Ding dong nornin er dauð! Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 12. apríl 2013 07:00 Þetta var meðal athugasemda sem fólk lét út úr sér þegar Margrét Thatcher, fyrrverandi forsætisráðherra Breta, lést um daginn. Hún var óvinsæll stjórnmálamaður svo ekki sé meira sagt og sumar athugasemdanna voru ljótar. Ég viðurkenni að þekkja ekki það vel til stjórnunarhátta Thatcher að geta úttalað mig um þá, svoleiðis, en mér skilst að þeir ríku hafi orðið ríkari í stjórnartíð hennar og þeir fátæku fátækari. Það er aldrei gott. En ein þeirra athugasemda sem ég rak augun í, varð til þess að ég fór að velta allt öðru fyrir mér. Sú athugasemd var eitthvað á þá leið að Járnfrúin hefði verið versti femínisti í heimi og það væri henni að kenna að kona hefði ekki sest í forsætisráðherrastól Bretlands síðan hún vermdi hann. Ég fór að velta fyrir mér hvernig ósjálfrátt eru gerðar kröfur á þær konur sem setjast í valdastól eða komast í stjórnunarstöðu að þær beri hag annarra kvenna sérstaklega fyrir brjósti. Þær séu fyrirmyndir og baráttumanneskjur, í þeirra skjóli sé konum borgið og jafnrétti náð. Ég geri þetta sjálf. Þegar kona varð biskup yfir Íslandi, í fyrsta sinn, varð ég yfir mig spennt yfir því að kona sæti í stóli forsætisráðherra í fyrsta sinn, kona væri forseti Alþingis um leið og að kona hefði verið kosin biskup. Fannst það flott. Gjammaði einmitt eitthvað um „kvennaríkið Ísland“ á Facebook og fannst ákveðnu takmarki náð. En nýjustu tölur um launamun kynjanna segja annað. Einhver benti á í framhaldinu af þessari athugasemd um Thatcher að hún hefði ekki litið á sig sem neinn kyndilbera kvenna, hún hefði ekki verið forsætisráðherra á þeirra forsendum, heldur á sínum eigin og þá gat ég ekki annað en velt því fyrir mér hvort þetta væru ósanngjarnar kröfur á konurnar í valda- og stjórnunarstöðum. Að kynferðið gerði þeim ókleift að sinna starfi sínu á eigin forsendum? Ég fékk engan botn í þessar vangaveltur því í raun er mér fyrirmunað að skilja af hverju jafnrétti er ekki bara sjálfsagt mál. Finnst það svo augljóst. Eða hvað? Svo lengi sem ég finn hjá mér þörf fyrir að gjamma sérstaklega um það á Facebook þegar kona landar góðri vinnu er takmarkinu varla náð. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Öndum rólega Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Þau sem hlaupa í átt að hættunni þegar aðrir flýja Gísli Rafn Ólafsson Skoðun „Akademísk sniðganga“: gaslýsingar og hnignun háskólasamfélagsins Birgir Finnsson Skoðun Þúsundir barna bætast við umferðina Hrefna Sigurjónsdóttir Skoðun Hver lifir á strípuðum bótum? Harpa Sævarsdóttir Skoðun Ferðumst saman í Reykjavík Heiða Björg Hilmisdóttir Skoðun Framtíð villta laxins hangir á bláþræði Elvar Örn Friðriksson Skoðun Fíknisjúkdómur – samfélagsleg ábyrgð sem við þurfum að takast á við Halldór Þór Svavarsson Skoðun Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson Skoðun Hvaða framtíð bíður barna okkar árið 2050? Hafdís Hanna Ægisdóttir Skoðun
Þetta var meðal athugasemda sem fólk lét út úr sér þegar Margrét Thatcher, fyrrverandi forsætisráðherra Breta, lést um daginn. Hún var óvinsæll stjórnmálamaður svo ekki sé meira sagt og sumar athugasemdanna voru ljótar. Ég viðurkenni að þekkja ekki það vel til stjórnunarhátta Thatcher að geta úttalað mig um þá, svoleiðis, en mér skilst að þeir ríku hafi orðið ríkari í stjórnartíð hennar og þeir fátæku fátækari. Það er aldrei gott. En ein þeirra athugasemda sem ég rak augun í, varð til þess að ég fór að velta allt öðru fyrir mér. Sú athugasemd var eitthvað á þá leið að Járnfrúin hefði verið versti femínisti í heimi og það væri henni að kenna að kona hefði ekki sest í forsætisráðherrastól Bretlands síðan hún vermdi hann. Ég fór að velta fyrir mér hvernig ósjálfrátt eru gerðar kröfur á þær konur sem setjast í valdastól eða komast í stjórnunarstöðu að þær beri hag annarra kvenna sérstaklega fyrir brjósti. Þær séu fyrirmyndir og baráttumanneskjur, í þeirra skjóli sé konum borgið og jafnrétti náð. Ég geri þetta sjálf. Þegar kona varð biskup yfir Íslandi, í fyrsta sinn, varð ég yfir mig spennt yfir því að kona sæti í stóli forsætisráðherra í fyrsta sinn, kona væri forseti Alþingis um leið og að kona hefði verið kosin biskup. Fannst það flott. Gjammaði einmitt eitthvað um „kvennaríkið Ísland“ á Facebook og fannst ákveðnu takmarki náð. En nýjustu tölur um launamun kynjanna segja annað. Einhver benti á í framhaldinu af þessari athugasemd um Thatcher að hún hefði ekki litið á sig sem neinn kyndilbera kvenna, hún hefði ekki verið forsætisráðherra á þeirra forsendum, heldur á sínum eigin og þá gat ég ekki annað en velt því fyrir mér hvort þetta væru ósanngjarnar kröfur á konurnar í valda- og stjórnunarstöðum. Að kynferðið gerði þeim ókleift að sinna starfi sínu á eigin forsendum? Ég fékk engan botn í þessar vangaveltur því í raun er mér fyrirmunað að skilja af hverju jafnrétti er ekki bara sjálfsagt mál. Finnst það svo augljóst. Eða hvað? Svo lengi sem ég finn hjá mér þörf fyrir að gjamma sérstaklega um það á Facebook þegar kona landar góðri vinnu er takmarkinu varla náð.
Fíknisjúkdómur – samfélagsleg ábyrgð sem við þurfum að takast á við Halldór Þór Svavarsson Skoðun
Fíknisjúkdómur – samfélagsleg ábyrgð sem við þurfum að takast á við Halldór Þór Svavarsson Skoðun