Hin ávanabindandi sigurvíma Álfrún Pálsdóttir skrifar 21. maí 2013 10:00 Í sumar fagna ég því að heil átta ár eru síðan ég hóf minn feril sem knattspyrnuáhangandi. Ég er ein af þessum svokölluðu „antisportistum“ sem æfði hestaíþróttir og samkvæmisdans á yngri árum á meðan ég hræddist bolta. Hljóp á eftir honum fyrir kurteisissakir í leikfimi í grunnskóla en reyndi að forðast það eins og heitan eldinn að snerta boltann. Ég komst þó ekki hjá því að vita að fótbolti væri vinsæl íþrótt hér á landi. Faðir minn dró mig stundum á völlinn þar sem ég eyddi tímanum í dagdrauma uppi í stúku. Í einni ferðinni standa pulsurnar í Akraborginni upp úr. Hitt sem stendur upp úr var þegar allsber maður hljóp inn á Laugardalsvöllinn og stöðvaði leikinn. Mér fannst þetta stórmerkilegur atburður og hugsaði lengi eftir á hvað hefði orðið um aumingjans manninn eftir að öryggisverðirnir yfirbuguðu hann á grasflötinni. Þessi tiltölulega nýtilkomni áhugi minn á tuðrusparkinu kom mér á óvart því ég ætlaði ekki að láta glepjast þrátt fyrir þátttöku bóndans. Mætti fyrir kurteisissakir upp í stúku, með sólgleraugu og fylgdist meira með fólkinu í kring en leiknum sjálfum. Var í raun sama um úrslitin, eða lét sem mér væri það. Svo gerðist eitthvað. „Antisportistinn“ sem hafði alltaf tekið dansgólfið á Sirkus fram yfir knattspyrnustúkuna um helgar sá ljósið. Í dag hef ég setið í flestum stúkum landsins, veit hvar bestu stæðin er að finna og hvaða völlur er barnvænstur. Ég er nú að halda með fjórða liðinu á höfuðborgarsvæðinu og hef klappað fyrir tveimur fyrir utan landsteinana. Ég les meira að segja vefsíður tileinkaðar íþróttinni, ekki bara af skyldurækni. Loksins hef ég líka náð tökum á rangstöðureglunni. Hvern hefði grunað? En ég er líka búin að komast að því hvers vegna ég vildi sem minnst af íþróttinni vita í byrjun. Knattspyrna er einstaklega taugatrekkjandi leikur. Þunn lína milli hláturs og gráts. En eins ömurlegt og það er þegar þínu liði gengur illa þá er gleðin sem fylgir sigri frábær. Já, sigurvíman er ávanabindandi eins og aðrar vímur og gerir það að verkum að maður mætir ár eftir ár, með hjartað í buxunum til að klappa fyrir sínum mönnum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Álfrún Pálsdóttir Mest lesið Kjósum sterkan leiðtoga Guðlaug Hrönn Jóhannsdóttir Skoðun Halla Hrund - Þarf fólk eins og þig, fyrir fólk eins og mig? Tómas Ellert Tómasson Skoðun Sjókvíafúskið mikla Rán Flygenring Skoðun Munu kosningar bjarga Bretlandi? Guðmundur Einarsson Skoðun Síðasti naglinn í líkkistu innanlandsflugs? Eiður Ragnarsson Skoðun Vonandi endurtekur sagan sig! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun Framúrskarandi forseti Ásdís Ólafsdóttir Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun Minnislausir molbúar Melkorka Ólafsdóttir Skoðun
Í sumar fagna ég því að heil átta ár eru síðan ég hóf minn feril sem knattspyrnuáhangandi. Ég er ein af þessum svokölluðu „antisportistum“ sem æfði hestaíþróttir og samkvæmisdans á yngri árum á meðan ég hræddist bolta. Hljóp á eftir honum fyrir kurteisissakir í leikfimi í grunnskóla en reyndi að forðast það eins og heitan eldinn að snerta boltann. Ég komst þó ekki hjá því að vita að fótbolti væri vinsæl íþrótt hér á landi. Faðir minn dró mig stundum á völlinn þar sem ég eyddi tímanum í dagdrauma uppi í stúku. Í einni ferðinni standa pulsurnar í Akraborginni upp úr. Hitt sem stendur upp úr var þegar allsber maður hljóp inn á Laugardalsvöllinn og stöðvaði leikinn. Mér fannst þetta stórmerkilegur atburður og hugsaði lengi eftir á hvað hefði orðið um aumingjans manninn eftir að öryggisverðirnir yfirbuguðu hann á grasflötinni. Þessi tiltölulega nýtilkomni áhugi minn á tuðrusparkinu kom mér á óvart því ég ætlaði ekki að láta glepjast þrátt fyrir þátttöku bóndans. Mætti fyrir kurteisissakir upp í stúku, með sólgleraugu og fylgdist meira með fólkinu í kring en leiknum sjálfum. Var í raun sama um úrslitin, eða lét sem mér væri það. Svo gerðist eitthvað. „Antisportistinn“ sem hafði alltaf tekið dansgólfið á Sirkus fram yfir knattspyrnustúkuna um helgar sá ljósið. Í dag hef ég setið í flestum stúkum landsins, veit hvar bestu stæðin er að finna og hvaða völlur er barnvænstur. Ég er nú að halda með fjórða liðinu á höfuðborgarsvæðinu og hef klappað fyrir tveimur fyrir utan landsteinana. Ég les meira að segja vefsíður tileinkaðar íþróttinni, ekki bara af skyldurækni. Loksins hef ég líka náð tökum á rangstöðureglunni. Hvern hefði grunað? En ég er líka búin að komast að því hvers vegna ég vildi sem minnst af íþróttinni vita í byrjun. Knattspyrna er einstaklega taugatrekkjandi leikur. Þunn lína milli hláturs og gráts. En eins ömurlegt og það er þegar þínu liði gengur illa þá er gleðin sem fylgir sigri frábær. Já, sigurvíman er ávanabindandi eins og aðrar vímur og gerir það að verkum að maður mætir ár eftir ár, með hjartað í buxunum til að klappa fyrir sínum mönnum.
Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun
Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun