Ég er 32. í röð afkomenda Egils Skallagrímssonar í beinan legg. Fyrir nokkrum árum gaf ég út bókina Hetjur og hugarvíl um geðveiki í Íslendingasögum. Ég gerði hlut Egils sem stærstan enda er hann með langflestar geðgreiningar allra í sögunum (drykkjusýki, geðhvörf, mótþróafrekjuröskun, þráhyggja, siðblinda o.fl.). Einhverju sinni var ég spurður í sjónvarpsviðtali hvar Egill væri staddur í nútímanum hefði hann lifað. Ég sagði að hann væri sennilega gildur Framsóknarbóndi í sveit á kafi í sjálfhverfri eiginhagsmunagæslu. Hann hefði í lifanda lífi stundað alls kyns fjármálabrask og m.a. komið peningunum sínum undan í öruggt skattaskjól að Mosfelli.
Þessi orð fóru illa í marga. Þekkt Framsóknarkona hringdi og átaldi mig fyrir að láta að því liggja að fjármálaspilling þrifist kringum Framsóknarflokkinn. Allir vissu að svo væri ekki. Afkomendur Egils höfðu líka samband og voru mér reiðir fyrir að orða kallinn við Framsókn. Hann hefði verið maður hins frjálsa framtaks bæði í drápum og fjármálavafstri svo að hann hefði örugglega verið í Sjálfstæðisflokknum.
Á dögunum dreymdi mig Egil afa minn. Hann stóð yfir mér þungbrýnn og reiður á svip og fór með þessa vísu:
Seint mun kvinnan Sigmundar
segja allt af létta,
farinn er ég úr Framsóknar-
flokknum eftir þetta.
Hann gekk snúðugt að dyrunum og sagði: „Nú er ég genginn í Sjálfstæðisflokkinn. Það er nefnilega allt annað að eiga fé í skattaskjóli að Mosfelli en á Tortólaeyjum.“
