þrátt fyrir langt og mikið undirbúningsferli og afgerandi niðurstöðu úr þjóðaratkvæðagreiðslu neitar hinn nýji Danakonungur að una við niðurstöðuna. Það var ekki hernám í þetta sinn heldur tæknileg formsatriði. Og ef það voru ekki formsatriði þá voru það að ekki nógu margir sem kusu í kosningunni til að hún væri marktæk að mati konungs, en konungi þykir gott að búa til nýjar reglur um kjörsókn eftir á. Allt til þess að verða ekki við skírum vilja þjóðarinnar. Við sem þjóð eigum að krefjast þess að okkar Sambandslagasamningur sé virtur. Við eigum að segja skilið við konunginn og varðhunda sérhagsmunanna. Við eigum ekki að líða það að fáeinum aðilum séu gefnar eigur almennings, hvort sem það eru verðmæti okkar í sjó, mikilvægir innviðir, ívilnanir til tengdra aðila, hærri sóknargjöld til útvaldra trúarfélaga eða annað af þeim toga. Við eigum að gera skýlausa kröfu um að eitt skuli yfir alla ganga og að ríkið verndi hagsmuni almennings eftir bestu getu. Ramminn Ef við eigum einhvern tímann að ná skilvirkum ríkisrekstri og að losna við sérhagsmuni úr stjórnkerfinu okkar er mikilvægt að ramminn sé traustur. Við þurfum að getað treyst því að valdhafar vinni að hagsmunum almennings og að ákvarðanir séu teknar út frá skírum stefnum og byggi á bestu upplýsingum en ekki hentisemi. Til þess þarf gagnsæi í ríkisrekstrinum og regluverkinu. Við eigum að fara fram á að ríkið vinna á sem skilvirkastan máta, nýti fjármuni okkar sem best og auki þannig velferð samfélagsins. Við eigum ekki að samþykkja að stjórnmálamenn sem starfa sífellt á gráu svæði njóti vafans. Við eigum að gera meiri kröfur en svo til okkar æðstu stjórnenda. Þor og hyggja til að takast á við raunveruleikann En það eru ekki bara sérhagsmunir sem við þurfum að hafa þor til að taka á. Við þurfum einnig að hafa þor til þess að endurmeta gamlar aðferðir og rænu á því að takast á við breyttan raunveruleika. Einn slíkur raunveruleiki er tilvera ólöglegra vímuefna. Sama hvað okkur finnst um það þá er fíkniefnastríðið tapað og núverandi bannstefna skilar ekki því sem hún átti að skila. Því lengur sem við þrjóskumst við því meiri skatttekjum missum við af með því leifa marg milljarða svörtum markaði að þrífast innan samfélagsins okkar. Enn fremur þá leggjum við fjölda fólks í hættu af óþörfu, en það þarf varla að segja nokkrum að óþarfa dauðsföll eru samfélaginu óhemju dýrkeypt. Ég hef skrifað ítarlegar um málið hér en endurtek að ég er fylgjandi lögleiðingu ólöglegra vímuefna af efnahagslegum, skaðaminnkunar og persónufrelsis sjónarmiðum. Annar raunveruleiki þar sem við þurfum að gera betur er í meðhöndlun geðvanda. Mikil vitundarvakning er að verða í þessum málaflokki sem kemur okkur öllum til góða. Við eigum að líta á fjárútlát í þennan málaflokk ekki eingöngu sem fjárfestingu í bættri líðan almennings heldur sem tryggingu á þeim mannauði og vinnuafli sem við eigum og höfum fjárfest í nú þegar. Það er ekki bara þeim sem þjást af geðvanda og þeirra nánustu aðstandendum dýrt að missa viðkomandi mögulega af vinnumarkaði langtímum saman eða jafnvel missa alfarið. Við sem samfélag verðum jafnframt af miklum tekjum og mannauði í hvert sinn sem við bregðumst of seint eða illa við, og með mannslíf er svo sannanlega ekki hlaupið að því að tryggja eftir á. Við sem þjóð eigum ekki að bíða endalaust eftir að aðrar þjóðir geri hlutina fyrst. Við eigum að hugsa fyrir okkur sjálf. Ef núverandi aðferðir eru þrautreyndar og skila engu nema versnandi ástandi og við sjáum lausn sem lítur út fyrir að vera betri á öllum sviðum er ekki eftir neinu að bíða. Það er raunar ómannúðlegt að sitja aðgerðalaus í slíkum málum. Píradís Allt ofangreint eru málefni sem brenna á mér og eru jafnframt málflokkar sem Píratar hafa verið fremstir í flokki að berjast fyrir umbótum í. Ég sækist eftir að gegna þingmennsku fyrir hönd Pírata vegna þess að ég tel mig hafa það sem þarf til að ná fram þessum breytingum í samfélaginu okkar. Vegna þess að ég trúi því að við getum búið við betri lífskjör og traustara samfélag ef við leggjum okkur fram við að móta traust pólitísk umhverfi og fara fram á að ríkið sé rekið með hagsmuni almennings að leiðarljósi. Mínar ær og kýr eru að taka hratt inn nýjar upplýsingar, læra á regluverk og leikkerfi, greina hvað hefur mest vægi og þaðan að hámarka afköst eða herkænsku. Sú hæfni mun nýtast til góðs þegar kemur að því að fara setja sig hratt og örugglega inn í mál á þingi, straumlínulaga rekstur hjá ríkinu eða til þess að koma með krók á móti bragði þegar það á að fara gera vel við suma en ekki alla. Þá vil ég að lokum hvetja alla sem vilja skilvirkari ríkisrekstur, traustara Alþingi og aukið einstaklingsfrelsi til þess að kjósa Pírata í Alþingiskosningunum í haust og skapa þannig okkar eigin Píradís. Höfundur er viðskiptafræðingur, Pírati og býður sig fram í prófkjöri Pírata í Reykjavík 2021. