Chernobyl Þórarinn Þórarinsson skrifar 7. júní 2019 07:15 Þótt engin sé ég hópsálin, þá bara verð ég, eins og allir, að tala um Chernobyl-sjónvarpsþættina. Þurfti bara fyrst að friða tjáningarþörf kvikmyndagagnrýnandans með því að láta stjörnurnar tala. Þótt ég eigi að vera kominn með nokkuð harðan skráp þá gengu þessir þættir svo nærri mér að mín heittelskaða þurfti að beita mig sovéskum heraga til þess að koma mér í gegnum þá. Kannski var ég svona viðkvæmur, vitandi hvað beið þeirra sem urðu fyrir ofanfallinu, vegna þess að krabbi kleip nýlega undan mér eitt eista og þar með helming karlmennskunnar. Eða vegna þess að ég er kaldastríðsbarn. Var fimmtán ára þegar slysið varð og man allt of vel eftir þessu og alíslenskum eiginhagsmunaáhyggjum af því að Prins Pólóið okkar yrði geislavirkt. Held samt að fyrst og fremst hafi þessir þættir vakið hjá mér lamandi ótta við framtíðina og þá ömurlegu staðreynd að heimurinn er í dag límdur saman á lyginni, nákvæmlega eins og Sovétríkin á sínum tíma. Ástandið er bara verra þar sem nú er Sovétið normið. Blinduð af gasljósum, falsfréttum, valkvæðum staðreyndum, hugtakabrenglun og Nóaflóði heimsku og stjórnlauss ofstopa á samfélagsmiðlum erum við eins og félagi Akimov og hvorki þorum, viljum né getum stigið á bremsuna. Samfélög sem hverfast um útblásinn lygakjarna eru dæmd til þess að springa og þegar það gerist verða afleiðingarnar langvarandi og skelfilegar. Eins og í Chernobyl. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Þórarinn Þórarinsson Mest lesið Halldór 23.8.2025 Halldór Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir Skoðun Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun
Þótt engin sé ég hópsálin, þá bara verð ég, eins og allir, að tala um Chernobyl-sjónvarpsþættina. Þurfti bara fyrst að friða tjáningarþörf kvikmyndagagnrýnandans með því að láta stjörnurnar tala. Þótt ég eigi að vera kominn með nokkuð harðan skráp þá gengu þessir þættir svo nærri mér að mín heittelskaða þurfti að beita mig sovéskum heraga til þess að koma mér í gegnum þá. Kannski var ég svona viðkvæmur, vitandi hvað beið þeirra sem urðu fyrir ofanfallinu, vegna þess að krabbi kleip nýlega undan mér eitt eista og þar með helming karlmennskunnar. Eða vegna þess að ég er kaldastríðsbarn. Var fimmtán ára þegar slysið varð og man allt of vel eftir þessu og alíslenskum eiginhagsmunaáhyggjum af því að Prins Pólóið okkar yrði geislavirkt. Held samt að fyrst og fremst hafi þessir þættir vakið hjá mér lamandi ótta við framtíðina og þá ömurlegu staðreynd að heimurinn er í dag límdur saman á lyginni, nákvæmlega eins og Sovétríkin á sínum tíma. Ástandið er bara verra þar sem nú er Sovétið normið. Blinduð af gasljósum, falsfréttum, valkvæðum staðreyndum, hugtakabrenglun og Nóaflóði heimsku og stjórnlauss ofstopa á samfélagsmiðlum erum við eins og félagi Akimov og hvorki þorum, viljum né getum stigið á bremsuna. Samfélög sem hverfast um útblásinn lygakjarna eru dæmd til þess að springa og þegar það gerist verða afleiðingarnar langvarandi og skelfilegar. Eins og í Chernobyl.