Bakþankar

Ógnir og andvaka

Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar

Bókin lúrir á náttborðinu mínu. Augun á mynd bókarkápunnar elta mig um herbergið meðan ég geng frá tauinu í skúffurnar og hrollurinn hrýslast um mig. Ég er að lesa spennandi sögu. Svo spennandi að ég get varla beðið eftir að komast í lesturinn að kvöldi dags og hugsa um hana allan daginn.

Margir í kringum mig eru búnir að lesa söguna og ég þarf að halda fyrir eyrun svo ég heyri ekki lýsingar á örlögum sögupersónanna. Þá væri spennan úti.

Nánast allir sem ég heyri til eru yfir sig ánægðir með söguna. Sagan gerist hér á Íslandi og er ekki bara spennandi heldur líka draugaleg, hræðileg og hryllileg. Ég heyri fólk lýsa hvernig hræðslan náði heljartökum á því við lesturinn svo það gat hvorki hreyft legg né lið. Einhverjir gátu ekki lagt bókina frá sér og lásu hana næturlangt í einum rykk, stjarfir af ótta.

Mættu svo vansvefta og hvekktir eftir lesturinn til vinnu sinnar, með ónot um sig allan. Aðrir urðu svo hræddir að þeir þurftu að taka sér löng hlé á lestrinum til að jafna sig áður en þeir gátu haldið áfram.

Ég heyri fólk lýsa hvernig það þorði ekki að lesa söguna ef það var eitt heima. Þorði ekki að lesa þegar tekið var að rökkva, þorði ekki að lesa nema á sunnudögum, þorði ekki að lesa nema hafa útvarpið á og stillt á Létt-Bylgjuna. Fólk lýsir ógnþrungnum andvökunóttum eftir lestur sögunnar, nöguðum nöglum upp í kviku og beig sem fylgir því eins og skugginn.

Sjálf er ég ekki komin nema á blaðsíðu 53 og spennan rétt tekin að byggjast upp um það sem koma skal. Þrátt fyrir það er ég orðin logandi hrædd eftir allar lýsingarnar. Svo logandi hrædd að ég held niðri í mér andanum þegar ég fletti síðu. Það er merkilegt hvað maður lætur almannaróm spila með sig.

Skjálfhent geng ég frá plöggunum inn í skápana og finn augnaráðið af bókarkápunni hvíla þungt á bakinu. Ég opnaði bókina ekki í gærkvöldi, klukkan var orðin svo margt þegar ég fór í holu að ég kom mér ekki til þess. Ég opnaði hana ekki heldur kvöldið þar áður, gnauðið í vindinum úti var eitthvað svo ónotalegt. Ég er að hugsa um að bíða fram á sunnudaginn með lesturinn og fara með bænirnar mínar þangað til.








×