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Haukur V. Alfreðsson Skoðun: Kosningar 2021 Píratar Mest lesið Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun Skoðun Skoðun Myndir þú ráða fatlað fólk í vinnu? Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding skrifar Skoðun Rauðir sokkar á 1. maí Sveinn Ólafsson skrifar Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir skrifar Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Heiðrum íslenska hestinn Berglind Margo Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir skrifar Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez skrifar Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson skrifar Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Sköpum störf við hæfi! Unnur Hrefna Jóhannsóttir skrifar Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán skrifar Skoðun Tikkað í skipulagsboxin Samúel Torfi Pétursson skrifar Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar Skoðun Sjúklingur settur í fangaklefa Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjármálaráðherra, Daða Más Kristóferssonar Íris Róbertsdóttir skrifar Skoðun Ég kalla hann Isildur; mentorinn minn er gervigreind Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Hvað er „furry“ annars? Jóhanna Jódís Antonsdóttir skrifar Skoðun Jafnaðarmennskan og verkalýðsbaráttan Sigfús Ómar Höskuldsson skrifar Skoðun Hljóð og mynd íslenskra varna Arnór Sigurjónsson skrifar Skoðun Kveðjur úr Grafarvogi til þeirra sem kasta steinum úr glerhúsi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Leiðsöguhundurinn Gaur gerir mig að betri manneskju Þorkell J. Steindal skrifar Skoðun Fimmtíu ár frá lokum Víetnamstríðsins Finnur Th. Eiríksson skrifar Skoðun Að undirbúa börnin okkar fyrir heim sem er að hverfa Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir skrifar Skoðun Bókin er minn óvinur, en mig langar samt í verknám! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Ilmurinn af jarðolíu er svo lokkandi Sævar Helgi Lárusson skrifar Sjá meira
Við Íslendingar vorum lengi undir stjórn Dana, Dönum til ánægju en ekki Íslendingum. Það liðu 99 ár frá fyrsta skrefi Íslands til sjálfstjórnar árið 1845 þar til að við lýstum endanlega yfir sjálfstæði árið 1944. Það var þó ekki gert í samráði við Dani, en á þessum tíma var Danmörk hernumin og gat lítið gert þrátt fyrir eindregna afstöðu Danakonungs gegn lýðveldisstofnuninni á þessum tíma. En lýðveldisstofnunin árið 1944 kom þó ekki úr heiðskíru lofti. Samkvæmt Sambandslagasamningnum frá 1918 átti Ísland samningsbundinn rétt til að segja upp sambandi sínu við Danmörku að tuttugu og fimm árum liðnum. Þegar það kom að því efna samninginn lagðist það svo eitthvað illa í Danakonung, en við Íslendingar sýndum kjark og gengum einhliða í verkið. Ég man svo ekki til þess að hafa heyrt Íslending bölva þeirri ákvörðun og óska þess að við værum enn undir hælnum á Dönum. Sjálfstæði frá sérhagsmunum Þó að við séum laus við Dani þá erum við enn undir hælnum á sérhagsmunum. En höfum við , Íslendingar tuttugustu og fyrstu aldarinnar, í okkur þann kjark sem þarf til þess að binda enda á það eitraða samband sem er á milli íslenskra stjórnmálamanna og sérhagsmuna? Við því segi ég já. Við eigum okkar eigin Sambandslagasamning : Nýju stjórnarskránna. Þrátt fyrir langt og mikið undirbúningsferli og afgerandi niðurstöðu úr þjóðaratkvæðagreiðslu neitar hinn nýji Danakonungur að una við niðurstöðuna. Það var ekki hernám í þetta sinn heldur tæknileg formsatriði. Og ef það voru ekki formsatriði þá voru það að ekki nógu margir sem kusu í kosningunni til að hún væri marktæk að mati konungs, en konungi þykir gott að búa til nýjar reglur um kjörsókn eftir á. Allt til þess að verða ekki við skírum vilja þjóðarinnar. Við sem þjóð eigum að krefjast þess að okkar Sambandslagasamningur sé virtur. Við eigum að segja skilið við konunginn og varðhunda sérhagsmunanna. Við eigum ekki að líða það að fáeinum aðilum séu gefnar eigur almennings, hvort sem það eru verðmæti