Býrð. Þú. Langt. Upp. Coonagh? Sara McMahon skrifar 30. september 2014 07:00 Fyrir óralöngu síðan flutti ég til föðurlandsins. Ég fékk inni hjá föðurbróður mínum og fjölskyldu hans í heimaborginni Limerick og ég var nokkuð fljót að aðlagast nýjum háttum og lífi. Það er að segja fyrir utan tvennt: Skólabúninginn sem ég þurfti að klæðast og mállýskunni sem ákveðinn hópur borgarbúa talaði. Frændur mínir sögðu mér að ef ég fyndi mig í þeirri aðstöðu að skilja ekki eitthvað sem við mig væri sagt, væri sniðugast að brosa vinalega og kinka kolli. Þetta reyndist hið þokkalegasta ráð – eða allt þar til ég var á leið heim eina nótt eftir kvöld á kránni. Í þá daga tíðkaðist að námsmenn söfnuðust við leigubílastöð sem ók fólki heim fyrir fast verð, nema hver leigubíll var fylltur af fólki sem átti leið í sama hverfið. Þar sem ég bjó svolítið fyrir utan borgina var mér alltaf skutlað síðast heim og þetta tiltekna kvöld ákvað leigubílstjórinn að halda uppi samræðum á meðan á akstri stóð. Ég skildi því miður aðeins orð og orð af því sem maðurinn sagði og á meðan hann lét dæluna ganga, brosti ég og kinkaði látlaust kolli. Svo tók ég allt í einu eftir því að bílstjórinn starði í forundran á mig í baksýnisspeglinum. Það kom á mig svolítið fát og afsakandi sagðist ég ekki hafa heyrt almennilega það sem hann sagði. Bílstjórinn endurtók sig og aftur skildi ég ekki neitt. Hann endurtók sig í þriðja, og svo fjórða sinn, þar til hann loks mataði hvert orð ofan í mig skýrt og skorinort: „Do. You. Live. Far. Up. Coonagh?“ Í þetta sinn svaraði ég neitandi, ég átti alls ekki heima mjög langt upp Coonagh-götu eins og ég hafði upphaflega gefið til kynna með krónískum höfuðhreyfingum. Hver er tilgangurinn með því að rifja upp þessa sögu núna, kann einhver að spyrja? Satt að segja veit ég það ekki. Atvikið rifjaðist einfaldlega upp fyrir mér eftir umræður síðustu vikna um nýja fjárlagafrumvarpið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sara McMahon Mest lesið Hví styður Ísland vopnakaup fyrir Úkraínu? Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Misnotkun veikindaréttar á vinnumarkaði? Sunna Arnardóttir Skoðun Hvað á ég að gera við barnið mitt? Ólöf Hugrún Valdimarsdóttir Skoðun Wolt tekur hlutverk sitt á Íslandi alvarlega Elisabeth Stenersen Skoðun Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Geirfuglar Sigríðar Hagalín Þór Saari Skoðun Deildarstýri – deildarstýra – deildarstjóri Ellen Ýr Aðalsteinsdóttir Skoðun Hvað skiptir þig máli? Einföld leið til að bæta heilbrigðisþjónustu Marta Jóns Hjördísardóttir Skoðun Á hvaða stefnu erum við? Thelma Þorbjörg Sigurðardóttir Skoðun Þegar réttindin þín eru tekin í burtu af stjórnvöldum Jón Frímann Jónsson Skoðun
Fyrir óralöngu síðan flutti ég til föðurlandsins. Ég fékk inni hjá föðurbróður mínum og fjölskyldu hans í heimaborginni Limerick og ég var nokkuð fljót að aðlagast nýjum háttum og lífi. Það er að segja fyrir utan tvennt: Skólabúninginn sem ég þurfti að klæðast og mállýskunni sem ákveðinn hópur borgarbúa talaði. Frændur mínir sögðu mér að ef ég fyndi mig í þeirri aðstöðu að skilja ekki eitthvað sem við mig væri sagt, væri sniðugast að brosa vinalega og kinka kolli. Þetta reyndist hið þokkalegasta ráð – eða allt þar til ég var á leið heim eina nótt eftir kvöld á kránni. Í þá daga tíðkaðist að námsmenn söfnuðust við leigubílastöð sem ók fólki heim fyrir fast verð, nema hver leigubíll var fylltur af fólki sem átti leið í sama hverfið. Þar sem ég bjó svolítið fyrir utan borgina var mér alltaf skutlað síðast heim og þetta tiltekna kvöld ákvað leigubílstjórinn að halda uppi samræðum á meðan á akstri stóð. Ég skildi því miður aðeins orð og orð af því sem maðurinn sagði og á meðan hann lét dæluna ganga, brosti ég og kinkaði látlaust kolli. Svo tók ég allt í einu eftir því að bílstjórinn starði í forundran á mig í baksýnisspeglinum. Það kom á mig svolítið fát og afsakandi sagðist ég ekki hafa heyrt almennilega það sem hann sagði. Bílstjórinn endurtók sig og aftur skildi ég ekki neitt. Hann endurtók sig í þriðja, og svo fjórða sinn, þar til hann loks mataði hvert orð ofan í mig skýrt og skorinort: „Do. You. Live. Far. Up. Coonagh?“ Í þetta sinn svaraði ég neitandi, ég átti alls ekki heima mjög langt upp Coonagh-götu eins og ég hafði upphaflega gefið til kynna með krónískum höfuðhreyfingum. Hver er tilgangurinn með því að rifja upp þessa sögu núna, kann einhver að spyrja? Satt að segja veit ég það ekki. Atvikið rifjaðist einfaldlega upp fyrir mér eftir umræður síðustu vikna um nýja fjárlagafrumvarpið.
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Hvað skiptir þig máli? Einföld leið til að bæta heilbrigðisþjónustu Marta Jóns Hjördísardóttir Skoðun
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Hvað skiptir þig máli? Einföld leið til að bæta heilbrigðisþjónustu Marta Jóns Hjördísardóttir Skoðun