Hef aldrei farið í launkofa með ótta minn við allar breytingar. Hann er yfirþyrmandi þessa dagana. Óðfluga nálgast 23. afmælisdagurinn minn. Síðan er tímaspursmál hvenær ég verð 24 ára, þá þrítug og varla endar þetta öðruvísi en með dauða. Í millitíðinni neyðist ég til að erfa þetta land.
Þjóðarlíkaminn er lurkum laminn. Einhver kveikti ljósin í síðustu viku og út um sprungur á drullugum baðflísum skutust óteljandi silfurskottur. Stefið var kunnuglegt. Mýmörg mannkynssöguleg fordæmi eru fyrir því að forréttindakarl með afleitt gildismat, undirhökukraga og hlass af auðæfum kútvelti samfélagi. Áður var hann með púðraða hárkollu, veldissprota og makkarónumylsnu á hökunni. Nú er hann spilltur og þéttholda, potandi í nautaribeye á grilli í Garðabænum.
Síðasta vika var sveipuð rómantískum fortíðarblæ líkt og fátt hefði breyst áratugum saman. Hugsjónakarlar í fjölmiðlum afhjúpuðu syndumspillta karla með völd sem voru loks analíseraðir af menntakörlum með siðferðilegt innsæi. Við sögu komu krúttlega veruleikafirrtar eiginkonur, passífar, enda ekki í eldlínu. Vildu láta skjóta sér út í geim. Yndisleg grínfrétt í alvöruþunganum. Að gegna svo hugljúfu hlutverki er ómótstæðilegt. Langaði helst að skella mér í lagningu, hlekkja mig við eldhúskrók, svífa um í þyngdarleysi gömlu tímanna. Vera eiginkona valdakarls og hverfa inn í stemninguna.
Hræðslan við breytingar gerir samfélag í formalíni eftirsóknarvert. Að rölta ævina á enda í lognmollu og firrt ábyrgð virkar freistandi. Því ekkert er óttanum við breytingar yfirsterkara en ef til vill þráin eftir þeim.