okkar í sjó, mikilvægir innviðir, ívilnanir til tengdra aðila, hærri sóknargjöld til útvaldra trúarfélaga eða annað af þeim toga. Við eigum að gera skýlausa kröfu um að eitt skuli yfir alla ganga og að ríkið verndi hagsmuni almennings eftir bestu getu. Ramminn Ef við eigum einhvern tímann að ná skilvirkum ríkisrekstri og að losna við sérhagsmuni úr stjórnkerfinu okkar er mikilvægt að ramminn sé traustur. Við þurfum að getað treyst því að valdhafar vinni að hagsmunum almennings og að ákvarðanir séu teknar út frá skírum stefnum og byggi á bestu upplýsingum en ekki hentisemi. Til þess þarf gagnsæi í ríkisrekstrinum og regluverkinu. Við eigum að fara fram á að ríkið vinna á sem skilvirkastan máta, nýti fjármuni okkar sem best og auki þannig velferð samfélagsins. Við eigum ekki að samþykkja að stjórnmálamenn sem starfa sífellt á gráu svæði njóti vafans. Við eigum að gera meiri kröfur en svo til okkar æðstu stjórnenda. Þor og hyggja til að takast á við raunveruleikann En það eru ekki bara sérhagsmunir sem við þurfum að hafa þor til að taka á. Við þurfum einnig að hafa þor til þess að endurmeta gamlar aðferðir og rænu á því að takast á við breyttan raunveruleika. Einn slíkur raunveruleiki er tilvera ólöglegra vímuefna. Sama hvað okkur finnst um það þá er fíkniefnastríðið tapað og núverandi bannstefna skilar ekki því sem hún átti að skila. Því lengur sem við þrjóskumst við því meiri skatttekjum missum við af með því leifa marg milljarða svörtum markaði að þrífast innan samfélagsins okkar. Enn fremur þá leggjum við fjölda fólks í hættu af óþörfu, en það þarf varla að segja nokkrum að óþarfa dauðsföll eru samfélaginu óhemju dýrkeypt. Ég hef skrifað ítarlegar um málið hér en endurtek að ég er fylgjandi lögleiðingu ólöglegra vímuefna af efnahagslegum, skaðaminnkunar og persónufrelsis sjónarmiðum. Annar raunveruleiki þar sem við þurfum að gera betur er í meðhöndlun geðvanda. Mikil vitundarvakning er að verða í þessum málaflokki sem kemur okkur öllum til góða. Við eigum að líta á fjárútlát í þennan málaflokk ekki eingöngu sem fjárfestingu í bættri líðan almennings heldur sem tryggingu á þeim mannauði og vinnuafli sem við eigum og höfum fjárfest í nú þegar. Það er ekki bara þeim sem þjást af geðvanda og þeirra nánustu aðstandendum dýrt að missa viðkomandi mögulega af vinnumarkaði langtímum saman eða jafnvel missa alfarið. Við sem samfélag verðum jafnframt af miklum tekjum og mannauði í hvert sinn sem við bregðumst of seint eða illa við, og með mannslíf er svo sannanlega ekki hlaupið að því að tryggja eftir á. Við sem þjóð eigum ekki að bíða endalaust eftir að aðrar þjóðir geri hlutina fyrst. Við eigum að hugsa fyrir okkur sjálf. Ef núverandi aðferðir eru þrautreyndar og skila engu nema versnandi ástandi og við sjáum lausn sem lítur út fyrir að vera betri á öllum sviðum er ekki eftir neinu að bíða. Það er raunar ómannúðlegt að sitja aðgerðalaus í slíkum málum. Píradís Allt ofangreint eru málefni sem brenna á mér og eru jafnframt málflokkar sem Píratar hafa verið fremstir í flokki að berjast fyrir umbótum í. Ég sækist eftir að gegna þingmennsku fyrir hönd Pírata vegna þess að ég tel mig hafa það sem þarf til að ná fram þessum breytingum í samfélaginu okkar. Vegna þess að ég trúi því að við getum búið við betri lífskjör og traustara samfélag ef við leggjum okkur fram við að móta traust pólitísk umhverfi og fara fram á að ríkið sé rekið með hagsmuni almennings að leiðarljósi. Mínar ær og kýr eru að taka hratt inn nýjar upplýsingar, læra á regluverk og leikkerfi, greina hvað hefur mest vægi og þaðan að hámarka afköst eða herkænsku. Sú hæfni mun nýtast til góðs þegar kemur að því að fara setja sig hratt og örugglega inn í mál á þingi, straumlínulaga rekstur hjá ríkinu eða til þess að koma með krók á móti bragði þegar það á að fara gera vel við suma en ekki alla. Þá vil ég að lokum hvetja alla sem vilja skilvirkari ríkisrekstur, traustara Alþingi og aukið einstaklingsfrelsi til þess að kjósa Pírata í Alþingiskosningunum í haust og skapa þannig okkar eigin Píradís. Höfundur er viðskiptafræðingur, Pírati og býður sig fram í prófkjöri Pírata í Reykjavík 2021.
Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun
Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar
Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar
Skoðun Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir skrifar
Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun