Verslað eins og fífl Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 7. desember 2011 11:00 Verslunarferðir Íslendinga til útlanda eru farnar að valda hérlendum verslunarrekendum höfuðverk. Þetta heyrði ég í fréttunum um daginn en þar kom fram að milli fjögur og fimm þúsund manns hafi meðal annars bókað ferðir til Boston nú fyrir jólin. Ég veit ekkert hvort allir ætli sér eingöngu að versla, en hef þó grun um að flestir kíki í búðir. Allavega er talið að íslenskir kaupmenn verði af milljónum. Ég veit ekki hvort óhófleg kaupgleði er eitthvert þjóðareinkenni á okkur Íslendingum eða hvort við séum bara svo fá að eftir því er tekið í hvert sinn sem við bregðum okkur í búð. Ég vildi helst að það síðara væri rétt en er ekki viss. Lindex-ævintýrið fór ekki fram hjá neinum en loka þurfti búðinni tveim dögum eftir opnun því allt seldist upp! Við réttlætum verslunarferðirnar með því að þær „borgi sig“ þegar upp er staðið þrátt fyrir ferða- og hótelkostnað. Úrvalið sé líka svo miklu meira í útlöndum. Sjálf nota ég þessar réttlætingar kinnroðalaust, mér finnst óskaplega gaman að kíkja í búðir, einmitt í útlöndum. Ég á mér eina uppáhalds búð eins og margir sem ég þreytist ekki á að heimsækja, H&M. Jafnvel þó að ég væri búsett um tíma í borg þar sem H&M búðir voru á hverju horni var ég nánast daglegur gestur. Afgreiðslufólkið bretti þá gjarnan upp ermarnar þegar ég nálgaðist borðið og bað glottandi fyrir kveðju til Íslands um leið og það gjóaði augunum sín á milli. Ein afgreiðslustúlkan sagðist þekkja okkur greinilega úr fjöldanum og vildi alls ekki að opnuð yrði H&M búð á Íslandi. „Við viljum fá ykkur hingað, þið eruð okkar bestu viðskiptavinir,“ sagði hún og tróð flissandi í pokana fyrir mig. Bað mig svo kankvíslega að eiga góðan dag. Ég brosti eins og kjáni og leið eins og verið væri að hafa mig að fífli þar sem ég rogaðist út með pokana. Sú tilfinning að ég hafi verið höfð að fífli hefur þó látið á sér kræla annars staðar en í H&M. Ég þarf ekki einu sinni að vera stödd í útlenskri búð og þarf heldur ekki einu sinni að hafa straujað greiðslukortið oft. Þessi tilfinning læðist oft að mér í alíslenskum verslunarleiðöngrum þegar ég kem heim, ekki bara með hálftómt veskið heldur líka hálftóma pokana. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson Skoðun Ríkisstjórn sem skeytir engu Diljá Matthíasardóttir Skoðun Styðjum þá sem bjarga okkur Jens Garðar Helgason Skoðun Elsku ASÍ, bara… Nei Sunna Arnardóttir Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir Skoðun
Verslunarferðir Íslendinga til útlanda eru farnar að valda hérlendum verslunarrekendum höfuðverk. Þetta heyrði ég í fréttunum um daginn en þar kom fram að milli fjögur og fimm þúsund manns hafi meðal annars bókað ferðir til Boston nú fyrir jólin. Ég veit ekkert hvort allir ætli sér eingöngu að versla, en hef þó grun um að flestir kíki í búðir. Allavega er talið að íslenskir kaupmenn verði af milljónum. Ég veit ekki hvort óhófleg kaupgleði er eitthvert þjóðareinkenni á okkur Íslendingum eða hvort við séum bara svo fá að eftir því er tekið í hvert sinn sem við bregðum okkur í búð. Ég vildi helst að það síðara væri rétt en er ekki viss. Lindex-ævintýrið fór ekki fram hjá neinum en loka þurfti búðinni tveim dögum eftir opnun því allt seldist upp! Við réttlætum verslunarferðirnar með því að þær „borgi sig“ þegar upp er staðið þrátt fyrir ferða- og hótelkostnað. Úrvalið sé líka svo miklu meira í útlöndum. Sjálf nota ég þessar réttlætingar kinnroðalaust, mér finnst óskaplega gaman að kíkja í búðir, einmitt í útlöndum. Ég á mér eina uppáhalds búð eins og margir sem ég þreytist ekki á að heimsækja, H&M. Jafnvel þó að ég væri búsett um tíma í borg þar sem H&M búðir voru á hverju horni var ég nánast daglegur gestur. Afgreiðslufólkið bretti þá gjarnan upp ermarnar þegar ég nálgaðist borðið og bað glottandi fyrir kveðju til Íslands um leið og það gjóaði augunum sín á milli. Ein afgreiðslustúlkan sagðist þekkja okkur greinilega úr fjöldanum og vildi alls ekki að opnuð yrði H&M búð á Íslandi. „Við viljum fá ykkur hingað, þið eruð okkar bestu viðskiptavinir,“ sagði hún og tróð flissandi í pokana fyrir mig. Bað mig svo kankvíslega að eiga góðan dag. Ég brosti eins og kjáni og leið eins og verið væri að hafa mig að fífli þar sem ég rogaðist út með pokana. Sú tilfinning að ég hafi verið höfð að fífli hefur þó látið á sér kræla annars staðar en í H&M. Ég þarf ekki einu sinni að vera stödd í útlenskri búð og þarf heldur ekki einu sinni að hafa straujað greiðslukortið oft. Þessi tilfinning læðist oft að mér í alíslenskum verslunarleiðöngrum þegar ég kem heim, ekki bara með hálftómt veskið heldur líka hálftóma pokana.
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun