Júróvísa Kjartan Guðmundsson skrifar 16. maí 2013 14:00 Jæja, það fer víst ekki framhjá neinum að í dag er haldinn hátíðlegur alþjóðlegur Eurovision-dagur um víða veröld og ósköp fátt sem flest okkar geta gert í því. Sjálfur hef ég farið í gegnum hin sígildu fimm stig sorgarinnar þegar kemur að Söngvakeppninni; að fylgjast með af gríðarlegum, óbeisluðum og einlægum áhuga sem krakki, þykjast ekki horfa en gera það samt í laumi sem táningur (rétt eins og með Dallas, eins og Sverrir Stormsker benti á hér um árið), þykja þetta allt saman óskaplega flippað og fyndið á kaldhæðinn hátt sem menntaskólanemi, vera gjörsamlega formyrkvaður og skítsama sem nýlega fullorðinn og að lokum klárað hringinn og orðið áhugasamur á ný í gegnum unga dóttur sem veit fátt skemmtilegra en hamaganginn í kringum Eurovision. Blaðamaður Guardian hrakti í vikunni algengar goðsagnir um keppnina eins og þær horfa við honum úti í Bretlandi, þar sem tortryggin viðhorf í garð hennar hafa viðgengist lengur en elstu menn muna. Helstu mýturnar telur blaðamaðurinn meðal annars þær að Austur-Evrópa hafi rænt Eurovision (og bendir á að á síðustu árum hafa sigurvegararnir komið frá Svíþjóð, Þýskalandi, Rússlandi, Grikklandi, Noregi og Úkraínu, svo dæmi séu tekin), að nágrannar kjósi alltaf hverjir aðra (sameiginleg menning en ekki blind hollusta), að alls kyns barbabrellur skipti meiru máli en sjálf tónlistin þegar kemur að líklegum sigurvegurum (hvort atriðið byggði fremur á trixum á síðasta ári, Loreen sem vann eða rússnesku ömmurnar sem unnu ekki?) og að ALLIR fyrirlíti Bretland (bull). Þá halda ótalmargir því fram að öll lögin sem hljómað hafa í Eurovision í tæplega sextíu ára sögu keppninnar séu léleg. Með fullri virðingu fyrir persónulegum skoðunum smekk hvers og eins, þá verður að segjast að slíkar ályktanir anga nánast af þröngsýni og þrjósku. Ég skora hér með á hverja sem er að vaða í gegnum þær þúsundir laga sem keppnin hefur alið af sér og segja svo, í fullri einlægni, að ekkert þeirri hreyfi hið minnsta við þeim. Sá sem getur það verður svo krýndur „Nagli ársins“ við hátíðlega athöfn í Eldborgarsal Hörpu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Vorstjarnan hans Gunnars Smára? Guðbergur Egill Eyjólfsson Skoðun Ofurgróði sjávarútvegs? – Hættið að afvegaleiða! Elliði Vignisson Skoðun „Fáum við einkunn fyrir þetta?“ Hulda Dögg Proppé Skoðun Rafbíllinn er ekki bara umhverfisvænn – hann er líka hagkvæmari Óskar Páll Þorgilsson Skoðun Hrossakjöt, hroki og hleypidómar Kristján Logason Skoðun „Þú verður aldrei nóg“ - Ástæður þess að kerfið bregst innflytjendum Ian McDonald Skoðun Laun kvenna og karla í aðildarfélögum ASÍ og BSRB árið 2024 Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir Skoðun Að byggja upp á Bakka Hjálmar Bogi Hafliðason Skoðun Sjávarútvegur er undirstöðuatvinnuvegur – ekki einangruð tekjulind Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Fiskeldi og samfélagsábyrgð Eyjólfur Ármannsson Skoðun
Jæja, það fer víst ekki framhjá neinum að í dag er haldinn hátíðlegur alþjóðlegur Eurovision-dagur um víða veröld og ósköp fátt sem flest okkar geta gert í því. Sjálfur hef ég farið í gegnum hin sígildu fimm stig sorgarinnar þegar kemur að Söngvakeppninni; að fylgjast með af gríðarlegum, óbeisluðum og einlægum áhuga sem krakki, þykjast ekki horfa en gera það samt í laumi sem táningur (rétt eins og með Dallas, eins og Sverrir Stormsker benti á hér um árið), þykja þetta allt saman óskaplega flippað og fyndið á kaldhæðinn hátt sem menntaskólanemi, vera gjörsamlega formyrkvaður og skítsama sem nýlega fullorðinn og að lokum klárað hringinn og orðið áhugasamur á ný í gegnum unga dóttur sem veit fátt skemmtilegra en hamaganginn í kringum Eurovision. Blaðamaður Guardian hrakti í vikunni algengar goðsagnir um keppnina eins og þær horfa við honum úti í Bretlandi, þar sem tortryggin viðhorf í garð hennar hafa viðgengist lengur en elstu menn muna. Helstu mýturnar telur blaðamaðurinn meðal annars þær að Austur-Evrópa hafi rænt Eurovision (og bendir á að á síðustu árum hafa sigurvegararnir komið frá Svíþjóð, Þýskalandi, Rússlandi, Grikklandi, Noregi og Úkraínu, svo dæmi séu tekin), að nágrannar kjósi alltaf hverjir aðra (sameiginleg menning en ekki blind hollusta), að alls kyns barbabrellur skipti meiru máli en sjálf tónlistin þegar kemur að líklegum sigurvegurum (hvort atriðið byggði fremur á trixum á síðasta ári, Loreen sem vann eða rússnesku ömmurnar sem unnu ekki?) og að ALLIR fyrirlíti Bretland (bull). Þá halda ótalmargir því fram að öll lögin sem hljómað hafa í Eurovision í tæplega sextíu ára sögu keppninnar séu léleg. Með fullri virðingu fyrir persónulegum skoðunum smekk hvers og eins, þá verður að segjast að slíkar ályktanir anga nánast af þröngsýni og þrjósku. Ég skora hér með á hverja sem er að vaða í gegnum þær þúsundir laga sem keppnin hefur alið af sér og segja svo, í fullri einlægni, að ekkert þeirri hreyfi hið minnsta við þeim. Sá sem getur það verður svo krýndur „Nagli ársins“ við hátíðlega athöfn í Eldborgarsal Hörpu.
Laun kvenna og karla í aðildarfélögum ASÍ og BSRB árið 2024 Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir Skoðun
Sjávarútvegur er undirstöðuatvinnuvegur – ekki einangruð tekjulind Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun
Laun kvenna og karla í aðildarfélögum ASÍ og BSRB árið 2024 Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir Skoðun
Sjávarútvegur er undirstöðuatvinnuvegur – ekki einangruð tekjulind Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun