Ísland, eyjan í norðri! Tinna Rós Steinsdóttir skrifar 6. október 2012 06:00 Joey í Friends orðaði það vel með ódauðlegum orðum sínum „London baby!" Greyið varð þó fyrir miklum vonbrigðum þegar yfir hafið var komið og vildi helst komast aftur heim til Bandaríkjanna þar sem allt var svo miklu betra. Síðustu tvær vikur hef ég dvalið meira á enskri grundu en íslenskri. Ég er þó ósammála Joey um að þar sé allt ömurlegt því ég elska Bretland. Um daginn hafði vinur minn áhyggjur af því að skilja mig eina eftir í London í heilan dag því hann þyrfti að vinna. Mér gæti leiðst svona aleinni – eða ég gæti týnst. Ég benti honum þó á að hann gæti plantað mér á lestarstöð að morgni dags og fundið mig á sama stað að vinnudegi loknum ef það róaði hann. Ég gæti hæglega skemmt mér í heilan dag við að fylgjast með allri þeirri gríðarlegu flóru fólks sem færi þar í gegn daglega. Ég er sérlegur aðdáandi Bretlands og flests sem þaðan kemur. Breskur hreimur er þar efst á lista. Subbulegustu konur geta orðið glæsilegar í mínum huga þegar úr þeim streymir glæsileg breskan. Lítil börn sem tala bresku eru með því krúttlegasta sem ég hef vitað um og karlmenn með breskan hreim eru einfaldlega skrefi ofar öðrum í kynþokka ef þú spyrð mig. Eftir mikla rannsóknarvinnu hef ég komist að því að það er erfitt að vera súr í Bretlandi, þrátt fyrir stöðuga rigningu og nektarsjúka konungsfjölskyldu (sem má reyndar deila um hvort sé yfirhöfuð neikvætt). Bretar taka mér alltaf með opnum örmum, með spurningum um líðan mína og fyrirætlanir og þjónustulund sem toppar flest. Hvort sem það er afgreiðslukonan í Boots sem hlær að mér fyrir að kaupa upp birgðirnar af asetón-lausu bómullarskífunum sem ætlaðar eru til að fjarlægja naglalakk eða þjónninn á W sem reynir allar mögulegar leiðir til að hjálpa mér að muna pin-númerið á kreditkortinu mínu. Það særði mitt stolta íslenska hjarta þó mikið þegar einn afgreiðslumaðurinn svaraði svari mínu við spurningu hans um hvaðan ég kæmi með „Iceland. I don't think I've ever heard of that. Where about is it?" Við höfum sigrað heiminn með frægum listamönnum á við Björk, átt nokkra góða leikmenn í enska boltanum, unnið silfur á ÓL í handbolta, átt fulltrúa sem svaf hjá kryddpíu, átt fyrsta kvenkyns forsetann, skapað okkur gríðarlegar óvinsældir með Icesave og truflað gang heimsins með því að spýta eldfjallaösku út um allt. Hvers meira er hægt að ætlast til af okkur? Ætti alheimurinn ekki að vera farinn að kannast við okkur um þessar mundir? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Tinna Rós Steinsdóttir Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Þurfum við koma Íslandi aftur á rétta braut? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Breiðholt brennur Eðvarð Hilmarsson Skoðun Katrín og Gunnar Sævar Þór Jónsson Skoðun Þegar enginn heldur utan um þig Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir Skoðun Gummi Kalli Kristinn Sigurðsson Skoðun Andleg heilsa unga fólksins og áhrif samfélagsmiðla Halla Tómasdóttir Skoðun ADHD: Eru greiningar og lyfjamál í ólestri? Vilhjálmur Hjálmarsson Skoðun Afhverju ætlar Carbfix að flytja CO2 inn til landsins? Bergur Sigfússon Skoðun Bergmál frá geymslustað líkamans Matthildur Björnsdóttir Skoðun Þess vegna mun ég kjósa Katrínu Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun
Joey í Friends orðaði það vel með ódauðlegum orðum sínum „London baby!" Greyið varð þó fyrir miklum vonbrigðum þegar yfir hafið var komið og vildi helst komast aftur heim til Bandaríkjanna þar sem allt var svo miklu betra. Síðustu tvær vikur hef ég dvalið meira á enskri grundu en íslenskri. Ég er þó ósammála Joey um að þar sé allt ömurlegt því ég elska Bretland. Um daginn hafði vinur minn áhyggjur af því að skilja mig eina eftir í London í heilan dag því hann þyrfti að vinna. Mér gæti leiðst svona aleinni – eða ég gæti týnst. Ég benti honum þó á að hann gæti plantað mér á lestarstöð að morgni dags og fundið mig á sama stað að vinnudegi loknum ef það róaði hann. Ég gæti hæglega skemmt mér í heilan dag við að fylgjast með allri þeirri gríðarlegu flóru fólks sem færi þar í gegn daglega. Ég er sérlegur aðdáandi Bretlands og flests sem þaðan kemur. Breskur hreimur er þar efst á lista. Subbulegustu konur geta orðið glæsilegar í mínum huga þegar úr þeim streymir glæsileg breskan. Lítil börn sem tala bresku eru með því krúttlegasta sem ég hef vitað um og karlmenn með breskan hreim eru einfaldlega skrefi ofar öðrum í kynþokka ef þú spyrð mig. Eftir mikla rannsóknarvinnu hef ég komist að því að það er erfitt að vera súr í Bretlandi, þrátt fyrir stöðuga rigningu og nektarsjúka konungsfjölskyldu (sem má reyndar deila um hvort sé yfirhöfuð neikvætt). Bretar taka mér alltaf með opnum örmum, með spurningum um líðan mína og fyrirætlanir og þjónustulund sem toppar flest. Hvort sem það er afgreiðslukonan í Boots sem hlær að mér fyrir að kaupa upp birgðirnar af asetón-lausu bómullarskífunum sem ætlaðar eru til að fjarlægja naglalakk eða þjónninn á W sem reynir allar mögulegar leiðir til að hjálpa mér að muna pin-númerið á kreditkortinu mínu. Það særði mitt stolta íslenska hjarta þó mikið þegar einn afgreiðslumaðurinn svaraði svari mínu við spurningu hans um hvaðan ég kæmi með „Iceland. I don't think I've ever heard of that. Where about is it?" Við höfum sigrað heiminn með frægum listamönnum á við Björk, átt nokkra góða leikmenn í enska boltanum, unnið silfur á ÓL í handbolta, átt fulltrúa sem svaf hjá kryddpíu, átt fyrsta kvenkyns forsetann, skapað okkur gríðarlegar óvinsældir með Icesave og truflað gang heimsins með því að spýta eldfjallaösku út um allt. Hvers meira er hægt að ætlast til af okkur? Ætti alheimurinn ekki að vera farinn að kannast við okkur um þessar mundir?