Innflytjendur óskast Halldór Halldórsson skrifar 1. ágúst 2013 06:00 Allir réttir sem teljast sérstaklega íslenskir eru bragðvondir og ólystugir. Fyrir utan auðvitað pönnuköku- og rúgbrauðsbakstur eigum við okkur enga sérstaka sögu eða hefð í matargerð – í það minnsta ekkert sem við getum verið stolt af. Þó var hér ræktaður aspas fyrir meira en 100 árum og parmesan fluttur inn á sama tíma, en eitthvað brást í millitíðinni. Þorrablótsófögnuðurinn er 70 ára gamalt útspil hótel- og veitingahúsaeigenda – ekki aldagömul hefð. Nóg eigum við af frábæru hráefni, en þegar kemur að því að klambra því saman þá er þú veist, framlag Íslands til „nordic-cuisine,“ flatkaka með hangikjöti. Þess vegna eigum við ekki neins konar skyndibita heldur. Á stjörnutorgi er ekki hægt að fá lambakjötsflís. Á hringveginum fást misþurrir og óaðlaðandi hamborgarar með misdjúpsteiktum frönskum. 80% allra nýrra veitingastaða í Reykjavík eru einhvers konar „diner“-grín og uppfullir af bandarískum íþróttaminjagripum – helst úr íþróttum sem varla hafa verið stundaðar á Íslandi. „Kominn tími á alvöru ameríska „diner burger“-stemningu,“ hugsar annar hver tækifærissinni og meinar auðvitað „virkilega falska og óhugnanlega“ þegar hann segir „alvöru“. Við þurftum útlenska tækifærissinna til að sjá að íslenska lambakjötið væri kjörið hráefni í kebab. Það er ekki einn helvítis veitingastaður sem býður upp á einhvers konar sjávarfangsskyndibita á viðráðanlegu verði – fisk-taco til dæmis – samt erum við fiskveiðiþjóð. Hér er ekki hægt að fá japanskt udon neins staðar, maður þarf að fara alla leið á Flúðir til að fá afrískan mat og 90% prósent af öllum mat sem þykist vera mexíkóskur er í raun frá Texas. Við þurfum að hætta að vísa innflytjendum úr landi og grátbiðja þá um að vera hérna í staðinn. Bara gegn því að þeir geti hrært eina sósu eða eldað eitthvað annað en steingrátt lambalæri, sýnt okkur eitthvað annað en gamlan tennisspaða eða hafnaboltakylfu – og auðvitað það óíslenskasta – haldið verðinu í lægri kantinum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Halldór Halldórsson, Dóri DNA Mest lesið Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Jónsósómi Kristinn H. Gunnarsson Skoðun Áfengi er engin venjuleg söluvara á frjálsum markaði Kristján G. Guðmundsson Skoðun Geirfuglar og flámæli Pétur Már Sigurjónsson Skoðun Hví styður Ísland vopnakaup fyrir Úkraínu? Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Hvað á ég að gera við barnið mitt? Ólöf Hugrún Valdimarsdóttir Skoðun Um flug geirfuglsins Sigríður Hagalín Björnsdóttir Skoðun Geirfuglar Sigríðar Hagalín Þór Saari Skoðun Á hvaða stefnu erum við? Thelma Þorbjörg Sigurðardóttir Skoðun Fljótum við enn sofandi að feigðarósi? Erla Björnsdóttir Skoðun
Allir réttir sem teljast sérstaklega íslenskir eru bragðvondir og ólystugir. Fyrir utan auðvitað pönnuköku- og rúgbrauðsbakstur eigum við okkur enga sérstaka sögu eða hefð í matargerð – í það minnsta ekkert sem við getum verið stolt af. Þó var hér ræktaður aspas fyrir meira en 100 árum og parmesan fluttur inn á sama tíma, en eitthvað brást í millitíðinni. Þorrablótsófögnuðurinn er 70 ára gamalt útspil hótel- og veitingahúsaeigenda – ekki aldagömul hefð. Nóg eigum við af frábæru hráefni, en þegar kemur að því að klambra því saman þá er þú veist, framlag Íslands til „nordic-cuisine,“ flatkaka með hangikjöti. Þess vegna eigum við ekki neins konar skyndibita heldur. Á stjörnutorgi er ekki hægt að fá lambakjötsflís. Á hringveginum fást misþurrir og óaðlaðandi hamborgarar með misdjúpsteiktum frönskum. 80% allra nýrra veitingastaða í Reykjavík eru einhvers konar „diner“-grín og uppfullir af bandarískum íþróttaminjagripum – helst úr íþróttum sem varla hafa verið stundaðar á Íslandi. „Kominn tími á alvöru ameríska „diner burger“-stemningu,“ hugsar annar hver tækifærissinni og meinar auðvitað „virkilega falska og óhugnanlega“ þegar hann segir „alvöru“. Við þurftum útlenska tækifærissinna til að sjá að íslenska lambakjötið væri kjörið hráefni í kebab. Það er ekki einn helvítis veitingastaður sem býður upp á einhvers konar sjávarfangsskyndibita á viðráðanlegu verði – fisk-taco til dæmis – samt erum við fiskveiðiþjóð. Hér er ekki hægt að fá japanskt udon neins staðar, maður þarf að fara alla leið á Flúðir til að fá afrískan mat og 90% prósent af öllum mat sem þykist vera mexíkóskur er í raun frá Texas. Við þurfum að hætta að vísa innflytjendum úr landi og grátbiðja þá um að vera hérna í staðinn. Bara gegn því að þeir geti hrært eina sósu eða eldað eitthvað annað en steingrátt lambalæri, sýnt okkur eitthvað annað en gamlan tennisspaða eða hafnaboltakylfu – og auðvitað það óíslenskasta – haldið verðinu í lægri kantinum.
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun