Spilafíkn 11. janúar 2007 06:15 Frásagnir af spilafíklum sem birtust í Fréttablaðinu í gær, hljóta að vekja marga til umhugsunar um spilakassa, og hvert það getur leitt að ánetjast þeim. Hér á landi eru nú upp undir eitt þúsund spilakassar, og flestir þeirra eru á veitingastöðum og sjoppum þar sem bæði ungir sem aldnir eiga greiðan aðgang að þeim. Í þessum spilakössum er yfirleitt ekki um háar upphæðir að ræða sem lagðar eru undir eða greiddar í vinninga. Það er hins vegar spilamennska á netinu sem lagt getur fjárhag einstaklinga í rúst og þar með heimilislíf og hjónabönd. Nokkur dæmi munu vera um slíkt, þótt það fari ekki hátt. Formaður Samtaka áhugafólks um spilafíkn - skammstafað SÁS- Júlíus Þór Júlíusson hefur kynnst mörgum átakanlegum dæmum um spílafíkn og lýsir þeim hér í blaðinu: „Í síðustu viku hringdi í mig maður og sagði mér að konan hans væri búin að eyða á þriðju milljón króna í fjárhættuspil á netinu á nokkrum dögum." Annar maður hafði samband við samtökin í nóvember og hafði hann eytt 2,7 milljónum króna á netinu á 10 dögum í fjárhættuspil. Júlíus segir í Fréttablaðinu að spilafíklar flýji oft inn á heimili sín og spili þar í einrúmi. Þeir virðast sumir hverjir ekki vilja láta sjá sig í opnum spilasölum og spila því heima hjá sér. Nokkur dæmi munu vera um það frá síðasta ári að spílafíklar hafi framið sjálfsmorð, vegna fíknar sinnar og þeir hafa þá væntanlega verið búnir að rústa fjárhag sínum og fjölskyldunnar. Langstærstur hluti þeirra sem leita til SÁS spilar á netinu. Þar er bæði áhættan og gróðavonin meiri. Spilavítin á netinu eru erlendis og því getur verið erfitt að takmarka aðgang að þeim. Samtökin hafa nú í undirbúningi greinargerð til dómsmálaráðuneytisins um hvernig hægt sé að loka landinu fyrir erlendum fjárhættuspilasíðum, og hafa rætt þetta mál við dómsmálaráðherra. Spilafíkn er ekkert nýtt fyrirbæri sem hefur komið með spilakössum og netinu. Hér á landi hafa stóru happdrættin þrjú verið starfrækt í tugi ára, og síðan bættust getraunir og Lottó við. Yfirleitt spilar fólk ekki í happdrættunum og tekur þátt í getraunum og Lottói til að styrkja viðkomandi starfsemi, þótt það geti verið ásetningur sumra, heldur er þetta þörfin fyrir spennu og vinningsvon sem rekur fólk almennt til þess. Þá er það opinbert leyndarmál að spilaklúbbar voru starfræktir hér þar sem lagt var undir, og talað um töluverðar upphæðir í þeim efnum. Vera má að þeir séu enn við lýði. Víða í nágrannalöndunum eru starfrækt spilavíti undir ákveðnum reglum og með miklu eftirliti. Þar geta spilafíklar lagt undir takmarkaðar upphæðir og fengið þannig útrás fyrir fíkn sína. Það er athugunarefni hvort slíkt ætti að taka upp hér á landi, með ströngum reglum og ákveðnum takmörkunum. Slíkt myndi líka vera viðbót við þjónustuna við ferðamenn. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kári Jónasson Mest lesið Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun
Frásagnir af spilafíklum sem birtust í Fréttablaðinu í gær, hljóta að vekja marga til umhugsunar um spilakassa, og hvert það getur leitt að ánetjast þeim. Hér á landi eru nú upp undir eitt þúsund spilakassar, og flestir þeirra eru á veitingastöðum og sjoppum þar sem bæði ungir sem aldnir eiga greiðan aðgang að þeim. Í þessum spilakössum er yfirleitt ekki um háar upphæðir að ræða sem lagðar eru undir eða greiddar í vinninga. Það er hins vegar spilamennska á netinu sem lagt getur fjárhag einstaklinga í rúst og þar með heimilislíf og hjónabönd. Nokkur dæmi munu vera um slíkt, þótt það fari ekki hátt. Formaður Samtaka áhugafólks um spilafíkn - skammstafað SÁS- Júlíus Þór Júlíusson hefur kynnst mörgum átakanlegum dæmum um spílafíkn og lýsir þeim hér í blaðinu: „Í síðustu viku hringdi í mig maður og sagði mér að konan hans væri búin að eyða á þriðju milljón króna í fjárhættuspil á netinu á nokkrum dögum." Annar maður hafði samband við samtökin í nóvember og hafði hann eytt 2,7 milljónum króna á netinu á 10 dögum í fjárhættuspil. Júlíus segir í Fréttablaðinu að spilafíklar flýji oft inn á heimili sín og spili þar í einrúmi. Þeir virðast sumir hverjir ekki vilja láta sjá sig í opnum spilasölum og spila því heima hjá sér. Nokkur dæmi munu vera um það frá síðasta ári að spílafíklar hafi framið sjálfsmorð, vegna fíknar sinnar og þeir hafa þá væntanlega verið búnir að rústa fjárhag sínum og fjölskyldunnar. Langstærstur hluti þeirra sem leita til SÁS spilar á netinu. Þar er bæði áhættan og gróðavonin meiri. Spilavítin á netinu eru erlendis og því getur verið erfitt að takmarka aðgang að þeim. Samtökin hafa nú í undirbúningi greinargerð til dómsmálaráðuneytisins um hvernig hægt sé að loka landinu fyrir erlendum fjárhættuspilasíðum, og hafa rætt þetta mál við dómsmálaráðherra. Spilafíkn er ekkert nýtt fyrirbæri sem hefur komið með spilakössum og netinu. Hér á landi hafa stóru happdrættin þrjú verið starfrækt í tugi ára, og síðan bættust getraunir og Lottó við. Yfirleitt spilar fólk ekki í happdrættunum og tekur þátt í getraunum og Lottói til að styrkja viðkomandi starfsemi, þótt það geti verið ásetningur sumra, heldur er þetta þörfin fyrir spennu og vinningsvon sem rekur fólk almennt til þess. Þá er það opinbert leyndarmál að spilaklúbbar voru starfræktir hér þar sem lagt var undir, og talað um töluverðar upphæðir í þeim efnum. Vera má að þeir séu enn við lýði. Víða í nágrannalöndunum eru starfrækt spilavíti undir ákveðnum reglum og með miklu eftirliti. Þar geta spilafíklar lagt undir takmarkaðar upphæðir og fengið þannig útrás fyrir fíkn sína. Það er athugunarefni hvort slíkt ætti að taka upp hér á landi, með ströngum reglum og ákveðnum takmörkunum. Slíkt myndi líka vera viðbót við þjónustuna við ferðamenn.
Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun
Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun