Þau, eina ferðina enn Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 20. nóvember 2013 06:00 Framkvæmdir í heimahúsi eru spennandi. Þó geta þær orðið þreytandi þegar verkið dregst. Ég þekki það vel, við hjónin teljum okkur þúsund þjala smiði og fáum reglulega nýjar hugmyndir sem við verðum að framkvæma, tafarlaust. Stundum erum við með mörg verk á könnunni í einu. Þau ganga misvel. Einhverjum þeirra ljúkum við strax með stæl meðan önnur geta tekið mánuði og jafnvel ár með tilheyrandi raski á heimilislífi og truflunum. Nágrannar okkar fara ekki varhluta af þessari framkvæmdagleði og drunur í steinborum, fræsurum og hamarshögg eru stór hluti af sambýlinu við okkur. Þeir hafa sem betur fer langlundargeð blessaðir, eða það skulum við vona. Börnunum á heimilinu líkar þetta illa. Þeim leiðist hávaðinn í borvélinni og hlaupa í skjól í öðrum vistarverum þegar þau sjá hana á lofti. Þau fundu loks upp á því að skella á sig heyrnarhlífum þegar verst lætur og láta þannig hasarinn yfir sig ganga. Nú brá svo við að granni minn stóð í einhverjum stórræðum um daginn. Háværar drunur skullu á okkur eins og skerandi öskur og veggir nötruðu. Ekki heyrðist mannsins mál í íbúðinni og ekki var nokkur leið fyrir okkur mæðgurnar að eiga orðaskipti gegnum hávaðann. Hún skellti hins vegar fumlaust á sig heyrnarhlífunum eins og þaulvanur iðnaðarmaður og rétti mér aðrar. Ég setti þær upp. Við ristuðum okkur svo brauð og borðuðum þegjandi hvor gegnt annarri við eldhúsborðið, með hlífarnar á hausnum. Þetta gekk svo sem ágætlega og rétt um það bil sem við höfðum lokið við brauðið og ég var að byrja á seinni kaffibollanum datt allt í dúnalogn. Framkvæmdum lokið þann daginn. Það rann upp fyrir mér að sennilega drykkju nágrannar mínir kaffið sitt einmitt svona, helgi eftir helgi, með heyrnarhlífar á hausnum, meðan við hjónin færum hamförum. Það var ekki laust við að ég skammaðist mín örlítið. Þar sem ég saup á bollanum rann það líka upp fyrir mér að sennilega hefðu aðrir íbúar hússins skrifað þennan hávaða undir eins á mig. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Heiðmörk: Gaddavír og girðingar Auður Kjartansdóttir Skoðun Tuttugu ár af röddum sem áður voru þaggaðar, og framtíðin er okkar Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Halldór 24.05.2025 Halldór Hamas og átökin við Ísrael – hvað er ekki sagt upphátt? Einar G Harðarson Skoðun #blessmeta - önnur grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir Skoðun Stéttarkerfi Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Daði Már týnir sjálfum sér Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Matvælaverð hefur nær þrefaldast frá stofnun Viðskiptaráðs! Sigríður Ingibjörg Ingadóttir Skoðun Er sanngjarnt að hækka virðisaukaskatt á mat og gistingu til að láta erlenda ferðamenn borga meira? Þórir Garðarsson Skoðun Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir Skoðun
Framkvæmdir í heimahúsi eru spennandi. Þó geta þær orðið þreytandi þegar verkið dregst. Ég þekki það vel, við hjónin teljum okkur þúsund þjala smiði og fáum reglulega nýjar hugmyndir sem við verðum að framkvæma, tafarlaust. Stundum erum við með mörg verk á könnunni í einu. Þau ganga misvel. Einhverjum þeirra ljúkum við strax með stæl meðan önnur geta tekið mánuði og jafnvel ár með tilheyrandi raski á heimilislífi og truflunum. Nágrannar okkar fara ekki varhluta af þessari framkvæmdagleði og drunur í steinborum, fræsurum og hamarshögg eru stór hluti af sambýlinu við okkur. Þeir hafa sem betur fer langlundargeð blessaðir, eða það skulum við vona. Börnunum á heimilinu líkar þetta illa. Þeim leiðist hávaðinn í borvélinni og hlaupa í skjól í öðrum vistarverum þegar þau sjá hana á lofti. Þau fundu loks upp á því að skella á sig heyrnarhlífum þegar verst lætur og láta þannig hasarinn yfir sig ganga. Nú brá svo við að granni minn stóð í einhverjum stórræðum um daginn. Háværar drunur skullu á okkur eins og skerandi öskur og veggir nötruðu. Ekki heyrðist mannsins mál í íbúðinni og ekki var nokkur leið fyrir okkur mæðgurnar að eiga orðaskipti gegnum hávaðann. Hún skellti hins vegar fumlaust á sig heyrnarhlífunum eins og þaulvanur iðnaðarmaður og rétti mér aðrar. Ég setti þær upp. Við ristuðum okkur svo brauð og borðuðum þegjandi hvor gegnt annarri við eldhúsborðið, með hlífarnar á hausnum. Þetta gekk svo sem ágætlega og rétt um það bil sem við höfðum lokið við brauðið og ég var að byrja á seinni kaffibollanum datt allt í dúnalogn. Framkvæmdum lokið þann daginn. Það rann upp fyrir mér að sennilega drykkju nágrannar mínir kaffið sitt einmitt svona, helgi eftir helgi, með heyrnarhlífar á hausnum, meðan við hjónin færum hamförum. Það var ekki laust við að ég skammaðist mín örlítið. Þar sem ég saup á bollanum rann það líka upp fyrir mér að sennilega hefðu aðrir íbúar hússins skrifað þennan hávaða undir eins á mig.
Matvælaverð hefur nær þrefaldast frá stofnun Viðskiptaráðs! Sigríður Ingibjörg Ingadóttir Skoðun
Er sanngjarnt að hækka virðisaukaskatt á mat og gistingu til að láta erlenda ferðamenn borga meira? Þórir Garðarsson Skoðun
Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir Skoðun
Matvælaverð hefur nær þrefaldast frá stofnun Viðskiptaráðs! Sigríður Ingibjörg Ingadóttir Skoðun
Er sanngjarnt að hækka virðisaukaskatt á mat og gistingu til að láta erlenda ferðamenn borga meira? Þórir Garðarsson Skoðun
Konum í afplánun fjölgar: Með flókin áföll á bakinu Tinna Eyberg Örlygsdóttir,Sigríður Ella Jónsdóttir Skoðun