Blessaðar kleinurnar Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 17. október 2012 06:00 Það skrjáfar í yfirhöfnum meðan fólk kemur sér fyrir. Það dregur upp möppur og skriffæri og dreifir úr pappírum á borðin fyrir framan sig. Flestir eru með bókina. Margir með eldri útgáfur, innbundnar með gyllingu og gulnaðar síður, lúnar af notkun. Það eru nokkrar mínútur þangað til tíminn hefst og fólk blaðar í bókunum. Lesgleraugun eru komin á nefið og einhverjir skrafa saman, þarna þekkist annar hver maður, að mér virðist. Ég þekki engan. Þegar ég horfi í kringum mig rennur upp fyrir mér að ég á fáa jafnaldra í salnum, ef nokkra, og fæ skyndilega á tilfinninguna að ég hafi villst þarna inn. Ég heyri menn út undan mér spjalla um sögupersónurnar úr bókinni. Gantast létt með samskipti þeirra eins og um góða vini þeirra sé að ræða. Ég get ekki gantast við neinn og vildi óska að ég væri farin að nota lesgleraugu svo ég geti þóst vera að pússa þau. Sessunautur minn er einmitt að hlæja að einhverju með sjálfri sér þegar hún snýr sér að mér og segir að hún hafi hitt mann frammi áðan, „sem hafði aldrei lesið bókina, hugsaðu þér!" Ég kinka vandræðalega kolli og vona að hún sjái ekki bókina fyrir framan mig, glænýja kilju, sem aldrei hefur verið flett! Það brakar í kilinum þegar ég opna hana og ég get ekkert annað en vonað að ilmurinn af nýprentuðum blaðsíðunum berist ekki yfir allan salinn. Hvernig datt mér í hug að skrá mig á Njálunámskeið, ólesin? En svo hefst yfirferðin og hópurinn þagnar. Ég gleymi stund og stað þegar þessi frægasta Íslendingasaga lifnar við í munni kennarans og litríkar persónurnar stökkva fram í fullum herklæðum. Höggvandi menn í herðar niður eins og gengur. Skyndilega er svo komið hlé og menn standa upp og teygja úr sér, stinga lesgleraugunum í brjóstvasann. Ég renn á kaffiilminn eins og hinir. Það er boðið upp á kleinur. Fólk hópast kringum kleinurnar og skrafar saman, en ekki um bókina. Það skrafar saman um veðrið! Þann málaflokk þekki ég auðvitað jafn vel og hver annar og þarf engin lesgleraugu til að taka þátt, einungis kaffibolla í hönd og kleinu. „Voðalegur rigningasuddi hefur þetta verið," segi ég og bít í. „Já, segðu," segir sessunautur minn og fær sér sopa. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson Skoðun Ríkisstjórn sem skeytir engu Diljá Matthíasardóttir Skoðun Styðjum þá sem bjarga okkur Jens Garðar Helgason Skoðun Elsku ASÍ, bara… Nei Sunna Arnardóttir Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir Skoðun
Það skrjáfar í yfirhöfnum meðan fólk kemur sér fyrir. Það dregur upp möppur og skriffæri og dreifir úr pappírum á borðin fyrir framan sig. Flestir eru með bókina. Margir með eldri útgáfur, innbundnar með gyllingu og gulnaðar síður, lúnar af notkun. Það eru nokkrar mínútur þangað til tíminn hefst og fólk blaðar í bókunum. Lesgleraugun eru komin á nefið og einhverjir skrafa saman, þarna þekkist annar hver maður, að mér virðist. Ég þekki engan. Þegar ég horfi í kringum mig rennur upp fyrir mér að ég á fáa jafnaldra í salnum, ef nokkra, og fæ skyndilega á tilfinninguna að ég hafi villst þarna inn. Ég heyri menn út undan mér spjalla um sögupersónurnar úr bókinni. Gantast létt með samskipti þeirra eins og um góða vini þeirra sé að ræða. Ég get ekki gantast við neinn og vildi óska að ég væri farin að nota lesgleraugu svo ég geti þóst vera að pússa þau. Sessunautur minn er einmitt að hlæja að einhverju með sjálfri sér þegar hún snýr sér að mér og segir að hún hafi hitt mann frammi áðan, „sem hafði aldrei lesið bókina, hugsaðu þér!" Ég kinka vandræðalega kolli og vona að hún sjái ekki bókina fyrir framan mig, glænýja kilju, sem aldrei hefur verið flett! Það brakar í kilinum þegar ég opna hana og ég get ekkert annað en vonað að ilmurinn af nýprentuðum blaðsíðunum berist ekki yfir allan salinn. Hvernig datt mér í hug að skrá mig á Njálunámskeið, ólesin? En svo hefst yfirferðin og hópurinn þagnar. Ég gleymi stund og stað þegar þessi frægasta Íslendingasaga lifnar við í munni kennarans og litríkar persónurnar stökkva fram í fullum herklæðum. Höggvandi menn í herðar niður eins og gengur. Skyndilega er svo komið hlé og menn standa upp og teygja úr sér, stinga lesgleraugunum í brjóstvasann. Ég renn á kaffiilminn eins og hinir. Það er boðið upp á kleinur. Fólk hópast kringum kleinurnar og skrafar saman, en ekki um bókina. Það skrafar saman um veðrið! Þann málaflokk þekki ég auðvitað jafn vel og hver annar og þarf engin lesgleraugu til að taka þátt, einungis kaffibolla í hönd og kleinu. „Voðalegur rigningasuddi hefur þetta verið," segi ég og bít í. „Já, segðu," segir sessunautur minn og fær sér sopa.
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun