Oft glæsilegt Jónas Sen skrifar 10. september 2011 11:00 Frá upphafstónleikum vetrarins. Mynd/Harpa.is Tónleikar. Þriðji píanókonsert Rakmaninoffs og fimmta sinfónía Sjostakóvitsj. Sinfóníuhljómsveit Íslands. Einleikari: Víkingur Heiðar Ólafsson. Stjórnandi: Vladimir Ashkenazy. Eldborgarsalur Hörpu. Þeir eru margir píanókonsertarnir sem gera miklar kröfur til einleikarans. En Everestfjallið í píanóheiminum er líklega þriðji konsertinn eftir Rakmaninoff. Hann er svínslega erfiður. Ofurhraðar, flóknar nótnarunur eru óteljandi; heljarstökkin eftir hljómborðinu eins og áhættuatriði í geimtrylli. Konsertinn hefur verið fluttur nokkrum sinnum á tónleikum Sinfóníuhljómsveitar Íslands. Hann fékk að hljóma enn á ný á upphafstónleikum vetrarins núna í vikunni. Að þessu sinni var Víkingur Heiðar Ólafsson í einleikshlutverkinu, en stjórnandi Vladimir Ashkenazy. Ashkenazy er sjálfur hættur að spila á píanó, en hann var óumdeilanlega einn mesti píanóleikari heims. Ef ég man rétt eru til þrjár mismunandi upptökur á plötum með honum þar sem hann spilar þriðja konsertinn eftir Rakmaninoff. Þær eru hver annarri magnaðri. Að leika einleik í þessum konsert, þar sem hljómsveitarstjórinn er slíkt ofurmenni, og gera það skammlaust, er afrek í sjálfu sér. Víkingur var með langflest á hreinu, allskyns tækniatriði voru prýðilega af hendi leyst. Hann lék skýrt og af öryggi. Margt í öðrum kaflanum var flott og ofsafenginn hraði síðasta kaflans var aðdáunarverður. Það var samt ekki allt sannfærandi. Þótt túlkunin hafi vissulega skartað töfrandi augnablikum var hún býsna dauf í það heila í fyrri hluta verksins. Stígandin hefði oft mátt vera markvissari. Flutningurinn var dálítið svarthvítur, ýmist algerlega innhverfur eða allt var á fullu. Fyrir bragðið gerðist ekki nóg í tónlistinni. Heildaryfirbragðið var svo litlaust. Það vantaði spennuna sem myndast þegar listamaðurinn leyfir frásögninni í tónlistinni að byggjast upp í trylling – án þess að flýta sér að gera það. Útkoman var mun betri eftir því sem á leið. Segja má að Víkingur hafi virkilega komist í gang í seinni hluta konsertsins. Þá var líka gaman! Hitt verkið á efnisskránni, fimmta sinfónían eftir Sjostakóvitsj, var almennt betur heppnað. Ashkenazy nær einstaklega vel að segja sögu í tónum, og í rússneskri tónlist er hann á heimavelli. Í þessu verki er dramatíkin allsráðandi, frá afar þunglyndislegum ládeyðuköflum upp í rafmagnaða hápunkta. Hljómsveitin spilaði af fagmennsku, strengirnir voru flottir, málm- og tréblásturinn hnitmiðaður, og allt annað eins og best verður á kosið. Samhljómurinn var líka fallegur og ég dáðist sérstaklega að bassalínunum, sem komu sérlega vel út. Helst mátti finna að því að undiraldan í rólegu köflunum var ekki nógu ógnandi. Túlkunin var ef til vill of stílhrein, Ashkenazy vissi nákvæmlega hvað hann vildi og hann kom því fumlaust til skila. En af of mikilli skynsemi. Fyrir bragðið greip tónlistin mann ekki. Jónas Sen Niðurstaða: Ég hef farið á skemmtilegri tónleika um ævina. Mest lesið Framhald: „Málið er að mig langar ekki til að deyja“ Áskorun „Leiðangurinn verður kvennaleiðangur að öllu leyti“ Lífið „Ég nenni ekkert að hafa eitthvað að sanna“ Lífið Fékk ekki atvinnuviðtöl vegna kínverska nafnsins Lífið Höllu fylgt um Kaupmannahöfn: „Er hún ekki vinsæl á Íslandi?“ Lífið Mary drottning hafi undrast á umræðu um brúna skó Björns Lífið Krakkatían: Óveður, flugvélar og kirkjur Lífið Hlaupa Bleiku slaufuna í sólarhring Lífið Laufey á lista yfir áhrifamestu áhrifavaldana Lífið Dásamlegt að koma heim með barnið sem hún þráði svo lengi Lífið Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Sjá meira
Tónleikar. Þriðji píanókonsert Rakmaninoffs og fimmta sinfónía Sjostakóvitsj. Sinfóníuhljómsveit Íslands. Einleikari: Víkingur Heiðar Ólafsson. Stjórnandi: Vladimir Ashkenazy. Eldborgarsalur Hörpu. Þeir eru margir píanókonsertarnir sem gera miklar kröfur til einleikarans. En Everestfjallið í píanóheiminum er líklega þriðji konsertinn eftir Rakmaninoff. Hann er svínslega erfiður. Ofurhraðar, flóknar nótnarunur eru óteljandi; heljarstökkin eftir hljómborðinu eins og áhættuatriði í geimtrylli. Konsertinn hefur verið fluttur nokkrum sinnum á tónleikum Sinfóníuhljómsveitar Íslands. Hann fékk að hljóma enn á ný á upphafstónleikum vetrarins núna í vikunni. Að þessu sinni var Víkingur Heiðar Ólafsson í einleikshlutverkinu, en stjórnandi Vladimir Ashkenazy. Ashkenazy er sjálfur hættur að spila á píanó, en hann var óumdeilanlega einn mesti píanóleikari heims. Ef ég man rétt eru til þrjár mismunandi upptökur á plötum með honum þar sem hann spilar þriðja konsertinn eftir Rakmaninoff. Þær eru hver annarri magnaðri. Að leika einleik í þessum konsert, þar sem hljómsveitarstjórinn er slíkt ofurmenni, og gera það skammlaust, er afrek í sjálfu sér. Víkingur var með langflest á hreinu, allskyns tækniatriði voru prýðilega af hendi leyst. Hann lék skýrt og af öryggi. Margt í öðrum kaflanum var flott og ofsafenginn hraði síðasta kaflans var aðdáunarverður. Það var samt ekki allt sannfærandi. Þótt túlkunin hafi vissulega skartað töfrandi augnablikum var hún býsna dauf í það heila í fyrri hluta verksins. Stígandin hefði oft mátt vera markvissari. Flutningurinn var dálítið svarthvítur, ýmist algerlega innhverfur eða allt var á fullu. Fyrir bragðið gerðist ekki nóg í tónlistinni. Heildaryfirbragðið var svo litlaust. Það vantaði spennuna sem myndast þegar listamaðurinn leyfir frásögninni í tónlistinni að byggjast upp í trylling – án þess að flýta sér að gera það. Útkoman var mun betri eftir því sem á leið. Segja má að Víkingur hafi virkilega komist í gang í seinni hluta konsertsins. Þá var líka gaman! Hitt verkið á efnisskránni, fimmta sinfónían eftir Sjostakóvitsj, var almennt betur heppnað. Ashkenazy nær einstaklega vel að segja sögu í tónum, og í rússneskri tónlist er hann á heimavelli. Í þessu verki er dramatíkin allsráðandi, frá afar þunglyndislegum ládeyðuköflum upp í rafmagnaða hápunkta. Hljómsveitin spilaði af fagmennsku, strengirnir voru flottir, málm- og tréblásturinn hnitmiðaður, og allt annað eins og best verður á kosið. Samhljómurinn var líka fallegur og ég dáðist sérstaklega að bassalínunum, sem komu sérlega vel út. Helst mátti finna að því að undiraldan í rólegu köflunum var ekki nógu ógnandi. Túlkunin var ef til vill of stílhrein, Ashkenazy vissi nákvæmlega hvað hann vildi og hann kom því fumlaust til skila. En af of mikilli skynsemi. Fyrir bragðið greip tónlistin mann ekki. Jónas Sen Niðurstaða: Ég hef farið á skemmtilegri tónleika um ævina.
Mest lesið Framhald: „Málið er að mig langar ekki til að deyja“ Áskorun „Leiðangurinn verður kvennaleiðangur að öllu leyti“ Lífið „Ég nenni ekkert að hafa eitthvað að sanna“ Lífið Fékk ekki atvinnuviðtöl vegna kínverska nafnsins Lífið Höllu fylgt um Kaupmannahöfn: „Er hún ekki vinsæl á Íslandi?“ Lífið Mary drottning hafi undrast á umræðu um brúna skó Björns Lífið Krakkatían: Óveður, flugvélar og kirkjur Lífið Hlaupa Bleiku slaufuna í sólarhring Lífið Laufey á lista yfir áhrifamestu áhrifavaldana Lífið Dásamlegt að koma heim með barnið sem hún þráði svo lengi Lífið Fleiri fréttir Speak No Evil: Pabbi er ekki með fulle fem Maður þurfti ekki að vera skyggn Melódrama, morð og hæfilega mikið bótox Sunna Gunnlaugs í skugga karlrembu á djasshátíð Sjá meira