Megi rokkið lifa þó ég deyi Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 2. janúar 2012 14:45 Undanfarin þrjú ár hef ég verið heimagangur hjá fjölskyldu einni í bænum Baza hér í Andalúsíu þar sem ég hef verið að hjálpa unglingunum á bænum að nema ensku. Mér er minnisstætt þegar ég hóf þessa heimavitjun hversu fjörugur fjölskyldufaðirinn var. Hann er gamall rokkari og leiftraði allur þegar ég gerði grein fyrir aðdáun minni á Led Zeppelin og Deep Purple. Mér er einnig minnisstætt þegar þessi fimmtugi fjölskyldufaðir yngdist um þrjátíu ár þegar hann var að búa sig undir að fara á tónleika með AC/DC í Sevilla. Síðan kom verri tíð og sá ég bóndann ekki um allnokkurt skeið. Mér er minnisstætt að unglingarnir höfðu orð á því að þeir hefðu hætt hestamennsku, fótboltaiðkun og tónlistarnámi. „Það er enginn peningur til slíks eftir að pabbi veiktist," sögðu þeir. Spánverjar eru býsna blátt áfram og er mér minnisstætt þegar húsmóðirin sagði mér að bóndi sinn væri dauðans matur nema hann fengi nýja lifur. Dag einn sá ég honum bregða fyrir og var hann eins og gamalmenni. Þá kom tími vonleysis og virtist lífið ætla að fá að fjara úr rokkaranum en að sama skapi fjaraði lífsneistinn úr fjölskyldunni. „Er eitthvað að frétta?" spurði ég venjulega er ég kom þangað. „Ekkert," var svarað um langa tíð og þetta ekkert var býsna þungt og þjáningarfullt. Síðan ber svo við að banaslys verður í Sevilla og Sevillabúinn sem þar fór yfir móðuna miklu hafði skrifað upp á pappír þar sem hann veitti leyfi til að nota líkama sinn til lækninga að sér látnum. Var þá þegar hringt í rokkarann og hann drifinn í lifrarígræðslu. Í síðasta mánuði var ég á þessu heimili. Það var engu líkara en heimilismenn allir hefðu verið heimtir úr helju. Lífsneistinn skein úr augum hvers manns. Meðan rokkarinn tók lúftgítar við Smoke on the Water tók ég ákvörðun sem gæti orðið býsna mikilvæg: Það er reyndar ekki útséð með að sálin mín skili þessum blessaða kroppi af sér eins og nýslegnum túskildingi. Til dæmis held ég að lifrin mín sé ekkert fyrsta flokks eftir allt spænska rauðvínið og íslenska brennivínið. Samt sem áður ætla ég að skrifa upp á pappír eins og Sevillabúinn atarna þannig að rokkið megi lengi lifa þó svo að ég hverfi frá. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Ruglaðist Kristrún á flokkum, þegar hún fór í stjórnmál? - Það hefði verið einfaldara fyrir hana, að ganga strax í Framsókn, en að breyta Samfylkingunni í Framsókn Ole Anton Bieltvedt Skoðun Hvert er „útlendingavandamálið“? Karen Kjartansdóttir Skoðun Kennarinn sem hvarf Sigrún Birna Björnsdóttir Kaaber Skoðun Takk fyrir peninginn Inga Sæland Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Þúsundir íbúða á glámbekk! Guðfinna Jóh. Guðmundsdóttir Skoðun Hið augljósa útlendingavandamál Hallþór Jökull Hákonarson Skoðun Kennir bara meira! Aðalheiður Marta Steindórsdóttir Skoðun Það er kominn tími á uppfærslu á Íslandi Þórður Snær Júlíusson Skoðun Kallar veikleiki stjórnmálaflokkanna á þekkt andlit til liðsinnis? Guðjón Heiðar Pálsson Skoðun Af hverju Píratar? Daníel Þröstur Pálsson Skoðun
Undanfarin þrjú ár hef ég verið heimagangur hjá fjölskyldu einni í bænum Baza hér í Andalúsíu þar sem ég hef verið að hjálpa unglingunum á bænum að nema ensku. Mér er minnisstætt þegar ég hóf þessa heimavitjun hversu fjörugur fjölskyldufaðirinn var. Hann er gamall rokkari og leiftraði allur þegar ég gerði grein fyrir aðdáun minni á Led Zeppelin og Deep Purple. Mér er einnig minnisstætt þegar þessi fimmtugi fjölskyldufaðir yngdist um þrjátíu ár þegar hann var að búa sig undir að fara á tónleika með AC/DC í Sevilla. Síðan kom verri tíð og sá ég bóndann ekki um allnokkurt skeið. Mér er minnisstætt að unglingarnir höfðu orð á því að þeir hefðu hætt hestamennsku, fótboltaiðkun og tónlistarnámi. „Það er enginn peningur til slíks eftir að pabbi veiktist," sögðu þeir. Spánverjar eru býsna blátt áfram og er mér minnisstætt þegar húsmóðirin sagði mér að bóndi sinn væri dauðans matur nema hann fengi nýja lifur. Dag einn sá ég honum bregða fyrir og var hann eins og gamalmenni. Þá kom tími vonleysis og virtist lífið ætla að fá að fjara úr rokkaranum en að sama skapi fjaraði lífsneistinn úr fjölskyldunni. „Er eitthvað að frétta?" spurði ég venjulega er ég kom þangað. „Ekkert," var svarað um langa tíð og þetta ekkert var býsna þungt og þjáningarfullt. Síðan ber svo við að banaslys verður í Sevilla og Sevillabúinn sem þar fór yfir móðuna miklu hafði skrifað upp á pappír þar sem hann veitti leyfi til að nota líkama sinn til lækninga að sér látnum. Var þá þegar hringt í rokkarann og hann drifinn í lifrarígræðslu. Í síðasta mánuði var ég á þessu heimili. Það var engu líkara en heimilismenn allir hefðu verið heimtir úr helju. Lífsneistinn skein úr augum hvers manns. Meðan rokkarinn tók lúftgítar við Smoke on the Water tók ég ákvörðun sem gæti orðið býsna mikilvæg: Það er reyndar ekki útséð með að sálin mín skili þessum blessaða kroppi af sér eins og nýslegnum túskildingi. Til dæmis held ég að lifrin mín sé ekkert fyrsta flokks eftir allt spænska rauðvínið og íslenska brennivínið. Samt sem áður ætla ég að skrifa upp á pappír eins og Sevillabúinn atarna þannig að rokkið megi lengi lifa þó svo að ég hverfi frá.
Ruglaðist Kristrún á flokkum, þegar hún fór í stjórnmál? - Það hefði verið einfaldara fyrir hana, að ganga strax í Framsókn, en að breyta Samfylkingunni í Framsókn Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Ruglaðist Kristrún á flokkum, þegar hún fór í stjórnmál? - Það hefði verið einfaldara fyrir hana, að ganga strax í Framsókn, en að breyta Samfylkingunni í Framsókn Ole Anton Bieltvedt Skoðun